Er is aardig wat achterstand ontstaan gedurende het weekend maar alles is nog altijd onder controle. Ik verwacht nog een aantal singles vanuit Engeland en de partij van Mark is onderweg. Bovendien ga ik later vanavond nog even kijken op Discogs want ik wil wel investeren in een upgrade van de Powaka-single. Ik probeer 'Het zilveren goud' rond de zeventiende te doen. Afgelopen zaterdag was het namelijk 34 jaar geleden dat de collectie is gestart. Ik heb dan al dertig singles maar vanaf dat moment besluit ik stiekem uit te breiden. Het resultaat is inmiddels zichtbaar? Er zijn bepaalde herinneringen aan de begintijd in Mossley ietwat naar de achtergrond verdwenen en het is dan erg verrassend als je opeens met zo'n herinnering wordt geconfronteerd. Ik geloof dat de schuld bij Miley Cyrus moet liggen. Dat linkt gemakkelijk naar Billy Ray Cyrus. Tijdens het uitsorteren van de kleding kom ik een Billy Ray Cyrus-shirt tegen en met het oog op de komende hoedown denk ik dat deze wel in de etalage kan hangen. De hoedown? Verrek... dat was ik tot afgelopen week helemaal vergeten. Tijd om de partner bij de hand te pakken en terug te dansen naar juni 1998.
Tijdens het kampeerweekend met Het Bolwerk in afgelopen november komen we op zaterdagavond per ongeluk terecht op een linedance-avond in Vledder. Méér country is het nooit geworden bij mij. Hoewel? We hebben de hoedown immers ook nog! In Engeland hoef je niet de deurbel uit te zetten om collectes te vermijden. Ieder goed doel heeft een manier om aan geld te komen anders dan bedelen. De meeste hebben een winkeltje. Meestal in tweedehands spul, hoewel Oxfam en een paar andere ook nieuwe artikelen verkopen. Emmaus is zo'n 'charity' dat tweedehands goederen verkoopt. Uit de opbrengst wordt onze kost en inwoning betaald en de rest gaat naar andere goede doelen. Nu staan we op het punt om Longlands Mill flink onder handen te nemen en nieuwe kamers te realiseren. Ik denk dat het idee voor een hoedown bij Ann vandaan komt. Toen ik afgelopen week aan de hoedown moest denken, kwam Ann ook meteen om het hoekje. Ik herinner me opeens haar achternaam ook weer en dus ga ik straks eens kijken of ze op Facebook aanwezig is.
Ann is bestuurslid van onze stichting. Sommige bestuursleden komen nogal kil over naar ons toe. Richard is de voorzitter en hij is kind aan huis. Hem kennen we dus wel! Als een vergadering plaats vindt op de Mill wandelen de meeste binnen zonder wat te zeggen. Opeens gaat de deur open en gaat de zon héél fel schijnen, ook al is het de rest van de dag grijs geweest. Vaak even een lichte aanraking en dan 'Hoe gaat het met Gerrit?'. Ze is het enige bestuurslid dat ons allemaal bij naam kent. (Overigens heb ik net even gekeken op Facebook en weet ik niet meer of het Thorne of Thorn was en van beide zijn er tientallen). Het is altijd een feestje als Ann langskomt! Ze is van heel eenvoudige komaf. Bij hun huwelijksjubileum heb ik een foto gezien van de jonge Ann en... wow... daar valt ons de mond van open. Ze is getrouwd met een deurwaarder en is op deze manier een paar klassen opgeschoven. Van een eenvoudige verpleegster is ze nu zelf ook deurwaarder geworden. Als bij ons over de vloer komt, is ze weer een en al verpleegster. Niet om ons te verplegen, maar veel menselijker dan een deurwaarder.
Norah, onze administratieve hulp, leert me intussen wat een hoedown precies inhoudt want hier heb ik weinig kaas van gegeten. Norah heb ik al jaren geleden eens gevonden op Facebook. Het is jaren vóór corona en 'wappie' als zij al helemaal wappie is. De hoedown is een groot succes in mijn herinnering. Er zijn redelijk wat kaartjes verkocht en ook de verloting brengt extra geld in het laatje. Van de Emmaus zélf is niemand aanwezig. Duitser Hans en ik gaan samen, de enige keer dat we een gezellige avond hebben gehad. Het hoogtepunt is voor mij de dans die ik met Ann heb gehad. Ik parkeer wel meer dan eens mijn maat 48 op haar miniatuurvoetjes maar het is een dans die ik me vijfentwintig jaar later nog altijd kan heugen.
Wellicht dat jullie ook nog altijd met de vraag zitten: Wat is een hoedown? Welnu, het is een dansavond met meer de folky kant van de countrymuziek. Er staat iemand op het podium en deze geeft aanwijzingen aan het publiek hoe te dansen. Het is best grappig voor een keer maar duidelijk niet mijn 'scene'. 'Take your partner by the hand' keert regelmatig terug, vandaar de verwijzing in het intro.
3111 Always - Bon Jovi (UK, Mercury, 1994)
3112 No More Mr. Nice Guy - Alice Cooper (UK, Warner Bros., 1973)
3113 Brother Love's Travelling Salvation Show - Neil Diamond (UK, Uni, 1970)
3114 Girls Talk - Dave Edmunds (UK, Swan Song, 1979)
3115 Hole Hearted - Extreme (UK, A&M, 1990)
3116 This Is A Call - Foo Fighters (UK, Capitol, 1995)
Extreme heb ik té snel gepakt want dit hoort de Engelse persing te zijn. Het heeft evenwel dezelfde afbeelding op de fotohoes, alleen nog een extra sticker en de hoes is van karton. Bon Jovi en Foo Fighters zijn gemaakt voor vinyljukeboxen. Foo Fighters is een 'black label'. Neil Diamond heb ik gekocht voor 'Sweet Caroline' dat op de b-kant staat maar 'Brother Love' is de officiële a-kant in Engeland. Bij Dave Edmunds twijfel ik of deze niet gewoon in Nederland is gekocht. Het oude (en totaal niet passende) EMI-hoesje is sowieso veel later erbij gekomen. Ik zou de singles in mei 1998 hebben gekocht in Ashton-under-Lyne. Ook de komende maanden blijven we nog even in deze partij hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten