Als de vogeltjes blij zingen dan denk ik dat de rest van de natuur ook tevreden is met de regen. Ik ga het straks nog een keer trotseren door naar de groene brievenbus te lopen, hoewel ik ook wel zin heb in een klein wandelingetje door de regen. Misschien heb ik ongemerkt zelf ook wel behoefte aan wat neerslag. Klinkt dat vreemd? Ach, vooral sinds de tijd in Mossley kan ik best genieten van wat regen. Daar regent het bijna iedere dag doordat iedere storing voor het Europese vasteland net over Saddleworth glijdt. Het gebeurt geregeld dat op een prachtige zonnige dag je opeens drie kleine drupjes voelt. Geeft ons heden onze dagelijkse regen. Enfin, ik ga nu eerst de singles van Mark afsluiten met het laatste deel. Ik vermoed dat ik zaterdag of zondag weer terug ben of ik moet morgenavond nog een soort van Week Spot willen publiceren. Ik heb op dit moment namelijk nog geen idee welke plaat het gaat worden...
* Soul Brothers Six- Some Kind Of Wonderful (UK, Atlantic, 1967, re: 1972)
Twee klassieke kanten op één single en dan ook nog eens de Engelse promo. Op de a-kant het origineel van het nummer dat we onder andere kennen van Grand Funk Railroad. Het label vermeldt 1969 als publicatiedatum maar het is al in 1967 uitgebracht. 'Check Yourself' is in 1967 de opvolger maar heeft hier 1972 als datum staan. Natuurlijk is dit een 'double sider' maar dat spreekt voor zichzelf. Beide lekkere uptempo kanten welke gretig aftrek vinden op de dansvloer. Zowel in 1972 als in 2023 want beide gelden nog altijd als klassiekers.
* Swamp Dogg- I Was Born Blue (US, Roker, 1971)
Je zou haast verwachten dat ik de Swamp Dogg-collectie wel eens compleet moet hebben. Nee, overal duikt steeds weer een titel op die ik nog niet heb. 'I Was Born Blue' heeft Jerry geschreven met Dee Ervin waarvan ik ook een plaat heb, maar waarvan ik niet wist dat hij met mijn grote held heeft samengewerkt. Hoewel ik slecht tegen negativiteit kan, is Swamp Dogg de enige die dag en nacht aan mijn adres mag klagen. Zijn stem is daar namelijk voor gemaakt. 'I Was Born Blue' is wederom een sfeervolle ballade met Jerry in zijn element vol zelfbeklag. Op de andere kant doet hij 'These Are Not My People' uit de pen van Joe South, maar ik hoor de man nu eenmaal liever in zijn eigen liedjes.
* The Sweet Inspirations- When Something Is Wrong With My Baby (UK, Atlantic, 1967)
Ik heb de Amerikaanse persing al in 2014 aangeschaft en kan de Engelse niet laten liggen vanwege de lage vraagprijs. Op de a-kant staat 'Let It Be Me' en hoewel dat een fraai staaltje is van hoe een professionele zanggroep om gaat met een oud nummer, heeft die kant me nooit echt kunnen bekoren. Ik weet niet eens of de single nog wel in de koffers staat? 'When Something Is Wrong' past dan iets beter in het soul-idioom maar het is vooral de Engelse persing dat hier de doorslag heeft gegeven.
* O.T. Sykes- I Need Somebody's Loving Bad (US, Fun City, 1985)
Van professionele perfectie uit de jaren zestig gaan we opeens naar 'almost but not quite'-indiesoul uit de jaren tachtig. O.T. Sykes komt uit Memphis en heeft wederom muziek uit een doosje maar tegelijk met een authentieke soulvolle stem. De combinatie is best onweerstaanbaar en qua opname heb ik ze beslist minder gehoord. ' A Woman, A Lover, A Friend' is een fraaie ballade met opnieuw een 'lo-fi'-opname uit een doosje. Wél een hele mooie ballade, ook al klinkt het synthesizer-deuntje 'off-key'.
* Don Varner- The Sweetest Story (US, South Camp, 1967)
Varner is het beste bekend van 'Tear Stained Face', eveneens uit 1967. Ik heb ooit de véél latere Soul City-uitgave gekocht van dit nummer, maar dat heeft een afgrijselijke geluidskwaliteit. 'The Sweetest Story' is niet de plug-kant van deze demo maar wel degene waarvoor ik het heb gereserveerd. Het is iets meer beheerst dan 'Tear Stained Face' en dat maakt zeer prettige sixties'-soul. 'Home For The Summer' is de eigenlijke a-kant en dat is een pure ballade, opnieuw met Don's 'gritty' stem maar ik ga echt voor 'The Sweetest Story'.
* Lenny Williams- I Still Reach Out To You (US, ABC, 1978)
Eigenlijk de b-kant maar wel de kant waarvoor ik de plaat heb gereserveerd. Door het lawaai heen hoor ik best een aardig plaatje maar ik vrees dat het styreen is versleten. Dat is dan weer het probleem met styreen: Vinyl kun je vanaf de buitenkant beoordelen. Styreen kan 'nieuw' lijken maar tegelijk helemaal verrot zijn. Dat is het risico van het vak. 'Midnight Girl' klinkt niet veel beter. Straks maar even met sponsje en water aan de gang om te zien of we het iets kunnen opfleuren.
* Brenton Wood- Fracasado (Spanje, Hispavox, 1968)
Dat Brenton Wood een talenknobbel heeft, weet ik inmiddels een jaar. Dan schaf ik 'Il Treno' aan, een Italiaans nummer van Brenton Wood. Hoewel ik de Spaanse titel heb gebruikt, is dit gewoon Brenton in het Engels. Spanje heeft de gewoonte om de lokale Google Translate te raadplegen bij het maken van de labels. 'Fracasado' is volgens hen de vertaling van 'Two Time Losers'. De a-kant is 'Some Got It, Some Don't' of, volgens het Spaanse label, 'Algunos Lo Tienen, Otros No'. Ik moet zeggen dat ik beide kanten wel lust. De a-kant heeft alleen het piepende orgel in het refrein en blijft verder verwijderd van de bubblegum van 'Gimme Little Sign' en 'The Oogum Boogum Song'. 'Two Times Loser' is in eenzelfde stijl. Het is niet heel erg essentieel maar met zo'n Spaans hoesje word ik opeens erg hebberig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten