Ik heb laatst nog eens een tocht gemaakt op de zoekmachines, maar geen resultaat. Best wel jammer, maar er is niets meer te vinden van SoulteXt. Ik begon dit weblog in augustus 2008 toen ik net de Nokia N95 had gekregen. Op zichzelf begon zich wel een routine te ontwikkelen en publiceerde ik soms zelfs dagen achtereen, maar toch moest KPN erg wennen aan mijn internetgebruik en legde me soms een week aan de ketting. Dan was ik juist vrolijk aan het bloggen en dan ging bij KPN de verbinding op half, waardoor zo'n bericht vier uren in beslag nam. Het laatste bericht op SoulteXt heette 'Fairport Mannenkoor' en was een kwalitatief hoogstaand bericht. Alles wat ik wilde vertellen, kwam naar voren en dat een hele vloeiende lijn. Let wel: Dit is een jaar voor de hersenschudding, sindsdien gaat het schrijven van een bericht een stuk lastiger. Bij het huiswerk voor dat bericht had ik Cropredy ontdekt, het jaarlijkse festival dat wordt georganiseerd door Fairport Convention. Daar moest ik in de zomer van 2009 mijn vakantie doorbrengen, maar toen stopte ik in april met drinken en zag het bezoek opeens niet meer zitten. Kat op het spek binden enzo... Dankzij dat bericht maak ik ook kennis met die wijze uitspraak van drummer Simon Nicol, eentje die ook erg van toepassing is op de Raddraaier van vanavond: 'Gotta Have More Love' van The Climax Blues Band (1981).
De geschiedenis van Fairport Convention is eentje van bezettingswisselingen. Nicol is tegenwoordig het enige lid dat betrokken was bij de oprichting, ook al heeft hij in de jaren zeventig even vrijaf genomen. Het langst dienende lidmaatschap staat nu op naam van een muzikant die sinds 1969 actief is bij de groep. Toch draait het merendeel van 'de jonge honden' ook al sinds 1985 mee in het circus. In 1972 tekent Pete Frame al een wijd vertakte stamboom van de groep, in de jaren 1973-74 noemen enkele leden de groep spottend Fairport Confusion. Met nog maar één oorspronkelijk lid in de groep kun je toch nauwelijks meer die oude naam gebruiken. Dan doet Nicol die opvallende uitspraak: ,,Als een kerkkoor 150 jaar bestaat, hoor je ook niemand klagen dat er geen oorspronkelijk lid meer bij zit". Nicol gelooft dan ook stellig dat over honderd jaar nog steeds sprake is van een Fairport Convention.
Dat verhaal geldt ook voor The Climax Blues Band, generatiegenoten van Fairport Convention, en een groep die niet van ophouden weet. Hun grote succes mag dan 33 jaar oud zijn, ze teren niet op oude roem en brengen nog steeds albums uit met origineel werk. Wel werken ze mee om onuitgebracht materiaal in een mooie vorm te gieten en zullen ze ook wel eens vloeken als ze zien dat één elpee meer opbrengt op Ebay dan dat zij in al die jaren voor alle elpees hebben gekregen. Zoals mijn Zweedse vrienden van de progfolk-groep Trad Gras Och Stenar zeggen: ,,Het zijn anderen die het grote geld verdienen aan onze platen, maar wij hebben ze gemaakt en dat neemt niemand ons af!".
The Climax Chicago Blues Band, zo heet de groep oorspronkelijk als het in 1968 bijeenkomt in het Engelse Stafford. De eerste bezetting bestaat uit zanger/harmonicaspeler Colin Cooper, gitarest en zanger Pete Haycock, gitarist Derek Holt, bassist en toetsenist Richard Jones, drummer George Newsome en toetsenist Arthur Wood. Van deze bezetting zijn ons inmiddels drie mensen ontvallen. Jones stapt al in 1969 op en ruilt Holt zijn instrument in voor de basgitaar. John Cuffey neemt in 1971 de stokjes over van Newsome en Arthur Wood sluit in 1972 zijn carriére in de muziek af. De band debuteert in 1969 met de titelloze elpee op Parlophone. Toch is EMI in het stadium om een apart label op te richten voor meer progressieve popmuziek en zodra Harvest een feit is, valt ook Climax daaronder. Met de overstap naar Harvest komen de eerste rock-georiënteerde geluiden verder op de voorgrond en in 1972 laat de groep het 'Chicago' vallen. Het schijnt dat dit ook heeft te maken met de Amerikaanse groep Chicago die enige druk uitoefent. Climax is al snel Stafford ontgroeid. Het tweede album 'Plays On' heeft zowaar gepiekt op 197 in de Amerikaanse album top 200, zonder dat de groep in de Britse albumlijsten heeft gestaan. De groep is vervolgens goed voor zo'n zeventien albums met oorspronkelijk materiaal, maar pas rond 1975 begint het succes vaste vormen aan te nemen. In dat jaar verschijnt het album 'Gold Plated', waarop de internationale hitsingle 'Couldn't Get It Right' staat. Het nummer zélf is eveneens geïnspireerd door het leven 'on the road' in Amerika, een product van de tournees die de band heeft gemaakt. In Amerika bereikt de single een derde plek in de Billboard en staat maar liefst 22 weken genoteerd. Ook Engeland gaat overstag, daar doet het in een 'run' van negen weken de tiende plek aan. 'Couldn't Get It Right' zal jaren later worden opgenomen door Fun Lovin' Criminals.
Intussen gaan de bezettingswisselingen vrolijk door en zou genoemde Pete Frame moeite hebben de stamboom op de binnenzijde van een dubbelalbum te houden, zoals in 1972 bij 'The History Of Fairport Convention'. De band resideert bijna onafgebroken in de Verenigde Staten waar een concert van Climax zo'n 20.000 mensen trekt. De jaren zeventig zijn een groot succesverhaal voor de groep en het nieuwe decennium begint eveneens veelbelovend. 'Gotta Have More Love' bereikt een 47e plek in de Billboard, maar de opvolger 'I Love You' is de laatste hit voor de groep. Deze doet nummer 12 aan in de Billboard. In Nederland strandt 'Couldn't Get It Right' in de Tipparade, maar is 'Gotta Have More Love' met een nummer 38 een zeer bescheiden Top 40-hit. In 1983 maakt de groep het album 'Sample And Hold'. De vaste bezetting bestaat dan uit oudgedienden Haycock en Cooper met toetsenist George Glover. Die laatste is in 1980 bij de band gekomen en is in 2014 het 'vroegste' lid. 'Sample And Hold' heeft een geplande opvolger, maar dan gooit Cooper plots het bijltje erbij neer. Haycock wordt door manager Miles Copeland gevraagd voor een paar projecten en hij verwijst in albumtitels voortdurend naar Climax. De groep is nooit officieel uit elkaar gegaan, maar het staat even op een laag pitje. Toch verzamelt de groep de moed en enkele muzikanten om de weg te vervolgen en ook Cooper is weer van de partij. In juli 2008 sterft die laatste op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij is op dat moment de enige die onafgebroken lid is geweest sinds 1968 en heeft tijdens zijn laatste dagen laten weten dat hij dolgraag wilde dat de huidige muzikanten de traditie van Climax Blues Band zouden voortzettend. Daaraan hebben ze gehoor gegeven, ook al heeft die groep nog geen albums uitgebracht.
Op 30 oktober van het vorige jaar is Pete Haycock overleden, hij was 62 jaar. De eerste toetsenist Arthur Wood was hen reeds in 2005 voorgegaan, hij was toen al 66. De geschiedenis wordt nog wel even voortgezet, de personeelswisselingen gaan onverdroten door,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten