Het is niet dat ik na negen jaar 'de redactie' van stal wil halen, maar toch zou ik vanavond een nieuw jaar 'Het zilveren goud' op een feestelijke manier willen aftrappen. Ik heb hiervoor bedacht dat het mooi zou zijn om op een groot display het jaartal te doen veranderen van 1994 in 1995. Om de spanning op te voeren, moet het met een dichte mist van een rookmachine gebeuren. Ik heb het geprobeerd maar ik blijf met een probleem zitten: De rook wil niet optrekken. Dan besef ik het probleem: Het is 1995. Waar ik in 'Het zilveren goud' over 1994 honderduit heb kunnen vertellen en ik verwacht dat in 'Het zilveren goud' van 1996 te kunnen doen, daar is 1995 één grote dichte mist. De paar gevallen die me op het netvlies staan, zijn dan weer meteen momenten waarop ik niet heel erg trots hoef te zijn. Zo wazig als dit jaar 'Het zilveren goud' een aanvang neemt, zo vaag zijn ook de eerste twee afleveringen in 2020. Ik begin namelijk met een paar singles waarvan ik zeker weet dat ik ze in januari 1995 reeds in de collectie heb, maar waarvan ik me niet precies kan herinneren wanneer ik deze heb gekocht. Een aantal kan ik wel linken aan een vlooienmarktbezoek maar wanneer dat precies heeft plaatsgevonden? Bij dit bericht neem ik alvast een voorschot op het lastige jaar 1995 en kijk ik nog eenmaal terug naar het concert van een kwart eeuw geleden.
,,Je bent jong en je wilt wat", is jarenlang het credo van Veronica. ,,Je bent jong en je wilt niets", is wellicht meer van toepassing en ook citeer ik The Sex Pistols in deze tijd: ,,I don't know what I want but I know will get it". Ik vier in april mijn twintigste verjaardag en ben sinds twee jaar van school. De beroepskeuzecursus heeft niets opgeleverd en met ingang van 1994 kom ik terecht in de Jeugdwerkgarantieplanwet. Een woord dat steevast wordt afgekeurd door de spellingcontrole, maar dat de daadwerkelijke naam is van de arbeidsconstructie. Het wordt echter vaak afgekort tot JWG en is de jongeren-uitvoering van de Banenpool (dat wel weer wordt geaccepteerd door de controle). Het jaar 1995 begint voor mij met een uitstapje op de laatste vrijdag van de kerstvakantie naar Amsterdam. Ik ga samen met Willem, de drummer van de band, die een week voor het optreden een double bass-pedaal wil kopen. Dit is door een bevriende drummer uit Sneek ons sterk ontraden. ,,Laat hem alsjeblieft zijn oude techniek gebruiken bij het concert. Het duurt een paar maanden eer je een double bass onder de knie hebt", is zijn advies. Wij zijn echter eigenwijs en Willem wil, kost wat eht kost, een week later aantreden met de double bass. Als je naar de meer extreme metal luistert, hoor je een voortdurende salvo van de bassdrum. Als de drummer het op de ambachtelijke manier doet, betekent het dat zijn knieën voortdurend in actie zijn om middels een linker- en rechter-kick tegen de trommel aan te beuken. Bij een double bass is één beenbeweging genoeg om een dubbele slag te krijgen.
Eerlijk is eerlijk: Horrible Dying is niet bepaald een hoogvlieger. Ik gun de band geen tijd om goed te repeteren en dwing hen min of meer om binnen vier maanden met een avondvullend repertoire te komen. Omdat ik als muziekrecensent best wel wat 'aanzien' geniet in de culturele regio en doordat ik zelf in staat ben een sfeer op te kloppen middels de persberichten, gaan veel mensen even kijken omdat ze iets verwachten dat erg goed moet zijn. We hebben veelal eigen nummers maar de covers van Slayer en Sodom zijn waarschijnlijk het meest strak. Totdat Willem met de double bass in de mist gaat in de brug van 'Seasons In The Abyss' en het geheel opeens veranderd in death-reggae. Horrible Dying is vanaf dag één het lachertje van de omgeving voor wat betreft het metal-minnende volk. De dorpsbewoners ervaren het als een wonder dat we geluid kunnen krijgen uit de instrumenten. Het café zet portiers bij de deur om niet in het gedrang te komen met de eisen van de brandweer. Het is maar goed ook want er moeten belangstellenden worden weggestuurd!
De kroeg is afgeladen en draait een omzet zoals dat het nog nooit heeft gedaan. De hoofdprijs, een lange leren jas, is zo in trek bij de verloting dat ik drie boekjes aan één persoon verkoop. Hij wint dus ook de jas. De flessen shampoo geef ik maar weg. We hebben Hommerts even op de grondvesten doen schudden en zijn nu meteen klaar om verder de wereld in te gaan? In april hebben we alweer het volgende optreden in de planning!
2072 Paradiso-Jan Rot (NL, Avenue, 1994)
2074 Sammy-Ramses Shaffy (NL, Philips, 1966)
Ik begin eerst met dit duo. De flexidisc van Jan Rot is zijn bestverkochte single ooit! De flexi gaat in een oplage van 38.000 exemplaren. Ik weet niet of De Draai, mijn stamkroeg in Sneek, de Avenue in de leesmap heeft. Er staat me iets van bij dat die mee kwam met de Panorama of de Revue. Hoe dan ook: Deze flexi kreeg ik op een avond van de kroegbaas. De flexi heeft de jaren niet geheel vlak overleefd en dus kan ik jullie niets vertellen over het eerbetoon van Rot aan de Amsterdamse poptempel. Op de vuilstort van de gemeente komen op een zeker moment 'bekende gezichten'. Zo brengt een oudere man een volledige inboedel. Ik vraag hem of er ook platen bij zitten. ,,Nee, geen platen. Die gooi ik niet zomaar weg". Na nog een paar maal te hebben gesproken, geeft hij me op een zeker moment een koffertje. ,,Die zijn voor jou". Ik heb koffer en platen uiteraard nog steeds en de meest zeldzame daarvan is 'Love Letters In The Sand' van Pat Boone. Huh? Zeldzaam??? Ja, het is de originele Nederlandse 78-toeren-plaat en daar zijn niet veel van gemaakt. Ramses Shaffy is de enige single die met enig fatsoen voor pop kan doorgaan. Het kan best zijn dat ik hem al in 1994 heb gekregen en vandaar dat ik hem nu eerst noem.
2075 Do You Wanna Hold Me-Bow Wow Wow (NL, RCA, 1983)
2076 Goodbye Forever-Paul Brett's Sage (Frankrijk, Pye, 1971)
2077 Just For Fun-Cuby + Blizzards (NL, Philips, 1967)
2078 People Are People-Depeche Mode (Frankrijk, Mute, 1984)
Ik link een aantal singles aan een vlooienmarkt maar dat kan ook al in 1994 zijn geweest. Bij Cuby twijfel ik nog even of ik hem niet veel later heb gekocht, maar zie dan de prijssticker op het hoesje: Deze komt van de zwager van Klaas Jukebox. Vijf gulden voor een Cuby-single! We hebben het hier uiteraard over 1994-95. Met de fotohoes zou hij wellicht duurder zijn geweest. Paul Brett neemt me mee terug naar 1989, het begin van het platen verzamelen. Ik zie op een tracklisting van een elpee 'Forever Autumn' staan en neem het ding mee naar huis. Eenmaal thuis zie ik dat het een compilatie-album is: 'Romantic Guitar' met covers van ene Paul Brett. Voor het Engelse Dawn-label maakt Brett in de vroege jaren zeventig albums als Paul Brett's Sage en 'Goodbye Forever' is zijn enige hit. Bij zowel Depeche Mode als Bow Wow Wow heb ik mijn ernstige twijfels of ik deze op de bewuste vlooienmarkt heb gekocht of elders, maar ik laat het maar zo. Volgende week zes andere 'twijfelgevallen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten