Raddraaien: Dorothy Collins

Na publicatie van dit bericht ga ik me meteen storten op de Blauwe Bak Top 40 van het komende weekend. Hoewel Faye Marshall nog altijd onderweg is, heb ik al een plekje voor haar gereserveerd. Ik hoop dat het een formaliteit is geweest dat de verkoper woensdag de status van 'betaling ontvangen' naar 'verzonden' heeft omgezet, want hij liet maandag in een mailtje weten dat deze op de post was gegaan. Dat maakt verschil... Op maandag of dinsdag gepost is het voor de zondag binnen. Op woensdag gepost is niet eerder dan dinsdag binnen... Ik hoop dat het niet zó lang hoeft te duren. Soms maak ik doelbewust een potje ervan op Soul-xotica, denk maar aan de Schijf van 5 kerstliedjes in eind juni 2011. Dat vandaag een kerst-EP centraal staat, is allerminst gepland. Dat is het 'toeval' dat huisnummers van kappers in de Gouden Gids heet. Zeventien singles vanaf 'Love Is Blue' van The Dells (uit de jaren zestig bak, ik heb ook een exemplaar in de reserve-Blauwe Bak) staat 'Blueberry Hill' van Fats Domino, maar die artiest heb ik al eerder gehad in Raddraaien. Zeventien verder betekent vooraan beginnen in de bak (Cocktail Trio tot en met Donovan) en dat brengt me bij deze zeer aparte EP van Dorothy Collins. Ik dank mijn Blogger-collega Ernie (Not Bert) voor de aanvullende informatie, want verder is helemaal niks over deze geluidsdrager te vinden. Het is de EP 'Seasonal Greetings' van Dorothy Collins uit, vermoedelijk, 1958.

Ik denk dat ik een jaar of acht ben als ik op een dinsdagmorgen in de vakantie met mijn moeder op bezoek ga bij tante Tine in IJlst. Het is een oudtante van mijn moeder en ik zal daarna geregeld tante Tine met een bezoekje verrassen. Ze is tevens een van de eerste die een zeker talent voor schrijven opmerkt bij mij. Die eerste keer dat ik mee mag, ga ik een eindje wandelen. Gek als het klinkt, maar ik ben nog nooit in dit deel van IJlst geweest en een paar honderd meter lijkt een wereldreis voor een kind van mijn leeftijd. Ik loop te dromen als ik plots oog in oog sta met een naambordje. Nijezijl. Een vreemde gewaarwording, want voor je gevoel ben je IJlst nog niet uit. Ik heb nog nooit iemand over Nijezijl gehoord en ik sta voor een oude melkfabriek met daarin een garagebedrijf. Koren op de molen van de autogekke jongeman. Ik haast me terug naar mem en tante Tine om het nieuws te verkondigen. Het is alsof ik een nieuw werelddeel heb ontdekt. De eerste jaren daarna wordt Nijezijl een soort van bedevaartsoord. Niet alleen voelt het iedere keer weer 'nieuw' aan, bovendien eindigt de wereld daar voor mij, omdat ik dan nog niet oud genoeg ben om langere fietstochten te maken.

Het garagebedrijf verhuist in de loop der jaren naar IJlst. Volgens mij zat in het andere deel iets met boten. Het is in ieder geval de uitbater van deze nering die in 1992 een winkel op zet ten behoeve van 'de fibrosis'. De taaislijmziekte 'cystic fibrosis' is nogal onderbelicht, maar door vrienden van mijn ouders is het voor ons dichtbij huis. Deze mensen staan nog steeds iedere zomer op braderieën om met handel geld in te zamelen voor de fibrosis. Het winkeltje in Nijezijl is eigenlijk meer een soort van pakhuis van boeken en platen. Deze worden niet per stuk verkocht, maar per kilo. Ik kom er een paar keer tussen 1992 en 1995 en volgens mij is de winkel vlak daarna dicht gegaan. Met name in de zomer van 1994 heb ik een hele leuke slag gedaan: Engelse acetaat-singles, demo's en promo's. Ik heb ze puur op intuïtie en associatie gekocht, maar dat is niet misselijk: De Engelse MGM-demo van 'Don't Go Way Little Girl' van The Shame (het debuut van Greg Lake), '14 Hour Technicolour Dream' van The Syn (behalve een klassieker in de Engelse freakbeat ook de groep van een pre-Yes Steve Howe) en de acetaat 'Sound Of Silence' van Rupert & David (Rupert is Rupert Hine, welke in de jaren zeventig nauw samenwerkt met Deep Purple en soloplaten maakt). De eerste keer dat ik in het winkeltje kom, is in september 1992. De eerste schooldagen voor mij, omdat ik een paar weken heb gemist door een ingescheurde enkelband. Ik ben op dat moment op krukken, maar kan wel fietsen. Omdat ik niet alleen school heb gemist, maar ook het kopen van platen, haal ik dit op deze vrijdag maar even in. Ik weet niet hoeveel kilo singles ik heb gekocht, maar het zijn er tientallen en ik geloof dat het uit kwam op vijftien cent per single. Daar zit deze Dorothy Collins-EP ook bij en volgens mij heeft de Top Rank-vermelding me overgehaald.

Dorothy wordt als Marjorie Chandler geboren op 18 november 1926 in Ontario, Canada. In 1940, als ze veertien jaar oud is, heeft Chandler al een loopbaan erop zitten als zangeres bij radiostations. Op dat moment neemt ze haar podiumnaam Dorothy Collins aan. Zij en haar familie maken dat jaar kennis met de orkestleider Raymond Scott. Hij neemt Collins onder zijn vleugels en traint haar op zangkwaliteiten als toonhoogte, uitspraak en presentatie. In de late jaren veertig krimpt Scott zijn orkest in tot een sextet en Dorothy wordt de leadzangeres. Voor een klein platenlabel neemt het sextet enkele platen op en dit is de eerste studio-ervaring voor Collins. In 1949 wordt Scott ingehuurd als orkestleider van het radioprogramma 'Lucky Strike's Your Hit Parade'. Collins is dan reeds zover opgeleid, dat ze het sextet kan leiden tijdens tournees als Scott niet aanwezig is. In 1950 raakt Scott het werk alweer kwijt, als het programma naar de televisiezender NBC gaat. Op aanraden van Scott doet Collins auditie voor de televisieshow en ze wordt prompt aangenomen. Haar ster is rijzende. In datzelfde jaar stapt ze in het huwelijksbootje met Scott. Het zal dertien jaar stand houden en twee kinderen voortbrengen, maar van een gezinsleven is nauwelijks sprake. Gedurende de jaren vijftig staat de agenda van Dorothy Collins vol met optredens, plaatopnames en theater.

Ze is bij veel Amerikanen in de jaren vijftig bekend als 'de stem van Lucky Strike'. Ze spreekt tal van reclames in voor het sigaretten-merk. Ook heeft ze een rijke discografie. 'My Boy - Flat Top' uit 1955 is één van haar grootste successen en ook deze heb ik in de betreffende jaren zestig-bak zitten (voor alle duidelijkheid: de jaren zestig-bak bevat alle singles van vóór 1970). Haar elpees zijn vandaag de dag een stuk schaarser en deze worden erg gezocht. Met name het kerstalbum dat Collins eind jaren vijftig uitbrengt. Het is al wel op cd verschenen, maar ja... de echte vinyl-freaks zijn pas tevreden als ze de elpee hebben. Onder liefhebbers van kerst-repertoire staat haar album met de geheide kerst-hits zeer hoog aangeschreven. Zelf begin ik enthousiast te worden bij haar elpee 'Experiment Songs'. In 1960 verschijnt 'Ballads For The Age Of Science', een box met zes albums waaronder 'Experiment Songs'. De platen zijn geschreven en geproduceerd door Hy Zaret en Lou Singer en behandelen wetenschappelijke thema's. De kerst-EP die vandaag centraal staat is opgenomen voor Sinclair Oil dat het uitgeeft aan vaste klanten. Het is blijkbaar een goedkope productie geweest, want de lijm van het label van de a-kant is uitgedroogd. Aan de achterkant van het label te zien, zat het maar op drie punten vastgeplakt...

Het huwelijk met Raymond Scott strandt in 1965 en Collins stort zich een tweede maal in een huwelijk dat eveneens niet lang stand houdt. Ditmaal is de acteur Ron Holgate de gelukkige. Collins bevalt van een derde dochter, maar in 1979 is ze weer een alleenstaande moeder. In die tijd heeft ze het druk met 'Follies', haar meest succesvolle toneelproductie. Na 1980 wordt het stil rond Collins. Ze overlijdt op 21 juli 1994 in haar huis in Watervliet in New York aan de gevolgen van astma in combinatie met een hartaanval.