Vandaag het derde deel van de Blauwe Bak Top 40. Zoals jullie kunnen zien, zit ik op schema deze maand. De top tien van morgen is het dertigste bericht van de maand. Dat betekent dat ik jullie woensdag de nieuwe Week Spot ga voorstellen en op het moment van schrijven is deze mij ook nog niet bekend. Dat wordt dus voor ons allemaal een verrassing! Verder wil ik jullie uitnodigen voor de vierde verjaardag van Wolfman Radio. Dat is morgenavond van zeven uur totdat we moe worden. Uit eerdere ervaringen met dergelijke Wolfman-feesten weet ik dat de alcohol rijkelijk vloeit bij collega's en dat doet vaak rond middernacht het licht uit. Het wordt wederom een avond legendarische radio, ik verwacht dat ik donderdag nog pijnscheuten voel van het lachen. Nu eerst verder met de nummers 20 tot en met 11 van de Blauwe Bak Top 40. Met een eervolle vermelding voor de nummer 16.
20. Found My Dad-Joe Simon (Duitsland, Polydor 2066 156, 1972)
Aanvankelijk is het balen, maar als ik de plaat nog een paar maal op zet, blijkt het allemaal mee te vallen. Ik denk een exemplaar van 'Drowning In The Sea Of Love' te hebben gevonden. Het is gestoken in een fotohoesje met deze titel en ook het label kondigt dat nummer aan. Het blijkt een mispersing te zijn, want ook Peter van Singlehoesjes.nl ontdekt korte tijd later dat precies hetzelfde aan de hand is met zijn exemplaar. Geen 'Drowning In The Sea Of Love' op single (ik geloof dat ik deze op elpee heb, maar moet zelfs dat controleren), maar 'Found My Dad' is niks minder. In 1972 werkt Simon met onze standbeeld-helden Gamble en Huff en hun namen gaan we nog een paar maal treffen in dit bericht. Gamble en Huff kunnen best uit de voeten met Joe Simon. Hem past het Phillysound-maatpak als geen ander, dat doet blijken uit deze uitstekende single. Misschien wel het beste dat Joe Simon heeft gemaakt?
19. Just How Much-The Kolettes (US, Checker 1094, 1964)
De eigenlijke a-kant en club-favoriet 'Who's That Guy' heb ik zaterdag al behandeld, maar toch staat 'Just How Much' nét even hoger. Ik kom de single bij Jörg tegen en omdat ik weer een pakketje van hem wil hebben in plaats van één losse single en er nagenoeg nog niet is geboden op deze Checker-demo, besluit ik erop in te zetten. Na ontvangst ben ik eerst niet helemaal tevreden. 'Who's That Guy' is me iets té ouderwetse rhythm & blues, het stampt me teveel. 'Just How Much' stampt niet minder, maar heeft tegelijk de 'girlgroup'-charme over zich. Als ik dan toch moet kiezen tussen de twee, dan is 'Just How Much' de gelukkige. Ik heb die kant in augustus ook het meeste gedraaid.
18. You Can Fly On My Aeroplane-Wee (UK, Soul 7 021, 1977, re: 2013)
Het is rond dezelfde tijd als 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison als ik kennis maak met 'Try Me' van Wee. Ik zit er even over te denken om de Amerikaanse demo te kopen, maar de aankoop van Morrison legt bij mij even de handel plat. Twee weken geleden zag ik hem alsnog staan bij Rarenorthernsoul, de 'gewone' en niet de demo, en ga toch maar over tot aankoop. 'Try Me' is nog steeds een heerlijk nummer, maar toch slaan de wijzers uit naar de b-kant van deze nieuwe single. Wee heeft enkel een elpee gemaakt en deze Soul 7-single (evenals een tweede deel) is een samenvoeging van twee album-tracks. Je zou kunnen zeggen dat dit de meest oorspronkelijke vorm is van een single van Wee. 'You Can Fly On My Aeroplane' heeft hetzelfde als 'Try Me', het lijkt overal een beetje op. Goed beschouwd is het niet heel erg vreemd dat de plaat het toen niet heeft gehaald. Een hitsingle is in die tijd, vooral voor soul-artiesten, belangrijk voor de albumverkoop en omdat Wee oorspronkelijk geen singles heeft uitgebracht, is het nooit iets geworden. Toch blijft het schitterende muziek en ik ben de mensen van Numero Music Group andermaal dankbaar voor het opnieuw uitbrengen van hun muziek.
17. I'm Gonna Make You Love Me-Diana Ross & The Supremes & The Temptations (Zweden, Tamla-Motown TMK 119, 1969)
Vorige maand heeft Hank wederom een rondreis gemaakt door Scandinavië en zijn bakken puilen ongetwijfeld weer uit met Zweedse en Deense singles met exclusieve fotohoezen. Hij heeft in de voorliggende maanden flink ruimte hiervoor gemaakt. Tussen de honderden singles van twee euro elk vind ik ook twee van The Supremes. Beide in Zweedse fotohoesjes en ezelsoortje en naam van de blonde (?) schone daar gelaten, zijn ze beide in een prachtige staat. De andere is 'Some Things You Never Get Used To', die ik reeds in de Nederlandse hoes in mijn bak had staan (overigens weer met dank aan Peter). Deze 'I'm Gonna Make You Love Me' heb ik nog niet en is dus zeer welkom in mijn koffers.
16. Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don 1001, 1979)
Het is niet de eerste keer dat ik een single in de Top 40 heb staan die nog niet binnen is. Toch ken ik de plaatjes in alle gevallen van haver tot gort, denk maar aan 'Blowing Up My Mind' van The Exciters of 'I Don't Mind' van Carolyn Cooke. Hoewel...? Vorig jaar heb ik deze Blauwe Bak Top 40 pas in begin oktober gepubliceerd, omdat ik wachtende was op een partij singles. Faye Marshall is een uitzondering. Ik heb nog steeds niet meer dan 90 seconden gehoord van deze single en weet zelfs niet of deze eeuwigheidswaarde bezit voor mij. Ik weet alleen maar dat het nummer me twee weken geleden heeft betoverd en ik toen heb besloten dat ik hem in de koffers moest hebben. Ik selecteer altijd eerst veertig platen en geef deze een 1 (absolute top-aankopen), 2 (top-aankopen, maar niet zeker of ze een eeuwigheidswaarde hebben) en 3 (zeker niet slecht, maar ook geen top). De plaatjes 29 tot en met 40 hebben een drie gekregen, 17 tot en met 28 een twee. De volledige top 15 heeft een 1 verdiend en ik durf er best op te gokken dat Faye Marshall me erg goed zal bevallen en dus zet ik haar onderaan bij de top-aankopen. Ik hoop dat de single morgen toch eindelijk eens zal arriveren, het wachten heeft nu lang genoeg geduurd...
15. New Guy-The Dynettes (US, Constellation C-150, 1965)
Hoe zeer mijn smaak van stampers naar crossover is geschoven, de interesse voor Chicago-soul is een blijvertje. Het is één van de redenen waarom ik mee doe in de veiling van The Kolettes en de fijne associatie met Constellation (met name 'Nothing Can Stop Me' van Gene Chandler) maakt dat ik deze van The Dynettes een luisterend oor geef. Liefde op het eerste gezicht? Welnu, ik moet er even aan wennen, maar uiteindelijk kan ik stellen dat het goed is gekomen.
14. Yes We Can Can-The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb BTA 229, 1973)
The Pointer Sisters in een soul-lijstje? Waarom niet? De zussen zijn 'allround', zeker in het begin van hun carriére. Het maakt niet uit of het uit de jaren twintig of jaren zeventig komt, de Pointers maken het tot hun eigen ding met respect voor het origineel. Ik kan me voorstellen dat hun uitvoering van 'Yes We Can Can' de natte droom is geweest van Allen Toussaint, niets ten nadele aan Lee Dorsey's origineel. Deze versie is groovy en ontspannen op hetzelfde moment. Als dit geen hit was geweest en The Pointer Sisters niet groots waren doorgebroken met 'Fire', dan had iedere dj dit in zijn koffers gehad.
13. I Want To-Little Jewel (US, Tay-ster TS 6011, 1966, re: 2013)
Ik kan het moment nog helemaal voor de geest halen. Het is de middag voor de muziekkwis in De Karre in april 2012. Ik ben op de fiets onderweg naar Marianne in Steenwijk en fiets net de Reigerweg op richting De Kamp als mijn dierbare oren worden 'getrakteerd' op een explosie van geluid. Het mp3-tje op 'Northern Soul Jukebox' is min-128-kbps om het zachtjes uit te drukken en komt rechtstreeks van een originele styreen-single. Het ding piept en kraakt dat het een lieve lust is, maar het liedje zélf raakt me meteen! Wat een stamper! Ik zie intussen twee originele exemplaren onder de hamer gaan voor honderd pond elk, dus ik zoek op een bepaald ogenblik niet eens meer. En zo mis ik bijna deze heruitgave. Toch denk ik dat de single een jaar te laat is, ik ga inmiddels meer voor het melodieuze spul en dit is gewoon een dreun in je gezicht. Toch is de plaat meer dan welkom in mijn koffers!
12. Don't You Know A True Love-The O'Jays (US, Astroscope AS-110, 1969, re: 1972)
Ja, bij Rarenorthernsoul kennen ze hun prijzen wel. Deze kost slechts drie pond en dat is een koopje voor zo'n fraai exemplaar. Het blijkt dus ook niet het origineel, maar een heruitgave te zijn. En dat is dan weer een beetje jammer, maar ja... ik ben dan ook geen 'ovo'-deejay. De plaat zou de heren Gamble en Huff zo hebben kunnen inspireren tot 'Back Stabbers', want het geluid is in de tussenliggende drie jaar nauwelijks veranderd.
11. Show You The Way To Go-The Jacksons (UK, Epic S EPC 5266, 1976)
Hoewel de Blauwe Bak Top 40 meer gelieerd is aan 'Do The 45', dank ik enkele nummers aan 'Floorfillers'. Neem nou deze van The Jacksons. Die heeft reeds tal van keren op de speellijst gestaan van mijn dance-show op donderdagavond en steeds smaakt die naar meer. Als ik deze Engelse persing voor een pond kan meepikken op Buydiscorecords, laat ik dat niet aan me voorbij gaan. Als ik al niet erg van dit nummer hield, dan is dat de afgelopen weken (en met name tijdens de vakantie in Limburg) gegroeid tot enorme proporties. Het is dringen in de top tien, maar The Jacksons had het bijna gehaald. Vooruit, nog eenmaal in dit bericht de namen noemen, dit is een compositie en productie van Gamble en Huff. Gene McFadden en John Whitehead (van 'Ain't No Stopping Us Now') zijn eveneens betrokken bij Philadelphia International Records en één van hun is (verre) familie van The Jacksons. Hoe het precies zit, moet ik nog eens uitzoeken. Nu ik eraan denk, zou dit zomaar woensdag kunnen gebeuren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten