Als ik nu de Pioneer had gehad? Ja natuurlijk, hij staat nog altijd stof te happen in de schuur en ergens zijn er plannen om hem dit jaar nog te restaureren... Als ik de Pioneer had gehad, dan had ik nu vast al honderd kilometer erop zitten. Hoewel? Het is wel erg benauwd buiten. Ik denk dat het vanmiddag niet verder komt dan een wandelingetje. Ik heb eerst wel een vrij ambitieus wandelidee maar dan opnieuw... het is eenendertig graden in Uffelte. In plaats daarvan doe ik me binnen te goed aan koffie en ga waarschijnlijk straks een klein bochtje maken. Wellicht richting het bos want het eerdere plan speelt zich het meest af op ruilverkavelingswegen. En daar wil je nu vast niet zijn? Is er nog iets te vertellen over juni 1998 dat ik nog niet heb verteld? Ja, ik moet even nadenken, maar het volgende is in deze tijd geweest. Het is een kleine 'flashback' naar een bericht dat ik al eens eerder heb geschreven, maar weet niet of deze herinnering aan bod is gekomen. Bij het zoeken naar een afbeelding zie ik dat Emmaus Mossley in 2017 een boek heeft uitgegeven ter ere van het twintigjarig bestaan. Daar heb ik opeens erg veel zin in! De foto toont de opening van Manchester Road. De man rechts op de hoek kan ik niet thuis brengen, daarnaast staan Bob en Carol, de eerste coördinatoren. Uiterst links zien we Norah die ik vorige week nog heb genoemd. Ik denk dat ik ook in het boek moet staan. Er zijn foto's gemaakt toen Lord Runcie de Emmaus 'opende' en ik de eer had hem de hand te mogen schudden. En de lieve Ann staat ook op die foto. Maar eens een mailtje sturen naar Mossley....
Engelsen en bijgeloof. Ik maak het al mee in de eerste weken dat ik in York woon. De 'ghost tours' zijn een toeristische trekpleister in York en, naar ik begrijp, heeft bijna iedere zichzelf respecterende toeristische plaats een eigen 'ghost tour'. Hoewel Mossley in een schitterende omgeving is, kan ik het niet aanduiden als toeristisch. Toch heerst ook hier het virus. Longlands Mill heeft een reputatie in Mossley dat het 'behekst' is en dat is ook de reden waarom het pand decennia lang ongebruikt staat te verkrotten. Het is een 'sterke' geest want ze (ik weet dat het een 'zij' is) heeft eerdere gebruikers in de jaren tachtig de stuipen op het lijf gejaagd. De katoenspinnerij aan de voet van Queen Street wil Longlands Mill in de jaren tachtig gaan gebruiken als kantoorruimte. Het krijgt te maken met stroomuitval en dus wordt de elektriciteit opnieuw aangelegd. Niet dat daarmee de stroomuitval is afgelopen want het administratief personeel kan niet vaak genoeg 'F7-en' of de stop wordt weer uitgedraaid. Dan arriveert een delegatie uit Cambridge dat in de omgeving van Manchester een gemeenschap wil opzetten. Ze bekijken twintig verschillende gebouwen en uiteindelijk valt hun oog op de oude katoenspinnerij. Waarschuwingen over een aanwezige geest zijn in de wind geslagen.
Bob, onze coördinator, is nogal geïnteresseerd in bovennatuurlijke krachten en hij 'merkt' de aanwezigheid van de geest. Hij nodigt een paranormaal iemand uit en samen 'zien' ze haar in de hoek van de zolder. De zolder is in de eerste jaren in gebruik als het winkeltje dat alleen op zaterdagmorgen open is. Ook zal ik er heel wat dagen vertoeven met het herverpakken van kleding en vodden. De grote verbouwing zal even later plaatsvinden en met een bedrijf dat zich niet van de wijs laat brengen, hebben we een aantal lokale vrijwilligers die ons willen helpen. Een van hen is Vic. Vic is een bouwvakker die door een ongeval in de ziektewet is gekomen, maar op zijn eigen tempo nog altijd fraaie dingen kan maken. Bij de Emmaus ligt de tijdsdruk er niet duimendik bovenop en dus doet hij vrijwilligerswerk bij ons. Ik geloof dat Vic vooral bezig is met het aanbrengen van de liftschacht. Vic is een goede kerel, ik ken hem vanuit de pub. Een oude hardrocker met een voorliefde voor Def Leppard (feitelijk gezien 'local heroes' want Sheffield is niet gek ver weg van Mossley). Ik ben de zolder aan het opruimen, een paar meter verderop is Vic aan het werk. Ik hoor hem boren en opeens is het stil en hoor ik hem hartgrondig vloeken. 'Gaat het goed?', roep ik. Wat gemurmel terug. Het boren begint weer en opeens is het weer stil. Opnieuw een vloek. Ik ben me van geen kwaad bewust en opnieuw gaat Vic boren. Een minuut later gaat het uit en dan vergaat de zolder onder het geweld van woorden die niet in de bijbel staan. 'Nou moet je goed luisteren verdomde klootzak. Als je nog één keer met je poten aan de stekker van de boormachine komt, dan trek ik je het hoofd van je romp!'. Ik ben verbaasd. 'Maar... Vic... ik doe niets'. Vic is echter ervan overtuigd dat ik het ben. Bob hoort het tumult en komt kijken wat er gaat gebeuren. Vic gaat boren en een minuut later gaat die uit. Bob heeft gezien dat ik het niet heb gedaan en zo pakt Vic woest zijn spullen in. 'Bekijk het maar met jullie behekste molen'. Ik vraag Bob wat er aan de hand is. 'Het is de geest', antwoordt hij kalmpjes. Ik ben dan nog té nuchter voor geesten en moet lachen. Vic is nooit meer terug geweest.
Als in het najaar de eerste kamers gereed zijn op zolder heb ik vrijwel de eerste keuze. Ik wijs meteen mijn nieuwe kamer aan. 'Weet je dat zeker?', vraagt Bob nog eens. Ja, ik weet het zeker. Het biedt uitzicht langs de loods op de Pennines. Achteraf blijkt dit de hoek te zijn waar hij de geest heeft 'gezien' met de paranormaal begaafde. De geest zal echter pas in 1999 van zich laten horen en dan is het een kwestie van 'seeing is believing'. Dat kan ter zijner tijd wel in een bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten