Eretitel: 'Say It Again'

Als ik aan dit verhaal begin, zitten we reeds een uur en tien minuten in de tweede maand van het nieuwe jaar. 'De kop is eraf, het was toch geen gezicht', is een spreuk die ik in 2011 voor een café heb bedacht en welke ik ieder jaar nog wel eens opschrijf. Op de zaak hebben we sinds enige tijd een whiteboard met daarop ook ruimte voor 'inspirerende' spreuken en ook daar prijkt 'De kop is eraf' voor het tweede jaar in successie. Na 'Afterglow' publiceren vergt de nodige discipline en daar ontbreekt het bij mij vaak aan. Ik moet nog wat adrenaline kwijt en kijk dan liever naar een paar video's op Youtube totdat mijn ogen dicht vallen. Hierdoor mag ik jullie wegens enorm succes opnieuw trakteren op twee berichten. Eerst de 'Eretitel' en straks de 'Eindstreep'. In of vlak na het weekend begin ik dan met de eerste 'Singles round-up'-afleveringen van de nieuwe maand met daarin de recente Blauwe Bak-aanwinsten. Eerst driemaal de titel 'Say It Again'.

3. Jermaine Stewart (1987)
In de zomers van 2018 en 2019 (en wellicht ook een paar van de komende zomers) doe ik de 'Summer Spirit Of...' met de Engelse hits uit een bepaalde zomer. De dinsdag erna draai ik dan de platen uit de 'bubbling under' van de top 40 of 50 die ik op zondag heb gedraaid en zoek een titel die ik kan gebruiken voor 'Listen Carefully'. Op de vorige zondag in 2018 heb ik de zomer van 1999 behandeld. De eerste titel die me in het oog schiet, is 'Say It Again' zonder dat ik nu heel erg overtuigd ben van de kandidaten in de rubriek. Laten we beginnen met Jermaine Stewart. Zijn 'We Don't Have To Take Our Clothes Off' heb ik altijd wel als prettig ervaren, maar dit 'Say It Again' is meer van hetzelfde met nog meer lelijke synthesizers. Ik zie dan tot mijn grote schrik dat het is mede-geschreven door Bunny Sigler, maar dan opnieuw: De man is broodschrijver en heeft ook als solo-artiest sinds 1976 erg veel pulp opgenomen. De keuze tussen de nummers twee en drie rust op gevoel, maar ik ben van beide niet erg kapot. Het gevoel heeft bepaald dat Jermaine Stewart deze week de hekkensluiter is.

2. Santana (1985)
Carlos Santana een gitaarheld? Ja, het zal wel. Natuurlijk kan de man best een poepje spelen maar of hij me ontzettend weet te boeien? Ik heb in mijn ECI-tijd nog eens een 'Greatest Hits' van Santana gekocht maar die heb ik niet echt grijs gedraaid. Of het zal vanwege de percussie in de brug zijn geweest. De roffeltjes of bongo, steeldrum en modern drumstel vind ik altijd weer boeiend om te horen. Ik heb het later ook nog vaak geprobeerd met Devadip en zelfs een paar zuurverdiende euro's gestoken in een album met Alice Tuuriyah Coltrane waarmee je gegarandeerd geen vogels meer in de tuin krijgt, maar de liefde is nooit gekomen. Rond de tijd van 'Say It Again' zit hij al op een dieptepunt. Een band die zijn 'legendarische' naam draagt maar desondanks erg saaie confectie-rockmuziek brengt voor de jaren tachtig. Het geluid van Santana is 'liever' dan dat van Jermaine Stewart en dat brengt Santana op een tweede plek.

1. Precious (1999)
In de inleiding noem ik even heel expliciet de datum en het tijdstip. Hoe snel kan ik schrijven? Het is nu half twee in de morgen. Ik ben continu bezig geweest met het schrijven en ben alleen tweemaal naar de keuken gelopen voor koffie. Ik vond het al zo vreemd: De Engelse Brexiteers bleven roepen dat 31 januari de dag zou zijn en, inderdaad, een anderhalf uur geleden (Europese tijd) is de Brexit in gegaan. In Engeland is het dan nog een uur 31 januari. Ik wil mijn blog vrij houden van politiek. Wie me een beetje kent, weet dat ik altijd pro-Brexit ben geweest en dat ik graag zou willen zien dat Nederland als volgende gaat. De EU moet worden afgebroken en we zullen het weer moeten opbouwen tot aan het niveau van de 'good old' EEG. Samenwerking als individuele landen en niet als provincies van de superstaat Europa. Ja ja ja, ik stop al. Terug naar de muziek! Ik vier de Brexit met de nummer 1 in de 'Eretitel': De Engelse inzending voor het Eurovisie Songfestival in 1999. Het meidengroepje eindigt als twaalfde van de 23 kandidaten terwijl Zweden andermaal de hoofdprijs pakt met Charlotte Nilsson. Engeland is echter nog niet klaar met Precious en het aanstekelijke 'Say It Again'. Het wordt daar nog een grote hit en Precious weet nog een paar successen te scoren. In 2000 is het verhaal echter al ten einde. Ik moet bekennen dat ik 'Say It Again' al wel langere tijd ken, maar me nooit heb beseft dat ze haden mee gedaan aan het Songfestival. Van 1998 weet ik nog wel dat ik iets heb meegekregen op de Engelse televisie (toen Dana International won voor Israël), maar in 1999 heb ik andere dingen aan mijn mooie langharige hoofd dan het Songfestival. Precious mag vanavond alsnog op de hoogste trede van het podium in de 'Eretitel'.