Beeldenroute: Jimmy Webb

Het eerste en voorlopige laatste deel van de Beeldenroute was op 29 mei van het vorige jaar. Ik moest mezelf schamen? Als conservator van deze Beeldenroute moet ik bekennen dat het nog niet meevalt. Je wilt de beelden niet op elkaar gestapeld hebben en het moet goed te doen zijn op de fiets of met de benenwagen. Ik moet selectief zijn, dus wie verdient in zo'n geval een standbeeld? Lee Dorsey heeft al eentje gekregen, zijn mentor Allen Toussaint moest ook nog eens eentje hebben, maar ik kies dan eerst voor de grote Jimmy Webb. Actueel voor mij omdat 'I Keep On Keepin' On' van The Contessas, een vroege Webb-compositie, nog een dag de Week Spot mag heten. Toch heeft Webb een aantal liederen geschreven waarvoor je me midden in de nacht kan wekken. In het tweede deel van de Beeldenroute presenteer ik jullie: Jimmy Webb (1946-)

'Someone left the cake out in the rain/ but I know that I can't take it/ 'cause it took so long to bake it/ and I'll never have that recipe again'. Het is 1968 als deze strofe wekenlang bovenaan de Engelse en Amerikaanse hitparade staat. Natuurlijk, het is de tijd van de flower power en er zijn meer vreemde gewaarwordingen op de hitparade. Neem bijvoorbeeld The Move dat het gras kan horen groeien. Toch is de tekst van 'MacArthur Park' niet louter hippie-gewauwel. Het geeft eveneens voer aan intellectuelen die een diepere betekenis in het nummer proberen te vinden. Het is niet alleen de tekst die discussies uitlokt, ook de wonderschone muziek is hoogst opmerkelijk. Het slaat een brug tussen de generaties die samen de plaat hoog doen eindigen. Als drie minuten de norm is, ziet platenmaatschappij Dunhill zich genoodzaakt het volledige nummer op single uit te brengen: Zeven minuten en twintig seconden. De angst dat geen radiostation dit wil draaien in haar kostbare zendtijd blijkt ongegrond. Het bevestigt dat Richard Harris naast acteur ook een verdienstelijk zanger is. En de schrijver van het geheel, Jimmy Webb, is een tekstdichter/componist/arrangeur die je in de gaten moet houden.

James Layne Webb komt op 15 augustus 1946 ter wereld in Elk City, Oklahoma. Zijn vader is dominee en hij waakt erover dat zijn zoon aanvankelijk niet in contact komt met 'duivelse muziek'. Webb speelt orgel in de kerken waar zijn vader op de preekstoel staat en al snel gaat hij improviseren met de kerkmuziek. Rond deze tijd componeert hij ook zijn eerste liedjes, meer geschikt voor de gemeente dan op de rock & roll-radiostations. Het is immers in de late jaren vijftig en er is geen ontkomen aan Elvis Presley. Als Webb deze muziek ontdekt, is de liefde daar. In 1961 koopt hij zijn eerste single: 'Turn Around Look At Me' van Glen Campbell. Vanaf dat moment weet Webb dat hij van het liedjes schrijven zijn professie wil maken. Bovendien is hij erg onder de indruk van de stem van Glen Campbell. Dat zal nog van pas komen. In 1964 verhuist de familie naar Californië, maar nadat Jimmy's moeder in 1965 is overleden, wil zijn vader terug naar Oklahoma. Jimmy besluit in Californië te blijven en een carriére als songschrijver te beginnen in Los Angeles. Zijn vader waarschuwt hem. ,,Dit liedjes schrijven gaat je de kop kosten". Hij geeft zijn zoon veertig dollar mee. Rond deze tijd neemt Webb met vier meisjes uit het schoolkoor een demo-elpee en een single op in de Motown-studio's, hoewel de meeste biografieën het hele Contessas-verhaal overslaan. Lang blijft Webb niet bij Jobete. In 1966 loopt hij Johnny Rivers tegen het lijf die als eerste 'By The Time I Get To Phoenix' opneemt. Er zullen nog 'een paar' volgen. Volgens de BMI is 'Phoenix' het op twee na meest uitgevoerde nummer dat tussen 1960 en 1990 is verschenen. Ik schat in dat 'Summertime' dan op nummer 1 staat en 'Silent Night' op 2?

In 1967 raakt Webb betrokken bij de gemengde popgroep The 5th Dimension. Zoals Dionne Warwick de stem van Burt Bacharach en Hal David is, zo is The 5th Dimension de stem van Webb. 'Up Up And Away' wordt gekozen als de 'Single Van Het Jaar 1967'. In 1968 kan Webb maar liefst drie prijzen in ontvangst nemen: Eentje voor 'Up', een ander voor 'Phoenix' en de derde voor 'MacArthur Park'. Jimmy Webb schrijft dat laatste nummer aanvankelijk als deel van een cantate. Hij probeert The Association over te halen het op te nemen, maar die wijst het af. De inspiratie voor dit en 'By The Time I Get To Phoenix' ligt in de relatie en het einde ervan tussen Richard Harris en Susan Horton. Eind 1967 wordt Webb gevraagd om artiesten op piano te begeleiden tijdens een charitatieve avond. Daar is ook Richard Harris, die even daarvoor heeft uitgeblonken in 'Camelot' en deze zegt daar een loopbaan als popzanger te ambiëren. Webb denkt daar aanvankelijk het zijne van, maar mede door de druk van Harris vertrekt Webb naar Londen om met de acteur te werken aan 'MacArthur Park'. Op 21 december 1967 wordt de basistrack opgenomen in Hollywood, in de laatste dagen van 1967 leggen Harris en Webb de laatste hand aan het meesterwerk. Leuk detail is dat zowel Richard Harris als Donna Summer 'MacArthur's Park' zingen. Webb heeft Harris tot vervelends aan toe op gewezen, maar heeft zich erbij neer gelegd.

'By The Time I Get To Phoenix' heeft zo gezegd vele cover-versies, maar mijn favoriet is toch wel die van 'Hot Buttered Soul', het album van Isaac Hayes. Hayes doet het kalmpjes aan en de track duurt twintig minuten. Hayes vertelt eerst zijn verhaal, een verhaal dat prachtig aansluit op 'By The Time I Get To Phoenix'. Dat verhaal duurt tien minuten waarna hij losbarst in het lied zelf. Dan heb ik de zakdoek al gepakt, want ik hou het niet droog bij deze kippevel-uitvoering.

En dan zijn we nog maar in 1968 en gaan reeds over de lengte van een normaal bericht heen. Vanaf 1970 maakt Webb ook solo-platen, nadat in 1969 het malafide 'Jimmy Webb Sings Jimmy Webb' is uitgebracht. Het is een vergaarbak van slechte demo's die zijn opgepoetst met 'MacArthur Park'-effecten. Jimmy's latere solo-platen staan boordevol sterke melodieën en knappe teksten, maar hij beseft al gauw dat hij zijn pensioen reeds heeft geregeld met de de nummers uit de jaren zestig. Hij wordt in zijn loopbaan overspoeld met prijzen, meest recent is de Engelse Ivor Novello Special International Award in 2012. Woensdag is hij te bewonderen in Waltham, Minnesota en tot diep in mei doet hij concerten in Amerika. Dit ter promotie van zijn nieuwste album 'Still Within The Sound Of My Voice'. Door dit drukke schema kon ik hem niet bereid vinden voor de presentatie van zijn beeld, maar deze staat!