Eigenlijk een verkapte 'Singles round-up', want donderdag en vrijdag zijn de (voorlopig) laatste twee aanwinsten gearriveerd. Eentje daarvan kan echt niet langer wachten en mag morgen meteen Week Spot zijn. De andere is van een groep die ik hoognodig eens in het zonnetje moest zetten. Omdat die 'Singles round-up' (overigens geïnspireerd door een elpee van Holly Golightly waarop haar 'losse' singles bijeen waren gebracht) handig is bij het opzoeken, zal ik beide singles in de volgende aflevering van die rubriek toch even noemen, maar vandaag en morgen krijgt het duo elk een uitgebreid bericht. De Week Spot hou ik uiteraard nog 24 uur onder de pet, die andere is een single van The Shangri-Las. Het mag inmiddels niet meer een verrassing zijn dat ik een tic heb van meidengroepen. Veel van hen zijn pas de afgelopen drie jaar tot mijn aandacht gekomen, maar de fascinatie voor The Shangri-Las bestaat veel langer. Nu blijkt Marcus uit Engeland ook nog eens een grote fan en verzamelaar te zijn van The Shangri-Las en dus verwacht ik nog wel wat meer singles van de groep. Zelf ben ik vorige week weer eens op zoek geweest naar een betaalbaar exemplaar van 'Give Him A Great Big Kiss', maar ben daar vooralsnog niet in geslaagd. Ja, er staan genoeg op de Amerikaanse Ebay, maar de verzendkosten maken het tot een kostbaar avontuur. Dan zie ik opeens deze staan bij een handelaar in Tilburg. Zes euro inclusief verzendkosten. Na een vluchtig bezoek aan Youtube ben ik het erover eens: Deze moest ik maar hebben. Het onderwerp van vandaag is 'The Sweet Sounds Of Summer' van The Shangri-Las (1966).
Of je het nu bekijkt vanuit het oogpunt van de meidengroepen of van de popmuziek in zijn totaliteit: The Shangri-Las is en blijft een opvallende groep in het landschap. Niet in de jaren ervoor en evenmin in de decennia die erop volgen: Nooit is iemand erin geslaagd tienerdrama's zo dichtbij de luisteraar te brengen door middel van muziek. Dat is deels de verdienste van Shelby Singleton die middels zijn Red Bird-label al snel gebruik maakt van het hagelnieuwe stereo-geluid, maar nog meer dat van George 'Shadow' Morton. De laatste is de arrangeur van de platen van The Shangri-Las en zal later hetzelfde teweeg brengen met The Vanilla Fudge. Plaatjes van The Shangri-Las zijn kleine hoorspelen en onze laatste aanwinst is geen uitzondering op de regel.
In 1963 wordt de groep geformeerd aan de Andrew Jackson High School in Cambria Heights, een buurt in de Bronx van New York. Het bestaat uit de zussen Mary en Betty Weiss en de eeneiige tweeling Marguerite (bij intimi bekend als Marge) en Mary Ann Ganser. De dames hebben nog geen naam bedacht als ze te pas en te onpas gaan optreden op schoolfeesten. Dan bevindt ene Artie Ripp zich opeens in het publiek en hij regelt een deal met het Kama Sutra-label. De groep heeft nog steeds geen naam als het contract wordt getekend en na een brainstorm-sessie wordt The Shangri-Las gekozen. Het is genoemd naar een restaurant in The Bronx. The Beatle-ettes en The Bon Bons worden in sommige discografieën genoemd als vroege uitdossingen van The Shangri-Las, maar in alle gevallen zijn het andere groepen. Met name die single van The Bon Bons is erg leuk! 'Simon Says' is hun eerste opname in december 1963, maar verschijnt pas een jaar later via het Smash-label. De eerste officiële single is 'Wishing Well' en dat verschijnt in de eerste weken van 1964 op het Spokane-label. In april 1964 tekent de groep bij Red Bird. Hoewel? Mary is vijftien lentes, Betty zeventien en de tweeling zestien. Hun ouders moeten dus de handtekening zetten. De eerste hitsingle van het kwartet is 'Remember (Walking In The Sand)'. Oorspronkelijk een demo van zeven minuten waarop een volslagen onbekende Billy Joel mee speelt, maar voor de latere single haalt Morton na twee minuten en vijftien seconden de schuif naar beneden. Een uitstekende timing, want 'Remember' is daarmee een miniatuur-tieneropera geworden die geen tweede in zijn soort kent. Met uitzondering van de latere opnames van The Shangri-Las.
De tweede hitsingle van The Shangri-Las is wellicht het meest legendarisch: 'The Leader Of The Pack'. Vaak gekopieerd, maar nimmer geëvenaard: Het verhaal van het burgerlijke tienermeisje dat verliefd wordt op de stoere motorrijder. In de krap twee minuten horen we Mary trots vertellen over haar nieuwe vriend, vervolgens dat ze het uit moet maken van haar ouders en tenslotte hoe de motormuis zichzelf te pletter rijdt. Een 'death disc' in optima forma! Met het geronk van een motor, sirenes en andere geluidseffecten blijft dit een halve eeuw later nog altijd een feest om naar te luisteren. De plaat nestelt zich bovenaan in de Amerikaanse Billboard. In Zuid-Afrika en Nederland krijgt de single in de jaren zeventig pas de erkenning die het verdient. Vervolgens 'kliert' Smash de groep door 'Simon Says' alsnog uit te brengen en het levert zowaar nog een hitje op. Vlak voor een Amerikaanse tournee in eind 1964 haakt Betty af en gaat The Shangri-Las verder als een trio. In 1965 is het weer even een kwartet, maar met ingang van 1966 is het wederom een trio. Dan is het de beurt aan Marge en Mary Ann om elkaar af te wisselen tot aan het einde van de groep. De meeste foto's tonen de groep als een trio.
De jaren 1964 tot en met 1966 leveren de meeste klassiekers op. Wat te denken van het gesproken 'Past, Present And Future' met muziek van Beethoven op de achtergrond? Volgens Mary Weiss heeft het niets met verkrachting van doen, iets wat over het algemeen vaak wordt gedacht. Maar... de plaat waarbij ik het absoluut nóóit droog hou, is 'I Can Never Go Home Anymore'. Als ze tegen het einde van het liedje om haar mama roept, biggelen bij mij de tranen over de wangen. Wát een intense plaat is dat! Het is tevens ook de laatste top tien-single van de groep. 'Long Live Our Love', een ode aan 'de jongens' in Vietnam, doet het nog redelijk, maar dan is het snel afgelopen met het succes. 'The Sweet Sounds Of Summer' wordt in 1966 opgenomen, maar is pas in 1967 een hit of zoiets: Het piekt op 123 in de 'bubbling under'. 'Take The Time' is de volgende single en die doet helemaal niets. De laatste twee worden uitgebracht op Mercury nadat Red Bird eind 1966 de deuren heeft moeten sluiten. Mercury heeft weinig enthousiasme voor de groep en in 1968 ziet het geen andere uitweg dan om ermee te stoppen. Door Shelby Singleton's bemoeienis met de oorspronkelijke hits van The Shangri-Las krijgt de groep van 1971 een opleving in de populariteit. 'Past, Present And Future' wordt in ons land alsnog een hit en 'I Can Never Go Home Anymore', 'Remember' en 'The Leader Of The Pack' komen op de Tipparade terecht.
'The Sweet Sounds Of Summer' is een lekker vlot ding dat iets van het drama van genoemde klassiekers ontbeert, maar Shadow Morton heeft desondanks de nodige geluidseffecten toegevoegd. Op de b-kant staat 'I'll Never Learn' dat niet anders omschreven kan worden dan 'klein'. Een hartenkreet van een tienermeisje ondergedompeld in een bad van violen. En dit geluid maakt nu juist dat ik steeds meer hebberig word als ik singles van The Shangri-Las voorbij zie komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten