'Who knows where the time goes', om met Fairport Convention te spreken. We kunnen bijna het eerste kwartaal van 2014 aan de geschiedenisboeken toevoegen en dat betekent voor mij de driemaandelijks terugkerende klus om een Top 40 samen te stellen uit de recente single-aankopen. Ik zeg niet dat de vorige Top 40-lijsten minder waren, maar ik ben desondanks erg trots op deze lijst. Ik heb de afgelopen maanden diverse 'zoekplaatjes' van mijn lijst kunnen schrappen, heb kennis gemaakt met een paar juweeltjes en zelfs de gokjes zijn goed uitgevallen. Vanaf vandaag presenteer ik jullie de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal, hoewel... het is eigenlijk vier maanden. Omdat ik me in december 'beperk' tot een jaar-top 100 en ik deze eind november samenstel, vallen de plaatjes uit december normaliter buiten de boot. Deze heb ik meegenomen in deze lijst. Zal ik maar losbranden?
40 I'm Not Ready-Ujima (UK, Outta Sight MSV-001, 1973, re: 2012)
Hoewel de plaat nu al 'stijgt', wil ik de Top 40 aftrappen met de meest recente aankoop. De plaat is nog niet binnen, maar dat kan morgen of dinsdag het geval zijn. Hij is woensdagmorgen vanuit Engeland verzonden en dan kan het weekend er wel eens tussen vallen. Mede dankzij de podcasts van de Nottingham Oddfellows raak ik meer en meer geïnteresseerd in de Modern Soul en als je dat territorium binnenstapt, is deze kneiter van Ujima wel een voorwaarde.
39 My Woman Is Calling-Dwight Thompson (NL, Poker S 602, 1975)
Vorige week zag ik deze van Dwight Thompson bij Rarenorthernsoul in de mailing en merkte een foutje op in de advertentie-tekst. Deze vermeldde dat de single van Thompson alleen in Nederland was uitgebracht en ik had dat zelf ook gedacht. Toch is de plaat in de afbeelding een Duitse persing en ik heb hen hierop gewezen. De tekst is inderdaad aangepast op de website. Ik moet bekennen dat ik een weekend heb moeten wennen aan deze van Dwight. In eerste instantie doet die mij té disco aan en vind ik Thompson wat te aanstellerig sensueel. Toch is dat inmiddels wel bekomen. Okay, hij klinkt als een Mickey Moonshine, die waarschijnlijk al een lange studio-dag achter de rug heeft, maar voor de rest is dit best een fijn Modern Soul-ding.
38 You Must Believe Me-The Impressions (US, ABC-Paramount 10581, 1965)
Ik vloek regelmatig in de kerk, ook al heb ik dat gebouw al bijna drie jaar niet meer van binnen gezien. Aretha Franklin en Otis Redding hebben nooit veel voor mij betekend. Dat is een flink taboe om daarover te spreken. Zelf kies ik als alternatieven liever voor Jackie Wilson en Mavis Staples. Ook taboe, want beide zijn een stuk minder gepolijst dan Aretha en Otis. Curtis Mayfield móet je goed vinden, daar is geen discussie over mogelijk en daar kan ik wel in meegaan. Maar The Impressions? Dat is een ander verhaal. Ik ben doorgaans niet heel erg kapot van Curtis en zijn mannen, vandaar dat 'You Must Believe Me' ook slechts op 38 staat. Maar... het betekent al iets dat die niet in de 'bubbling under' is blijven steken!
37 Dolly My Love-The Moments (Duitsland, Philips 6146 416, 1975)
The Moments is zo'n groepje dat al een decennium in het kwadraat loopt te modderen en voor wie de disco-rage juist op tijd komt. The Moments heeft dan net getekend voor All Platinum Records en deze suggereert een samenwerking met een ander zanggroepje: The Whatnauts. De rest is geschiedenis, want 'Girls' van Moments & Whatnauts is een vroege disco-klassieker en een klapper van een nummer 1-hit in de vroege zomer van 1975. De samenwerking is eenmalig, want de opvolger voor 'Girls' is afkomstig van alleen The Moments. Dit 'Dolly My Love' is in een week uitgegroeid tot een klein favorietje dat ik nog heel vaak ga draaien in mijn shows. Misschien dat die nog wel Week Spot gaat worden. Van The Moments kocht ik onlangs ook nog een fakkelballade, 'I Don't Wanna Go' uit 1977, kort daarna verandert het de naam in Ray, Goodman & Brown en scoren ze in 1980 een hit met 'Special Lady'.
36 As Long As You Love Me-Ronnie & Robyn (bootleg, Sidra S-9001, 1967, re: 2013)
Het Sidra-label is nooit verder gekomen dan twee singles die destijds voor geen meter verkochten. Volgens het catalogusnummer is Ronnie & Robyn eerst uitgebracht, maar volgens mij is het bij 'Sidra's Theme' zo dat eerst de instrumentale aanwezig was. Dat is tevens de tweede single op Sidra en geldt vandaag de dag als één van de meest aangevraagde instrumentale plaatjes door de dansers. Ik doe sinds een paar maanden zaken met een Engelsman die beweert dat hij de plaatjes 'ook maar ergens vindt', maar ik heb het sterke vermoeden dat hij zelf achter deze persingen zit. Bootlegs van zeer moeilijk te achterhalen originelen, voor een fractie van de beursprijs, waarvan ook vaak de artiesten en andere belanghebbenden niet zijn te traceren. De kans dat die ooit legaal wordt uitgebracht, is nihil en dus is zo'n goedkope bootleg erg welkom. De Northern Soul-puristen spugen op dergelijke uitgaven, maar daar heb ik niks mee te maken.
35 Soulshake-Peggy Scott & Jo Jo Benson (US, SSS International 761, 1968)
Titels met 'soul' komen bij Marcus ook automatisch in het lijstje van de soul-singles. Zie hiervoor het recente voorbeeld van 'Soul Deep' van The Box Tops, dat toch eigenlijk pure pop is. Is 'Soulshake' wel échte soul. Tja, daar zijn de meningen over verdeeld. Jo Jo Benson is een gevierde naam in de Southern Soul, de plaatjes van SSS International werden opgenomen in Memphis en lenen dus evenveel invloeden uit de countrymuziek als uit de zwarte gospel. 'Soulshake' heeft echter meer een rock'n'roll-drive, maar het is wel een fijne stamper. Hij staat bij mij gewoon in de soul-bakken!
34 Loving You And Being Loved By You-Gloria Taylor (US, Silver Fox 14, 1969)
Ik noemde al de naam van Aretha Franklin. Deze van Gloria zit vocaal erg dicht tegen Aretha aan, misschien met ietsje meer soul waardoor het totaalplaatje ook slordiger wordt. En slordigheden, daar moesten ze bij Atlantic en Stax niets van hebben, dat moest worden weggemixt en gladgestreken. Ik moet me wel sterk vergissen of de begeleiding is The Silver Stars uit George Perkins & The Silver Stars. Die bas-loze drums verraden eenzelfde geluid. Toch kan ik me voorstellen dat Gloria's zang niet een ieders kop thee is, ik kan dat rauwe en ongepolijste juist heel goed waarderen. Waarvan akte.
33 A Little Bit O Soul-The Music Explosion (NL, Stateside HSS 1200, 1967)
Die heb ik gisteren al behandeld en eigenlijk kan ik niet heel veel toevoegen. Niet bepaald essentieel, maar wel lekker voor tussendoor.
32 Stop Her On Sight (S.O.S.)-Edwin Starr (UK, Polydor 56753, 1966, re: 1968)
Natuurlijk is Motown oppermachtig, kijk maar naar het aantal jaren zestig-hits in Amerika en het is overduidelijk dat de maatschappij van Berry Gordy de dienst uitmaakt. Wat echter niet bij iedereen bekend is, is dat de praktijken van Motown ronduit smerig waren. Waar kleine maatschappijen leningen moesten aangaan om de 'payola' te bekostigen om de plaat op de speellijst van de radiostations te krijgen, daar kocht Motown de desbetreffende platen van de speellijst. Singles op Golden World en Ric Tic verkochten niet heel slecht en er zitten een paar geheide hits tussen, maar Motown houdt ze buiten de hitparade. Een van de weinige artiesten die hiervan slachtoffer is geworden en die alsnog bij Motown aan de slag kan, is Edwin Starr. Zowel 'Stop Her On Sight' als 'Headline News' zijn in 1966 grote kanshebbers voor een hit, maar Motown steekt er een stokje voor door met een nóg mooier aanbod te komen voor de radiostations. In 1968 worden beide kanten in Engeland uitgebracht op Polydor en in deze hoedanigheid kan ik jullie hier 'Stop Her On Sight' presenteren, maar de keuze was erg lastig!
31 La Dee Da-Linda Wilson (US, Spindle 45-9001, 1964)
Eind december besluit ik dat ik weer eens mag 'uitpakken' bij mijn maat in Chicago. Ditmaal is het de bedoeling om groot in te zetten om de verzendkosten zoveel mogelijk te drukken. Linda Wilson staat aanvankelijk niet op dat lijstje, het is pas als ik Sheryl Swope toegewezen heb gekregen en ik een half uur moet wachten voor de volgende dat ik het lijstje even door ga. Ik associeer de titel even met gelijksoortige van Inez & Charlie Foxx, maar bij de eerste klanken van de 'soundclip' zit ik rechtop. Ik schakel even over naar Youtube en heb dan al snel geboden. Een eigenaardig ding. In 1963 barst de 'British Invasion' los in Amerika en de Amerikaanse Linda Wilson speelt daar op in met dit 'La Dee Da', dat stilistisch gelijk is aan de Britse beat van bijvoorbeeld The Dave Clark Five. Ratelende drums, kleine gitaarmotiefjes tussen couplet en refrein en ze klinkt ook nog behoorlijk 'Engels'. Toch is dit een Amerikaanse productie en ik vind hem wel leuk staan tussen de girlgroups. Net als bij The Music Explosion is die niet essentieel, maar wel grappig als bijgerecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten