Ik dacht echt dat ik een 'makkie' ging krijgen met de keuze voor deze Week Spot. Een single die het erg goed heeft gedaan in de Amerikaanse hitparade, een groep uit Detroit (dat over het algemeen erg goed is gedocumenteerd) en een nummer dat menig soul- en funk-dj tot de verbeelding móet spreken. Helaas! Zelfs mijn gewaardeerde collega-blogger Derek See weet helemaal niks te vertellen over The Superlatives, anders dan dat de naam van de groep erg goed gekozen is. Je komt bij deze single domweg superlatieven tekort. Ik zie geen andere weg dan ook maar meteen het platenlabel mee te nemen in het nu volgende verhaal, maar ook dat houdt niet over. Het verhaal is echter wel een onderdeel van de Week Spot, maar soms maak ik een uitzondering. Zie hiervoor de Week Spot van de afgelopen week van Debra, maar ook deze week ga ik er gewoon iets van bakken omdat het nummer het zó verdient: 'I Don't Know How (To Say I Love You)' van The Superlatives (1967).
Door conversaties met Marcus ben ik erachter gekomen dat het in de rockabilly en rock'n'roll net zo is als in de soul-beweging: De prijs van een plaat is bepalend geworden voor de kwaliteitsstandaard van een plaat. Menig deejay wil niet gezien worden met iets van minder dan twintig pond in zijn platenkoffers en de feesten waar zij draaien hebben meer weg van een competitie wie de duurste en zeldzaamste plaat heeft. De grootst mogelijke onzin natuurlijk. Door verschillende mailings hoor ik nog wel eens een plaatje dat uiterst zeldzaam is en daarom evenveel moet kosten als een middenklasser van acht jaar oud met verse APK. ,,If nobody in the last fifty years bothered to play that record, why would you?", schreef ik eens op een forum en kreeg daarin weinig bijval. Voor mij is het eenvoudig: Ik heb geen duizend pond tot mijn beschikking en als ik het zou hebben, dan ging het eerder op aan andere behoeftes dan een single van vijftig jaar oud. Zelf zit ik in het 'grondwerk': Dorothy Morrison en Lillian Dupree zijn uitschieters geweest. In het geval van 'Come Go With Me' van The Para-Monts is het misschien nog eens mogelijk, maar verder concentreer ik me op singles beneden de dertig pond. Ik zie dit exemplaar bij Buydiscorecords staan voor drie pond en denk meteen dat het 'hence price' is omdat het label is beschadigd. Achteraf gezien is deze voor drie pond eigenlijk nog ietsje te duur geweest, want beneden de tien pond heb je al een exemplaar in nieuwstaat. Maar zolang hij geluidstechnisch top is, hoor je mij daar niet over klagen.
Ik weet alleen dat Danny Moore de leadzanger is van The Superlatives en dat dit een zanggroep is uit Detroit. Het neemt in 1967 dit 'I Don't Know How' op voor het Dynamics-label, maar dat heeft nationaal gezien geen bereik. Zo wordt het in 1968 ondergebracht bij Westbound, een label dat een nationale distributie-deal heeft gesloten met Janus Records. In die hoedanigheid wordt 'I Don't Know How' zelfs nog een hit. Het bereikt een 39e plek op de R&B, maar wordt hetzelfde jaar een plekje ingehaald in de uitvoering van Carl Carlton op Back Beat Records. Richard Washington is de schrijver van deze kleine soul-symfonie. Hoewel Allmusic spreekt van een 'ballad', is het over het algemeen mid-tempo met een fantastische break en qua zang is het bijna een suite. Het doet mij ergens denken aan '(Romeo And Juliet's) I Don't Wanna Live Without You' van stadsgenoten The Fantastic Four. Niets ten nadele van The Who en The Pretty Things, maar soul en cantate gaan erg goed samen! 'I Don't Know How' is de derde single op het Westbound-label, maar niet de meest succesvolle. Dat is het uiterst bizarre 'The Americans' van Byron MacGregor. Ik had deze een paar weken geleden bijna gekocht voor de 'novelty', maar na deze nogmaals te hebben beluisterd op Youtube moest ik bekennen dat hij zelfs voor vijftig cent niet grappig is. Net zo gênant als 'Harm Met De Harp' als je het mij vraagt. 'The Americans' is een kruising tussen 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay en 'The Ballad Of The Green Berets' van Sergeant Barry Sadler. De meest succesvolle act van het label is Funkadelic, terwijl Westbound in ons land het beste bekend is van 'What's The Deal' van The Detroit Emeralds (1978). Het heeft enige tijd een zustermaatschappij genaamd Eastbound. De laatste Westbound-hit dateert van 1983, maar toch is het label actief en wordt nog altijd gerund door oprichter Armen Boladian. Hoewel? Zijn website is morsdood...
Discogs vermeldt maar liefst acht singles. De tweede van de groep heet 'I Still Love You' en zal jaren later door Goldmine Soul Supply opnieuw worden uitgebracht. Omdat ik een goed vertrouwen heb in de smaak van Goldmine en 'I Don't Know How' het enige is dat ik ken van The Superlatives, zal ik de andere nummers eens gaan beluisteren. Als de overige singles van The Superlatives net zo'n niveau hebben als deze Week Spot, dan wordt het een aangename ontdekkingstocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten