Van het concert des levens: 2010

Hoewel alles nog onder controle is, wil ik vandaag toch nog een tweede bericht publiceren. Wat zullen we eens gaan doen? Doorgaan met 'Honderd achteruit'? Ik heb onlangs nog 'Beeld uit het verleden' gedaan en dat mag gerust worden gerekend tot een soort van 'bonus'. 'Van het concert des levens' is in de laatste maanden gereduceerd tot één bericht per maand en vaak in de eerste dagen van de betreffende maand. Ik kan nog altijd ruim een jaar vooruit met de serie en dus kan het geen kwaad om in juni nog maar een aflevering te doen. Voor het fotomodel kijk ik weer in de eindejaarslijst van de Top 40 in 2010. Er zijn meteen een aantal titels die me te binnen schieten en deze staan inderdaad in de Top 100. Eliza Doolittle ben ik een beetje vergeten en toch vond ik het destijds een erg leuk plaatje. Ook qua titel lijkt het best van toepassing te zijn op 2010 hoewel ik er niet een betekenis in kan vinden. Duidelijk is wel dat ik in 2010 allesbehalve bezig ben met de populaire popmuziek want het gros van de Top 100 zegt me helemaal niets. Ik ga terug naar een jaar met een zekere positieve dynamiek. Een 'vrij' jaar met een duidelijke ontwikkeling.

Waar ik in voorgaande jaren mijn oud en nieuw doorbreng in de kroeg of bij vrienden, daar blijf ik met deze oud en nieuw thuis. Ik zal 's middags plaatjes draaien in mijn stamkroeg in Steenwijk en dus ben ik nog druk met plaatjes klaar zoeken en voldoende slaap te pakken voor het optreden. Plaatjes draaien is mijn lust en mijn leven en dus mis ik de horeca niet op deze avond. Het is een groot succes, ook al is het ontvangen van mijn verdiende geld zoals altijd bij dit café een drama op zichzelf. Als 2010 eenmaal gaat rollen, zakt het enthousiasme alweer. Vader krijgt een week na de operatie te horen dat ze hun best hebben gedaan om het meest acute probleem te verhelpen. De kanker heeft echter bezit genomen van zijn lymfklier en er is weinig meer dat ze kunnen doen. Een operatie gaat té zwaar worden voor een man in de zeventig met al diverse andere kwaaltjes. Het is, plat gezegd, wachten op het einde. Er overlijdt iemand in de familie en mijn vader is te zwak om mee te gaan naar de begrafenis. Ik heb aangeboden om deze tijd bij 'heit' door te brengen. Het is minder zwaar dan dat ik had verwacht. Eenmaal thuis in Steenwijk slaan de depressieve gevoelens weer toe. Ik mag nu dan zijn verlost van de alcohol maar ik ben er nog steeds niet achter wat me heeft aangezet tot de destructieve levensstijl van de voorliggende jaren. Ik probeer opnieuw toegang te krijgen tot de psychiatrische afdeling maar ik word afgewezen. De reden? In de rapportage omtrent mijn ongeluk in september staat vermeld dat sporen van alcohol in mijn bloed zou zijn gevonden. Er is echter geen bloed afgenomen en de conclusie is getrokken naar aanleiding van het gebroken flesje met bloesemremedie. Van een vriendin krijg ik een paar gympen van haar zoon, die dezelfde grote voeten heeft, en ik probeer een beetje te hardlopen, maar dat is geen blijvertje. De bedrijfsarts suggereert dat ik wellicht eerst kan beginnen met drie dagen in de week twee uren per dag te werken. Ik ga daarmee akkoord en begin eind februari 2010 op maandag, woensdag en vrijdag tussen half acht en half tien op een inpakafdeling.

De sfeer op deze afdeling wordt bepaald door een getraumatiseerde ex-militair die in Afghanistan heeft gezeten. Hij loopt zijn frustratie te botvieren op iedereen op de afdeling die niet roomwit is en daar kan ik niet tegen. Het afdelingshoofd weet dat zijn betrekking in april afloopt en wil niets meer doen om de afdeling te veranderen. Ik laat de bedrijfsarts weten dat ik er nog niet klaar voor ben en zo ben ik weer een half jaar 'vrij'. Het is gedurende de tijd van dit werk dat ik besluit weer een muzikaal weblog te beginnen. Ik heb een paar maanden eerder een soort van 'proef' gehad met een andersoortig blog op dit adres en besluit in maart 2010 de boel om te gooien naar Soul-xotica. Ik wil het vooral over oude muziek hebben en meer specifiek singles. In april 2010 bezoek ik twee concerten maar maak er nauwelijks melding van op Soul-xotica omdat het muzikaal 'niet past'. Hoewel? Ik heb nog wel geschreven over A Silver Mt. Zion in Groningen, nog altijd mijn meest favoriete concert dat ik door de jaren heen heb meegemaakt. De Tyros heb ik in april laten renoveren, deze stond al vanaf september in de schuur. Binnen Steenwijk kan ik het meeste wel lopen maar als de fiets het weer doet, kunnen we verder kijken dan de gemeentegrenzen. Als eerste staat de NAP hoog op het verlanglijstje. Dat moest dit jaar mijn vakantie worden. Om alvast een beetje te trainen fiets ik in juni het noordelijke deel: Van Havelte naar Nieuweschans. Hoewel ik de laatste plaats nooit heb bereikt want ik ben bij Wedde weer terug gefietst naar Steenwijk. In juli ga ik op een vrijdag op de fiets naar Zwolle voor een flinke partij platen. Hoewel ik dan nog niet veel doe met de 'Singles round-up' heb ik deze dag wel goed beschreven op Soul-xotica. Een maand later heb ik de fietsvakantie der fietsvakanties.

Uit en thuis met de fiets. Eerst de NAP tot voorbij Breda, vervolgens over Roosendaal en Antwerpen naar Waasmunster en na een paar dagen over Antwerpen terug naar Bergen Op Zoom. Vervolgens de Schelde-Rijn-route naar Venlo, de Maasroute naar Lobith en tenslotte de Hanzeroute tot Zwolle. Vervolgens over Hasselt en Zwartsluis weer naar Steenwijk. Ik ben twee weken onderweg geweest. Ruim een maand later word ik verwacht bij het UWV in Zwolle. De arts beoordeelt dat ik wel weer aan het werk kan en eerlijk gezegd deel ik zijn mening. Er hangt iets in de lucht. Uit het UWV vandaan ga ik Zwolle in, maar al snel verplaatst mijn interesse van platen naar iets anders... Ik koop die dag een wereld aan rokjes, leggings, topjes en zelfs een jurk. Die avond ga ik naar het bos voor een lange wandeling in een aantal van deze kledingstukken. Kort daarop maak ik kennis met mijn nieuwe psychologe. Ze is weliswaar helemaal afgestudeerd en gediplomeerd, maar volgt nu een extra specialistische studie waarvoor ze een paar maanden stage loopt in Steenwijk. Ze laat er geen gras over groeien: Ze wil iets met me bereiken in deze periode. Ik stel genoeg vragen die vragen om een psychologisch zelfonderzoek. Daarbij komt ook het verlangen om als man in vrouwenkleding de straat op te gaan en... daar ben ik al een paar weken mee bezig. Vervelende reacties? Die glijden van me af. Positieve reacties? Teveel om op te noemen. Vrienden en vooral vriendinnen accepteren het helemaal.

In aanloop tot werkhervatting vang ik op dat de sociale werkvoorziening op zoek is naar postbodes voor de nieuwe postafdeling. Verrek! Wilde ik niet altijd heel stiekem postbode worden? Toch kom ik er niet zomaar voor in aanmerking, ik moet eerst een paar weken meedraaien op de productieafdeling om mijn betrouwbaarheid te toetsen. Ik werk inmiddels halve dagen en dat bevalt me wel. Ik merk dat ik méér rust nodig heb sinds de hersenschudding en met halve dagen weet ik dit te pakken. Dan begint het touwtrekken over de uren maar vooralsnog merk ik dat financieel niet. Ik kan regelmatig elpees kopen, naar een concert gaan en tonnen dameskleding kopen. Uit het werk even rusten en dan omkleden en in rok door de stad of naar het bos. De psychologe laat weten dat ze ook graag met mijn ouders wil praten. Moeder is meteen enthousiast en ze belt tot twee keer toe ruim een uur met moeder. Vader 'scharrelt' een beetje door. Hij wil met ons allen apart uit eten en mijn 'date' met vader is in november. Het is een ietwat bizarre avond. In december word ik dan toch geschikt bevonden om aan de slag te gaan in de post. Ik moet een dag mee lopen met een collega maar die heeft zijn oordeel al snel klaar: Gerrit kan wel alleen op pad met een tas post! Mijn eerste solistische bezorgdag is op een dag met ijzel in een ecologische wijk waar niet wordt gestrooid. En bedankt! Toch kom ik er al snel achter dat mijn roeping ligt in de posterijen en zo kan ik stellen dat 2010 voor een flinke ommekeer heeft gezorgd.