Met de fietsvakanties in 2008, 2009 en 2010 was het iedere ochtend vaste prik. Na koffie en ontbijt op de camping ging ik fietsen en was vaak na een anderhalf uur toilet-behoeftig. Een goed excuus om te rusten op een terras en koffie met appelgebak tot me te nemen. Mét slagroom natuurlijk. Nu hoef ik sowieso niet bezig te zijn met 'de lijn', ik schommel heerlijk tussen tussen de 80 en 84 kilo en dat is véél te licht voor iemand van mijn postuur. Bovendien fietste ik de calorieën gedurende dag er weer af en at, vooral in die laatste twee jaren, iedere avond bij de tent, dus weinig frituur en ander ongerief. Voor de vakantie in Limburg stond vlaai gepland, maar ik heb uiteindelijk alleen zondag vlaai gehad. Het was nadat ik de Maas was overgestoken en ik het kaartje kon inleveren voor een gratis kop koffie. De overige dagen heb ik niet tot nauwelijks getaald naar terrasjes en vlaai, met uitzondering van de 'Kaffee-mit-Kuchen' in Aken. Het thema van deze Schijf is reeds voor de vakantie besloten en twee dagen voor vertrek hoor ik opeens de nummer 1 op de radio voorbij komen. Een plaatje dat ik was vergeten. Hierbij presenteer ik jullie een Schijf van vijf 'vlaaien'.
Je zou bijna geloven dat ze in Slenaken en directe omgeving op pruimen en bier leven, want qua winkel-aanbod moet je al snel uitwijken naar Gulpen. En ijs! De terrassen van Slenaken zijn voor chique restaurants of het hotel, dus daar heb ik bij voorbaat niet zoveel zin in. Ik durf bij het cafetaria ook al geen koffie te bestellen als ik zie wat ik moet betalen voor een schaaltje patat. Van de wens om een eind weg te vlaaien, is dus weinig terecht gekomen. Vandaar dat ik Lenny Kravitz een vijfde plek gun met zijn 'Vlaai Away'.
De nummer vier komt van het lijstje dat ik van Peter mocht ontvangen. Een beetje een 'zwart gat' voor mij, maar gelukkig heeft op Youtube iemand de moeite genomen om een clipje te plaatsen. Bovendien is dat Blue Mountain-label lange tijd een mysterie geweest, maar sinds mei heb ik 'Somebody Stop This Madness' van Carl Douglas op datzelfde Blue Mountain-label. De Monsoon uit 1972 is een andere Monsoon dan die van 'Ever So Lonely' uit 1982. Ook een bereleuk plaatje, maar geen vlaai in zicht. Volgens een van de commentaren op de Youtube-video zou Monsoon wederom een andere naam zijn voor de heren Carter en Lewis. Zij hebben onder een veelvoud van namen plaatjes gemaakt in de jaren zestig en zeventig. Na deze single, die vooral veel is gedraaid bij Radio Luxemburg, brengt Monsoon nog een plaatje dat helemaal niks doet. Op vier staat 'Night Of The Vlaai' van Monsoon (1972).
In België heb ik evenmin vlaai-behoefte gevoeld. Echter, toen ik langs een frietkot kwam, moest daar wel worden aangestoken. In eerste instantie voor koude drankjes, het was warm, maar al snel laaf ik mezelf aan de friet met tartaar. Of ze vlaai hebben in België? Geen idee, wél lekkere koffiekoeken kan ik me van Hasselt herinneren. Toch ken ik één soort vlaai uit België waar je me wakker voor kan maken. Het is het gebakje dat de ondankbare eer had om opvolger te zijn van 'Daydream'. Een prachtig, toch geheel ondergesneeuwd, nummer van The Wallace Collection op drie: 'Vlaai Me To The Earth'.
Peter heeft een andere versie op zijn lijstje staan, maar als ik dan toch een beetje eigenwijs mag zijn? The Hollies heeft het namelijk in 1966 opgenomen voor een elpee en dit is de versie die ik het beste ken. Koekjes zijn er om gegeten te worden en niet om een naam te geven en een discussie aan te gaan. Uitzondering op de regel is dan natuurlijk de kletsmajoors, maar dat hadden jullie vast wel begrepen. Toch mag een vlaai die op twee staat in deze Schijf best een naam hebben en Fifi is dan nog niet eens zo slecht bedacht. Op twee staat 'Fifi The Vlaai' van The Hollies (1966).
Het is misschien wel de lekkerste manier van wakker worden. Ik doe op dinsdagavond een schoonheidsslaapje, omdat ik dan nog van plan ben om woensdag te vertrekken en wel weet dat de nacht zélf niks van slapen terecht komt. Ik ontwaak met 'De Staat Van Stasse' op de radio en hij draait net de ijzingwekkende finale. ,,Hee, die had ik op de telefoon", is mijn eerste gedachte nog voordat ik het door mijn slaappluizen heen heb kunnen identificeren. Inderdaad! Ooit ook nog gedaan door dat Amerikaanse folk-meisje (Ha! Ze háát die titel) dat ik niet meer bij naam ga noemen. Ik heb haar versie altijd wel heel mooi gevonden, buiten die rare 'space'-geluiden aan het eind. Ze zal zelf echter ook wel toegeven dat niets het haalt bij het origineel, daarvoor is ze Neil Young-fan. De plaat wordt weggeschreven als Buffalo Springfield, maar feitelijk is alleen Neil Young aanwezig bij de opnames. Het orkest is van Jack Nietzsche en de drummer is een sessiemuzikant. Met vlag en wimpel én een grote toef slagroom op 1: 'Expecting To Vlaai' van Buffalo Springfield (1968).
Volgende week ga ik terug kijken naar zaterdag. Ik weet niet wat er zaterdag gaat gebeuren, maar weet wel zeker dat het de moeite waard is om vijfmaal terug te blikken naar die dag. Ofwel: Een Schijf over 'gisteren'. Vijf titels met 'yesterday' in alle mogelijke talen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten