Singles round-up: juni 5

Vorige week heb ik een brief ontvangen dat een pakketje bij de douane ligt waarover ik nog kosten ben verschuldigd. Ik weet dan al dat dit het pakketje van Chris is omdat dit de vorige keer ook het geval was. De kosten vallen overigens ruimschoots mee. De singles zijn slechts een euro per stuk duurder geworden, dus daar kan ik mee leven. Het betaalverzoek is vóór vandaag en ik heb donderdag betaald. Normaal gesproken kan het dan nog een week duren eer ze worden bezorgd. Nu wordt op maandag niet bezorgd en toch neem ik een kijkje in de groene brievenbus. Kijk eens aan! Daar zijn de singles al en omdat ik een paar berichten achterop schema lig (en om een vreemde reden tegen 'Honderd achteruit' aan hik) doe ik deze zeven singles meteen in een 'Singles round-up'. De drie (of eigenlijk vier) nieuwe releases die vorige week zijn gekomen, spaar ik op voor later in de maand omdat ik nog een aantal nieuwe releases verwacht. Over nieuwe releases gesproken: De 'teaser' is vanavond online gegaan van 'mijn' single en daarover hoop ik binnenkort méér te kunnen vertellen. Nu eerst zeven singles uit de handel van Facebook-vriend Chris.

* Brenda & The Tabulations- Dry Your Eyes (UK, London, 1967)
Hoewel zijn naam tot voor kort niet vaak is gevallen op Soul-xotica, heeft Chris onbewust een zekere invloed gehad op het verloop van mijn soul-hobby. Hij doet in de jaren negentig mee aan de 'Allnighters' voor een Engels radiostation waarvan de opnames rond 2013 openbaar zijn gemaakt door een Engelse handelaar. Chris komt uit dezelfde lichting als Mark ofwel de mannen die omstreeks 1989-90 een nieuw hoofdstuk aan de Northern Soul toevoegen. Sinds jaar en dag runt Chris Midas Touch Records, een online platenzaak met zo nu en dan een kraampje op een platenbeurs. Zijn specialisatie is eenvoudig: Northern en Modern Soul en hoofdzakelijk originele Amerikaanse persingen. Hij moet zelf niets hebben van Engelse persingen maar heeft desondanks toch een hoekje van zijn winkel hiervoor ingeruimd. Een paar weken geleden heeft hij een grote 'sale' gehad met alleen maar Engelse persingen. Dat brengt me bij de eerste single van vanavond. Ik ken de b-kant vooral uit het begin van mijn Northern Soul verzamelen. Over beide kanten kun je zeggen dat ze een stuk ouder klinken dan 1967. 'Dry Your Eyes' is een ballade zoals je die rond 1961 veel hoorde op de Amerikaanse radio. 'The Wash' op de b-kant komt meer in de richting van de twist en de tijd dat de wereld iedere week een nieuwe dansrage kende. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Brenda en haar zusters dit op de hak nemen want 'The Wash' klinkt als een hilarische dans. Tien jaar geleden zou het een enorme hit zijn geweest in huize Louwsma, de Engelse persing heeft ditmaal de doorslag gegeven.

* The Dynatones- The Fife Piper (US, HBR, 1966)
Over Northern Soul-'hits' gesproken. Ik heb 'The Fife Piper' heel vaak gehoord in de afgelopen twaalf jaar en iedere keer klinkt het alsof de single 'off-centre' is of krom getrokken. Het beluisteren van 'The Fife Piper' van het originele vinyl is bijna een hernieuwde kennismaking. Een echte stamper! Instrumentaal met een stevige ritmesectie, een fluitist en een elektrische piano. De fluit klinkt hoger en ik heb het vermoeden dat deze op Youtube met de pitch op -1 of -2 is afgespeeld waardoor de overgang klinkt alsof de plaat uit het lood is. Op 45cat wordt me verteld dat er wel degelijk twee verschillende uitvoeringen zijn en de mijne is degene die alleen in Amerika is uitgebracht. De andere is iets zompiger. Op de b-kant staat het vocale 'And I Always Will' en dat is zeker niet slecht maar gewoon niet de beste kant. Voor één keer ga ik voor een instrumentale kant als de winnaar.

* Betty Everett- I Got To Tell Somebody (UK, Liberty, 1970)
Ik ken dit deuntje beter in een gospel-uitvoering door Corinthian Radio Choir maar dit is gewoon een aubade aan een manspersoon van vlees en bloed welke Betty's leven heeft verrijkt. Op de b-kant staat een prachtige ballade genaamd 'Why Are You Leaving Me' waarbij het Betty tot uit de tenen komt. Eigenlijk moet ik bekennen dat ik dit de leukste kant vind van de twee. 'Somebody' hoor ik net even liever van de Corinthians.

* The Impalas- Think It Over Girl (US, Down To Earth, 1971)
Allereerst een misverstand uit de wereld helpen: Dit is niet The Impalas van 'Sorry (I Ran All The Way Home)'. The Impalas van 'Think It Over Girl' komt uit Chicago en bestaat van 1969 tot en met 1971. Ofwel: Dat is de periode waarin het vier singles maakt waarvan dit de laatste is. Bill 'Bunky' Sheppard is de producent van dit plaatje en hij is in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig een toonaangevende radio-dj. 'Think It Over Girl' blijft gedurende drie minuten bouwen. Je zou het bijna vergeten maar het zijn dit soort 'crossover sweet soul'-dingen waar ik het meeste naar op zoek ben en dit is een schot in de roos. Het heeft de instrumentale versie op de b-kant voor als we eens een karaoke-avond willen doen.

* The Innersection- Let Me Love Yuh (US, Group 5, 1977, re: 2019)
Zo nu en dan loopt Chris tegen een partij bootlegs en 'issues' aan en richt een weekend in met deze schijfjes voor relatief weinig geld. Eigenlijk zijn bootlegs 'not done' in zijn hoek van de soul-wereld hoewel hij geregeld duurdere exemplaren in de aanbieding heeft. Tot mijn grote verbazing komt deze van The Innersection uit 2019. Ik had zelf eerder aan de jaren tachtig gedacht, maar vooruit maar... 'Let Me Love Yuh' is soulvolle disco. Van het origineel zijn maar een handjevol in omloop en heeft in 2020 nog 1350 Britse ponden opgebracht in een veiling op Ebay. Goldmine heeft het intussen ook al eens uitgebracht en deze Sevens doet inmiddels rond de dertig pond. Voor een bootleg is het zeker geen slechte opname en het nummer smaakt als vanouds. De b-kant is ook typisch disco maar dan zonder de impact van de a-kant.

* The Montclairs- Make Up For Lost Time (UK, Contempo, 1974)
Niet alleen in de 'birth sleeve' maar volgens het middengat is het niet vaak op een draaitafel geplaatst. Misschien ben ik wel de eerste? 'Make Up For Lost Time' is heerlijke 'sweet soul' met een refrein om in te wonen. De b-kant is een stuk minder eenvoudig. 'How Can One Man Live' begint heel dramatisch en wordt zowaar een beetje lichter in het refrein waarna het weer duister wordt. Nee, ik hou het dan toch maar bij 'Make Up For Lost Time'.

* Tower Of Power- You're Still A Young Man (UK, Warner Bros., 1972)
De Amerikaanse persing is een paar weken eerder al vol lof aangeboden door Chris en nu heeft hij dan een Engelse 'white label demo' voor een héél lief prijsje. Engelse dj's hebben het over 'chin strokers' en dat is hier het geval. Een muzikale productie van grote proporties en met een vracht soul, alleen té traag voor op de dansvloer. Beter geschikt voor een luistersessie op een zondagmiddag en dat is waar dit soort platen een cultstatus heeft gekregen. De b-kant heet 'Skating On Thin Ice' en is meer upbeat Ik durf het wel een 'double-sider' te noemen, maar alle aandacht gaat uit naar het ge-wel-di-ge 'You're Still A Young Man'. En hierin verschillen Chris en ik in mening: Ik ga helemaal voor zo'n Engelse promo!