Gisteren niet gepubliceerd en dan nu opeens drie berichten? Ja, het moet zomaar even. Het is inmiddels zaterdagochtend als ik dit schrijf: 20 september 2014. Gisteren was het vijf jaar geleden dat mijn oudste broer is getrouwd. Nu wil ik wel eens zulke data vergeten, maar in dit geval kán ik het gewoon niet vergeten. Vandaag is vijf jaar geleden dat ik een acrobatische buiteling heb gemaakt met mijn fiets. Een zware hersenschudding als gevolg, maar... dat had ik nu net nodig! Amerika heeft haar 9/11, ik heb mijn 20092009. Vierentwintig weken na mijn laatste biertje is de val het einde van het 'zweeftijdperk'. Opeens sta ik weer met beide benen op de grond en kan weer concreet gaan werken aan een toekomst zonder de drankjes. Sinds 2010 vier ik op 20 september mijn oudejaarsavond en vanavond ben ik op dat moment in de lucht. Ik heb een lijstje opgesteld van 24 liedjes die ik sowieso graag zou willen draaien vanavond en ik presenteer ze jullie vandaag in porties van acht. Het idee van 'vierentwintig liedjes' is geen bewuste keuze geweest, maar kleurt weer fijn bij de vierentwintig alcoholvrije weken.
1. Before Sleep-Noa Babayof (2008)
Ik ga vanavond in 'Brainshake Sessions' mijn verhaal vertellen over deze vierentwintig weken. Niet tot in hele diepe details, het moet immers amusant blijven, maar toch... die periode hangt (evenals de rest van mijn leven) van muziek aan mekaar vast en het leent zich dus uitstekend voor een radioshow? Ik begin 'rustig', maar toch ook met een zekere dreiging. Eigenlijk is Noa Babayof meer iets van vóór 2 april 2009, de dag waarop ik de alcohol vaarwel zeg, dan erna, maar toch lijkt het me aardig om hiermee te beginnen. Ik heb Noa vorig jaar ook gebruikt voor 'Subspace', een ander eenmalig programma op Wolfman en dat was voor het eerst in vier jaar dat ik weer durfde te luisteren naar Noa Babayof. Deze muziek staat namelijk synoniem aan de laatste alcoholische weken van 2009. Zware kost, maar desondanks flinterdun verpakt. Ik hou van die tegenstellingen, maar dat mocht inmiddels bekend zijn?
2. Feelin' Good-The Frank Cunimundo Trio ft. Lyn Marino (1967)
Voor de massa bekend als de jaren negentig-reclame voor het biermerk Brand. Erg bizar voor iemand die net is gestopt met de drankjes, maar ik voel me als die man op de schommel bovenop die wolkenkrabber. Niets doet me wat en ik voel me bovenal bevrijd. Op de leestafel liggen een paar jaargangen van de Wandelkampioen en het is mijn favoriete leesvoer. Stiekem droom ik van een wekenlange 'hike' door Spanje en ga een paar weken later zelfs wandelschoenen passen. Ik verkies uiteindelijk toch weer de fiets. Het plaatje heeft me in 1996 al veel plezier gegeven, maar sinds 2009 straalt dit nummer vooral de herinnering van april 2009 uit.
3. Feelin' Stronger Everyday-Chicago (1973)
Nog zo'n 'soundtrack' uit die eerste weken. Een nummer dat ik graag en veel op tien door mijn koptelefoontjes laat blazen. Overmoed? Nee, ik weet honderd procent zeker dat ik de alcohol niet meer ga aanraken en hoe meer de omgeving zegt dat ik nog last zal krijgen van een terugslag, des te zekerder ben ik ervan dat ik dit niet zal hebben of dat ik er boven zal staan. Of dat laatste is het geval geweest of ik heb de terugslag gemist. Alleen bij vrieskou verlang ik naar Jägermeister en durf ik niet in de buurt van wijn te komen. Van bier heb ik in de voorliggende zeventien jaar meer dan genoeg gehad!
4. California-Joni Mitchell (1971)
Bij een 'nieuw leven' hoort 'nieuwe muziek'. Ik heb nooit zoveel opgehad met Joni Mitchell, ofwel... verder dan 'Ladies Of The Canyon' ben ik nooit gekomen. 'Blue' is zo'n elpee die je móet hebben en ik koop hem in 2007 of 2008 zonder deze ook maar eens te draaien. Dat verandert in april 2009. Iedere avond is hetzelfde ritueel. Gerrit eist de eetkamertafel op, zet de Numark PT01 neer, sluit koptelefoon aan en gaat platen draaien. Joni Mitchell hoort vooral bij overdag. De eerste week is een 'snuffelweek' en de helft van de tijd doe ik niks, maar mag ook niet zelfstandig naar buiten. Joni Mitchell's 'Blue' brengt me troost in deze uren en, bovenal, word ik geraakt door haar muzikale statement. Het is nu een album dat ik niet meer kan weg denken uit mijn leven!
5. Rehab-Amy Winehouse (2006)
Ik heb ietwat een hekel aan het nummer als het uitkomt. Iedereen vindt het zó fantastisch en ik vind het allemaal reuze meevallen. De productie klinkt me veel te plastic voor een jaren zestig-nummer. Toch wordt 'Rehab' in april 2009 alsnog een lijflied. Waar mevrouw Winehouse niet zonder haar fles kan om haar verloren liefdes te doen vergeten, daar zie ik het om een andere reden niet zitten om naar een ontwenningskliniek te gaan. Ik ben namelijk zo zeker van mijn zaak dat ik niet dag en nacht wil 'werken' aan een behoefte die er niet is. Om tussen mensen te zitten die de grootst mogelijke problemen hebben om van hun verslaving af te komen. Voor mij is het gewoon een bekeken zaak. Ik mag echter een paar weken blijven totdat er plek is in de kliniek. Op 27 april 2009, een dag voor mijn 34e verjaardag, heb ik de langverwachte 'intake', maar dat is in tien minuten klaar. ,,Wij kunnen niets voor u betekenen". Het antwoord waar ik op zat te wachten. Evenals Amy hebben ze me dus niet in de 'Rehab' gekregen...
6. The Beep Beep Song-Simone White (2008)
Ja, kijk, echt zo'n plaatje uit die begintijd. Was toen, geloof ik, ook recentelijk een hitje geweest. Lekker stom, lekker vervelend, maar tekenend voor mijn gemoedstoestand.
7. Gliss-Asobi Seksu (2009)
Op een bepaald moment ben ik zeer ambitieus: Op Nieuwjaarsdag 2009 heb ik voor mezelf besloten een jaartje drugsvrij te gaan. Dat is ook al meer dan zes jaar geleden dat ik voor het laatst 'iets' heb gebruikt. Dan stop je met drinken en opeens denk je ook nog de nicotine erbij te kunnen verslaan. Wat is de beste stok achter de deur? Tuurlijk! Platen kopen! Zoveel mogelijk zodat er geen geld meer over is voor een nicotine-hobby. Ik doe eind april groots boodschappen en koop onder andere het album 'Hush' van Asobi Seksu. Het is een groeiplaatje dat ik pas twee maanden later begin te waarderen. Overigens ben ik twee weken later weer met de nicotine begonnen. Het was teveel van het goede...
8. Kevin's Telescope-The Gathering (1997)
Op een vrije zaterdag bezoek ik een boeken- en cd-markt en vind daar opeens het album 'Nighttime Birds' van The Gathering. Ik heb het dan al ruim tien jaar niet meer gehoord. In de jaren 1997 en 1998 is het niet te branden uit mijn cd-speler en hoewel niet elke associatie met het album even fijn is, heb ik over het algemeen een goed gevoel bij het album. Dit album van The Gathering alsook die van Agua De Annique, de nieuwe band van de voormalige zangeres Anneke Van Giersbergen, hebben zeer zeker bijgedragen in de overwinning tegenover de drank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten