Singles round-up: maart 2

Nee, ik heb mijn haar niet geverfd. De uiteindelijke foto zal pas rond het weekend beschikbaar worden, maar ik ben nu al apetrots op het resultaat. Het was bovenstaande foto die me een paar weken geleden op het idee bracht: Wat als ik eens een 'hap' uit een elpee neem? Vanmiddag heb ik de fotoshoot gehad, inclusief testen van belichting en poses uitproberen een uurtje. Ik zou eerst met de bus naar Diever, maar dat leek wel een buitenlandse reis. En wie wil er met dit weer in een bus zitten? Juist, ik ben op de fiets gegaan. T-shirt en overhemd, jas in de rugzak en die is daar ook gebleven. Genieten! De foto is helemaal 'zoals ik ben' en nu... de hamvraag! Nee, je ziet me van de zijkant en ziet geen onderbroek over mijn heupen of op mijn achterwerk, dus het kan niet anders of ik moet poedelnaakt zijn. De edele delen worden door het linkerbeen uit het zicht gehouden. Ik heb deze erg bijzondere dag in stijl afgesloten met een kuipje overheerlijk Italiaans ijs en heb even hardop 'proost' gezegd toen ik een hapje van het bloedsinaasappel-ijs had genomen. Dan ga ik jullie nu bijpraten qua singles. Op dit moment zijn er nog drie onderweg, die zullen rond het weekend arriveren.

* Mark Ronson & Amy Winehouse- Valerie (UK, Sony, 2007, 10")
Ja, die moet ik natuurlijk even noemen in het kader van de Singles round-up, maar verder verwijs ik jullie hiervoor naar het bericht van afgelopen vrijdag.

* Graham Bonney- Super Girl (UK, Columbia, 1966)
Dan begin ik hierbij aan de zeven singles van Marcus die gisteren zijn gearriveerd. Hij stuurt me momenteel eentje na en ik kreeg vanmorgen bericht van een Marktplaats-verkoper dat hij mijn bod op twee singles heeft geaccepteerd. Die ga ik vrijdag of zaterdag (hopelijk) behandelen. Ik leer Marcus steeds beter kennen. We hebben veel gemeen. Marcus staat geregeld met een standje op markten en beurzen. Als hij voor vijftien pond verkoopt, koopt hij voor dertig. Hij komt steevast met meer platen terug dan dat hij van huis is gegaan. Zoiets kan ik me ook nog wel herinneren, ik stond rond 1993-94 nog wel eens op een vlooienmarkt. Enige tijd geleden vroeg hij of ik bepaalde Engelse persingen zocht. Ik kwam toen met een drietal. 'Earthquake' van Bobbi Lynn heb ik inmiddels zelf gevonden en de Engelse 'Don't Sleep In The Subway' van Petula Clark staat nog immer op de lijst. Graham Bonney kunnen we weg strepen. Evenals Petula Clark niet echt voor de hand liggend, maar ik vind beide nummers zó leuk dat ik ze wel tussen twee Northern Soul-stampers in durf te stoppen. In het geval van Graham Bonney heb ik dat overigens geleerd van Steve Jeffries. Niet de minste, maar wel met een enorm zwak voor dit té vrolijke 'Super Girl'. De staat is niet echt 'je van het', dus Marcus mag nog rondkijken voor een vervanger.

* The Box Tops- Soul Deep (UK, Bell, 1969)
Marcus is een rockabilly-man en heeft derhalve weinig kijk op soul. Ik denk dat hij deze single heeft opgenomen in de soul-lijst vanwege de titel, maar soul is een erg groot woord voor The Box Tops. En toch ben ik blij dat hij het heeft gedaan, want ik heb nu eenmaal een zwak voor Alex Chilton. 'Soul Deep' is je reinste pop, geschreven door Wayne Carson Thompson die ook 'The Letter' heeft geschreven. Het echte genieten begint op de b-kant: Eén van de schaarse momenten waar de producers hem de kans gaven een eigen liedje op te nemen. Dat liedje heet 'The Happy Song', maar is beduidend minder jolig dan dat de titel doet vermoeden. We horen hier heel in de verte een vroege Big Star. Minder geschikt voor de Blauwe Bak, maar té leuk en te goedkoop om over te slaan.

* Johnny Johnson & The Bandwagon- Let's Hang On (UK, Direction, 1969)
We kennen dit mopje natuurlijk vooral van The Four Seasons en als je Johnny Johnson & The Bandwagon in gedachten neemt, heb je het plaatje compleet. Het stampt ietsje soulvoller dan The Equals, maar het blijft 'bubblegum'. Ik heb een zwak voor Engelse Direction-singles en dat trekt me over de streep. Als het dan toch écht moet, dan draai ik liever een 'Blame It On The Pony Express' van Johnson.

* Sly & The Family Stone- Dance To The Music (UK, Direction, 1968)
Zelfde laken een pak, deze heb ik reeds in de Nederlandse Epic-uitdossing, maar die schijf kon ook eens vervanging gebruiken. Ik weet niet of ik met deze Engelse Direction nu meteen een vervanger heb, want ook deze kraakt naar hartelust. Wel weer dat stevige Engelse geluid! Bovendien wijkt deze iets af van de Nederlandse doordat hij een korter intro heeft.

* Edwin Starr- S.O.S. (UK, Polydor, 1966, re: 1968)
Een zeer eigenwijs stukje geschiedenis uit Detroit. Edwin Starr staat onder contract bij het legendarische Ric-Tic, maar beide kanten zijn blijkbaar opgenomen in de Golden World-studio's. Als Tamla-Motown in 1966 de kans krijgt beide 'bedreigingen' uit te schakelen, koopt Gordy beide maatschappijen. De Golden World-studio mag blijven vanwege de mooie akoestiek en van Ric-Tic pakt hij de makers van die knappe strijkers-arrangementen. Ric-Tic blijft gedurende 1967 bestaan onder de vlag van Motown, hoewel die elpee van The San Remo Golden Strings eveneens een reguliere Motown-persing mee krijgt. Verder staan alle artiesten op straat, van The Holidays tot Pat Lewis en Rose Battiste. Eentje krijgt het voor elkaar om in 1968 alsnog via de achterdeur naar binnen te glippen, het is de zanger die in 1966 met twee singles voor zweetdruppels heeft gezorgd op het Motown-hoofdkwartier. We hebben het dan over Edwin Starr en die twee singles, 'S.O.S. (Stop Her On Sight)' en 'Headline News' klinken alsof ze gewoon bij Motown zijn opgenomen. 'Headline News' is in 1966 al in Engeland verschenen als een Polydor, maar in 1968 ziet dezelfde platenmaatschappij de kans schoon om beide liedjes op een single te persen. En dat is dus deze fraaie 'double-sider'. Rond dezelfde tijd krijgt Starr een contract bij Tamla-Motown en mag 'Twenty-Five Miles' op de plaat zetten.

* The Tams- Hey Girl Don't Bother Me (UK, Probe, 1964, re: 1971)
Mijn eerste exemplaar was al brandhout toen ik hem in 1993 kocht, maar die is later eens gesneuveld. Toen vond ik een tweede exemplaar en deze was in 2009 betrokken bij het kiwi-incident. De single die ik gisteren heb binnen gekregen is zó fraai, dat ik maar eens moest leren voorzichtig om te springen met mijn platen. Ik ontdekte zaterdag bijvoorbeeld nog dat mijn 'Ha Ha (The Laughing Song)' van Z.Z. Hill een stuk mist. Op zijn minst heb ik de fotohoes nog! Deze van The Tams is zo'n single die omstreeks 1970 wordt opgepikt in de Northern Soul en dat in 1971 deze uitgave meekrijgt. Het komt zelfs nog hoog op de Engelse hitparade.

* Jackie Wilson- I Get The Sweetest Feeling (UK, MCA, 1967, re: 1972)
Ik had altijd nog de Dureco-uitvoering in de bak staan, in de jaren tachtig de opvolger van 'Reet Petite', maar zo'n Engelse MCA staat beter. Het is een heruitgave met 'Soul Galore' op de andere kant.