Vanavond bij Lee Madge in From The Catacombs, de beste Northern Soul-radioshow ter wereld, had hij een bijzonder fijne top tien van een luisteraar. Doorgaans zijn dit de geheide favorieten, maar deze had alleen een aarzelende start met 'A Little Bit Hurt' van Julian Covey & The Machine, een nummer waarvan ik nooit de Northern Soul-potentie heb ingezien. Ik opperde na een tijdje dat we misschien over een paar weken maar weer eens een top tien-lijstje moesten aanleveren en Lee had daar wel oren naar. Hoewel? Ik denk dat ik met mijn top tien aardig tot op de bodem ben gegaan. Ik heb me beperkt tot pure Northern Soul-dingen, dus geen crossover en Modern en niet te moeilijke 'girlgroup'. Toen dacht ik ineens aan deze top tien. Is wel eentje waarop ik heel erg trots ben plus... er stond geen enkel nummer hieruit in de betreffende top tien. Zou dus zomaar mijn tweede Northern Soul-top tien kunnen worden?
10 Down In The Ghetto-The Major IV (US, Venture VE-606, 1968)
Deze kom ik tegen in de lijst van mijn maat uit Chicago en ik twijfel eerst nog. Ik wil zoveel mogelijk jaren zestig-spul bij hem vandaan halen en deze plaat zaait verwarring. Het is pas als de single lang en breed binnen is wanneer ik me realiseer dat het in begin 1968 is uitgebracht. Zelf had ik het ingeschat op 1971 of 1972. Misschien nog het meeste vanwege de titel, want rond 1970 is het even heel hip om over de ghetto te zingen. Toch geldt het evenzeer voor de productie. In vergelijking met sommige plaatjes uit dezelfde periode, klinkt deze opvallend fris. Het is zo'n plaatje uit mijn koffers die ik heel vaak 'vergeet' te draaien, maar als-ie dan ook uit de bak op de draaitafel ligt, blijft die gegarandeerd voor de rest van de dag in mijn hoofd zitten.
9 I Don't Mind-Carolyn Cooke (US, RCA 47-8553, 1965)
Ik beloofde donderdag het huiswerk te zullen doen wanneer deze plaat de Week Spot zou worden, maar gezien ik morgen een 'Classic Week Spot' ga presenteren (een plaatje dat ik bijna een jaar geleden heb gekocht), kan ik nu alvast de informatie kwijt die ik te weten ben gekomen. Carolyn Cooke is pas zeventien jaar als ze 'I Don't Mind' aan het vinyl toevertrouwt. Ze is geboren als Carolyn Strickford, maar zal in de jaren zeventig uitgroeien tot een redelijk bekende soul/disco-zangeres. Ze gebruikt dan de naam Carol Douglas, niet te verwarren met Carl van 'Kung Fu Fighting'. In Nederland heeft ze als Carol Douglas twee tipnoteringen in 1976. Verder is 'I Don't Mind' soulvol dat het pijn doet en meer kan ik op dit moment niet vertellen over de plaat. Toch nog maar even verder Googlen?
8 Floy Joy-The Supremes (UK, Tamla-Motown TMG 804, 1971)
'De herinnering blijft', om met Ben Cramer te spreken. Als één plaatje het magische weekend in Engeland beschrijft, is het wel 'Floy Joy'. Hoewel ik een bijzondere interesse heb in de post-Diana Ross-plaatjes van The Supremes doet de titel 'Floy Joy' bij mij geen bellen rinkelen. Ik laat de Elton John-singles en andere aanwinsten uit Borehamwood in de bed-and-breakfast liggen, maar neem deze van The Supremes mee in de bak naar Watford. Als ik buiten met Lee Madge sta te roken, breng ik deze single ter discussie. Hij heeft een soortgelijke reactie. Bekende titel, maar geen deuntje in het geheugen. Ik leg hem als eerste op in Watford en het blijkt een feestje! Precies het soort van latere Supremes-singles dat ik zo graag mag. Ontspannend met een heerlijk tempo.
7 Walking Up A One Way Street-Willie Tee (US, Atlantic 45-2273, 1965)
De hoogst genoteerde heer en wat voor eentje! Zo lekker als deze 'Walking Up A One Way Street' zijn ze zelden gemaakt in mijn optiek. Soms denk je even dat de collectie wel compleet is en dan schrik je jezelf een hoedje omdat je ontdekt dat je deze niet hebt. Het is niet een hele grote onderneming om aan deze single te komen, wel mag je de portemonnee trekken en klinkt menig exemplaar 'verrot'. Deze haal ik van de mailing van een Duitse collega-dj en hij biedt zoals altijd geluidsclips aan. Ook die kan ik inmiddels 'lezen', ik stoor me wel eens aan de slechte naald van zijn opnamecombinatie. Toch kan ik bij deze Willie Tee meteen horen dat die een schoon geluid heeft en de kraakjes beperken zich, in vergelijking tot veel exemplaren, tot een minimum. Het is op Tweede Kerstdag rustig op Ebay en ik doe daar mijn voordeel mee. Hij heeft een week ervoor een minder exemplaar voor het dubbele van 'mijn' prijs verkocht!
6 Just Like You Did Me-Yvonne Vernee (UK, Made In Detroit MID 2, 1965, re: 2011)
Als begin 2012 de 'serieuze' Northern Soul-collectie een aanvang neemt en ik bijna dagelijks in de advertenties duik van rarenorthernsoul.com, kom ik steeds weer deze tegen. Inferno heeft een aantal klassieke kantjes uit Detroit opnieuw uitgebracht, steeds als een eenzijdig bespeelbare single met een fraaie ets van de kaart van Detroit op de achterzijde. Toch is er eerst teveel keuze om voor een eenzijdig bespeelbare single te gaan. Yvonne Vernee blijft zich desondanks opdringen en een paar maanden geleden had ik even de keuze. Of de heruitgave met b-kant op Soul City of deze Inferno. Het is de laatste geworden en dat heeft vooral met mijn ervaring met Don Varner te maken. Vorig jaar kocht ik 'Tear Stained Face' van Varner op de voortzetting van het roemruchte Soul City-label en dat is een hopeloos ding met een schijtgeluid. Van deze Inferno ben ik verzekerd van een beter geluid en bovendien is deze de helft goedkoper. De keuze is opeens niet meer zo moeilijk...
5 The Lovin' Side-The Daydreams (US, Dial 45-4029, 1966)
Ik 'krijg' 'Easy Baby' voor mijn 38e verjaardag. Nou..., 'krijgen'? Hij wordt me gegund! Ik heb desondanks flink de zenuwen met die plaat, want ik heb in die twee dagen ontdekt dat de plaat niet heel vaak opduikt. De zenuwen zijn nergens goed voor, want ik heb de plaat gewoon voor het startbedrag. Twee maanden later neem ik kennis van 'The Lovin' Side' en die is flink in trek bij verzamelaars. Ik noem de plaat al eens rond de kerst hier op Soul-xotica. Een Engelse dealer belooft Tweede Kerstdag een grootse uitverkoop. Hij vraagt normaliter dertig pond voor deze van The Daydreams en dat is me net wat te gortig. Ik hoop stiekem op 50 procent korting bij deze, maar verder dan 25 procent wil hij niet gaan. Dan zie ik deze in een veiling en heb al snel een besluit genomen. Ik ga voor deze single, maar als ik hem niet win, koop ik hem bij Chris voor het volle pond. Dat laatste is niet nodig, want de veilingklok stopt bij vijftien dollar en ik kan hem een week later in de koffer stoppen!
4 Silent Kind Of Guy-The Symphonics (US, Brunswick 55303, 1966)
De 'Northern Soul Jukebox' blijft inspireren. Ik heb het ding nu zo'n twee jaar in huis en ontdek nog dagelijks nieuwe dingen. Zo eentje als 'Silent Kind Of Guy' van The Symphonics staat er ook op, maar blijft toch twee jaar anoniem voor mij. Het is ergens in oktober als ik de mp3 draai in The Gimmegimmegimme in Do The 45. In januari 'ververs' ik mijn mp3-stickje met veel nummers uit Floorfillers en deze van The Symphonics is ooit per ongeluk in het Floorfillers-mapje terecht gekomen, dus deze zit er ook bij in. Het is als ik een paar weken geleden vanuit Emmeloord kom fietsen, dat deze mijn gehoorkanaal binnenkruipt en ik ineens heel erg hebberig word. Ik koop deze niet hals over de kop, maar als ik de kans krijg? Hij staat belachelijk laag geprijsd bij een Amerikaan en ik prijs me absoluut gelukkig met dit exemplaar!
3 Before It's Too Late-Jackie Day (US, Modern M 102, 1966)
Het is september 2012 als ik op weg naar het werk opeens wordt 'gegrepen' door 'Naughty Boy' van Jackie Day. Pas een half jaar later word ik door een vriendin geattendeerd op 'Before It's Too Late', net zo leuk als 'Naughty Boy' maar als origineel een stuk beter betaalbaar. Hoewel? Ik kom in november nog een advertentie tegen van iemand die zijn 'Before It's Too Late' heeft laten kletteren en er staat een kras op. 'Hence price': 60 pond. Het is een paar maanden later als ik bij toeval deze ontwaar bij een Franse dealer. Met geluidsclip en deze laat een krakerig plaatje horen maar met een erg stevig geluid. Ik kan achteraf zeggen dat ik voor deze kleine twintig euro ontzettend veel mazzel heb gehad, want menig handelaar had vele malen meer gevraagd. Overigens heeft Jackie rond 1969 nog een aantal dingen gemaakt die redelijk goedkoop zijn te scoren en allemaal hebben ze dat zelfde 'leuke' dat ik niet juist weet te bevatten.
2 One Moment-Sheryl Swope (US, Duo D 7456, 1969)
Ik kocht in de zomer van 2012 mijn eerste single bij de maat in Chicago. Dat was 'Find Somebody New/ It's Alright' van The Soulettes. Nog altijd even obscuur en onbekend als altijd. Ik heb nog eens een exemplaar zien weggaan voor 150 euro, maar laatst had hij weer een exemplaar in de aanbieding. Getuige de geluidsclip net zo brandhout als de mijne en bovendien kon ik even geen singles permitteren, dus ik moest hem aan me voorbij laten gaan. Die is keurig voor de startprijs van zeven dollar weggegaan. Er is dus weer iemand vreselijk gelukkig op dit moment! Hij lijkt soms een dealerschap te hebben in bepaalde singles en zijn matige exemplaren van 'The Gorilla' van The Ideals gaan zonder meer voor idiote prijzen. Daar staat tegenover dat behoorlijk gezocht spul voor weinig weg gaat. Een 'One Moment' van Sheryl Swope in nieuwstaat zoeken, is als een speld in een hooiberg. Slechte exemplaren hebben al een prijskaartje van zeventig pond. Deze kost me tien dollar en klinkt stevig ondanks een mindere styreen-kwaliteit. ,,Als de waarde van een plaat afhing van de kwaliteit in plaats van de zeldzaamheid, dan was deze single 40 miljoen dollar waard in plaats van 40 dollar", hoorde ik onlangs nog iemand zeggen. Het geldt evenzeer voor deze Sheryl Swope. Voor mij is die niet in geld uit te drukken!
1 I Keep On Keepin' On-The Contessas (US, E 402, 1965)
Hoe stel je een Blauwe Bak Top 40 samen? Tot deze editie maakte ik een lijstje van veertig kandidaten en gaf deze cijfers van 1 tot en met 3. 1 voor absolute favorieten, 2 voor favorieten, 3 voor mindere favorieten. Deze editie begon ik met het invullen van de nummer 40 en ging toen meteen naar de nummers 1 en 2. Tuurlijk moest The Contessas op nummer 1! Over koopjes gesproken, want ik heb deze voor ruim de helft onder de normale beursprijs en daarentegen klinkt deze beter dan andere exemplaren. Nu oppassen dat ik hem niet 'grijs' ga draaien, want die kans ligt op de loer. Er gaat namelijk geen dag voorbij zonder The Contessas. De boodschap is duidelijk. Voor mij geen Ramses Shaffy met 'We Zullen Doorgaan', maar 'I Keep On Keepin' On' is inmiddels een welluidend motto geworden. Op naar de volgende Blauwe Bak Top 40!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten