Singles round-up: maart 5

Storm voor de stilte, want maart is een erg drukke maand geweest met de singles-aankopen. In april kan de rem erop. De drie 'originals' zijn sinds vanmiddag allemaal op het nest, waarvan 'de Franse' een snelheidsrecord heeft gebroken: Twee dagen! Soms doen zendingen binnen Nederland langer over het traject. Het is nu nog wachten op de twee heruitgaven, maar ik durf ze vandaag al wel te presenteren. Eentje is al twee jaar gesneden koek voor mij en daarmee ben ik blij dat het vinyl eindelijk binnen handbereik is gekomen. Die laatste aankoop beheerst op dit moment mijn mp3-spelertje en ik kan me al geen leven meer zonder voorstellen. Dat zit dus ook wel goed! Hierbij het laatste deel van de Singles round-up van deze maand, vanaf morgen komen we deze vijf wederom tegen, maar dan als noteringen in de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2014.

* Carolyn Cooke- I Don't Mind (US, RCA Victor, 1965)
Sommige zangers of zangeressen pakken je bij de strot om je nooit weer los te laten. Zo gebeurde het laatst eens op een middag toen ik naar het werk fietste. Ik ben kwalijk de Meppelerweg opgedraaid als plotseling een dame het fietspad op rent, mij een duw het gras in geeft en als ik eenmaal met de snuit op de grond ligt, werpt ze mijn fiets aan de kant en vervolgt ze het liedje waaraan ze is begonnen. Niet letterlijk natuurlijk, want sinds 20092009 probeer ik het vallen met de fiets zoveel mogelijk te voorkomen. Feit is wel dat op het stuk tussen Meppelerweg en het uitgangsbord van Nijeveen mijn aandacht wordt opgeëist door deze wanhopig klinkende mevrouw. Haar naam luidt anders, ik ga voor de Week Spot nog eens huiswerk doen, maar op de plaat is ze bekend als Carolyn Cooke. 'I Don't Mind' is mid-tempo en hartverscheurend. Ik ben afgelopen weekend een veiling vergeten, hier is ze weggegaan voor 23 dollar, wat absoluut een koopje is. Dit exemplaar staat bij de Fransman van wie ik 'Before It's Too Late' van Jackie Day heb gekocht en hij is eerlijk over de conditie: De plaat wordt uitsluitend voor 'I Don't Mind' aangeboden, de b-kant is een foute persing. Geen woord Frans daarbij, want 'Tom, Dick And Harry' heeft een beschadiging in de groef zitten. Het is iets meer uptempo, maar daardoor ook meer poppy. Ik kies dus unaniem voor 'I Don't Mind' als dé kant van deze Carolyn Cooke, die door de fijnproevers wordt geëerd, maar in de 'popiejopie'-Northern Soul geen betekenis heeft.

* The Exciters- Blowing Up My Mind (UK, Outta Sight, 1968, re: 2014)
De eerste plaat uit 2014 is eentje die voor mij synoniem staat aan de eerste weken in Nijeveen. Dat is dus twee jaar geleden. Ik heb deze wel vaker gehoord, maar pas op een fietstochtje naar Steenwijk valt deze echt goed op. Ik ga voorzichtig op zoek, maar het blijkt de lastigste te zijn van The Exciters. In die tijd koop ik nog wel 'Learning How To Fly' en neem me geregeld voor nog wat eind jaren zestig-spul van de groep te kopen, maar dat komt er maar niet van. 'Blowing Up My Mind' zie ik nog eens opduiken in de Engelse heruitgave van 1972 (met 'You Got Your Mind On Other Things' van Beverly Ann als b-kant), maar zelfs die brengt ruim dertig euro op. Het origineel? Niet aan te komen. Mijn gebeden zijn verhoord, alleen is de wens voor de b-kant niet goed overgekomen. Daar had ik graag 'Movin' Too Slow' gezien, een album-track van The Exciters uit 1969 dat erg gewild is. Maar goed, we gaan niet klagen, hopelijk morgen of zaterdag heb ik deze knalplaat van The Exciters in mijn koffers zitten!

* The Music Explosion- A Little Bit O'Soul (NL, Stateside, 1967)
Northern Soul is op zichzelf al een vergaarbak van muziekstijlen. Toen de plaatjes van Nancy Ames en Dana Valery in de midden jaren zestig werden uitgebracht, werden deze beschouwd als zijnde folkrock. Die 'creativiteit' pas ik graag toe op enkele andere 'randverschijnselen'. Neem nou de garagerock. ? & The Mysterians, Syndicate Of Sound, Human Beinz en deze van The Music Explosion. Zo blank als vla en ook op dat publiek gericht, maar behalve het zingen over 'soul' hebben ze het verder ook goed begrepen. Dit is geen plaat die je in heetst van de strijd gaat draaien, maar het vormt wel een aangename afwisseling in de soul-set. Het is nog een strijd geweest om aan de single te komen. Ik vis een jaar geleden op een erg lullige manier achter het net op Marktplaats. Iemand biedt de heruitgave aan voor een euro. Ik bied dat bedrag, de vraagprijs, en wacht af. Dan krijg ik de boodschap dat ik ben overboden, iemand heeft 1,50 euro geboden. Als ik 2 euro wil invullen, zie ik dat de adverteerder de plaat al heeft gereserveerd. In Amerika is deze spotgoedkoop, maar de verzendkosten maken het niet leuk. Dan zie ik deze op Marktplaats en zet bescheiden in: Precies de juiste prijs voor een originele Nederlandse persing die, met name in het begin, ietsje luidruchtig is en tegen 'distortion' aan zit.

* The Symphonics- Silent Kind Of Guy (US, Brunswick, 1966)
Ik heb, naar het schijnt, de plaat al eens in de 'Gimmegimmegimme' gehad, de rubriek in Do The 45 waarin ik een plaatje van mijn zoeklijst draai als mp3. Het is pas bij de fietstocht naar Emmeloord en terug (overigens, wat heb ik een mazzel gehad dat de fiets het niet op dat stuk heeft begeven!) als het nummer indruk maakt bij mij. Het is op de terugweg. Tussen Vollenhove en Sintjansklooster heb ik lekker gegeten op een bankje. Gewoon broodjes, want thuis ga ik aan de warme maaltijd. Als ik Sintjansklooster kom binnenfietsen, start de mp3-speler deze van The Symphonics. Opeens weet ik weer waarom ik deze heb gedraaid in de 'Gimmegimmegimme', dit plaatje is zó charmant dat je er hebberig van wordt. In plaats van als een doldwaze te gaan zoeken, wacht ik af en vind de plaat spotgoedkoop bij een Amerikaan. Ik sla mijn kans en... wat heb ik een mazzel gehad! De plaat is in een erg fraaie conditie, enig manco (en geen probleem voor mij) is het 'slordige' label: Een sticker op de b-kant en een stukje verwijderd label op de a-kant. De plaat klinkt als een klok en dat is wat voor mij telt. De b-kant is trouwens ook behoorlijk gewild, het is een erg fijn instrumentaal dingetje en heeft niets met The Symphonics of 'Silent Kind Of Guy' te maken.

* Ujima- I'm Not Ready (UK, Outta Sight, 1973, re: 2010)
Dinsdag schreef ik nog over Outta Sight en vertelde toen dat deze naast de OSV-serie ook een Modern Soul- en een rhythm & blues-serie had. Nauwelijks een paar uren later hoor ik bij mijn gewaardeerde radio-collega (voor een regionaal station in Liverpool) Steve deze van Ujima en het is alsof het altijd daar is geweest. Ik besluit de plaat te kopen. Het is voor Outta Sight de eerste uit de Modern Soul-serie. Een 'essential', zoals het label vermeld. Dat is waar! Op Modern Soul-avonden kun je niet zonder deze van Ujima en het getuigt van lef en goede smaak om deze eveneens op Northern Soul-avonden te draaien. Ik ga niet over mezelf zeggen dat ik lef en goede smaak heb, maar om het kort te houden: Ja, ik heb dat lef wel. Een originele Ujima is stevig aan de prijs, Modern Soul is niet voor niets de nieuwe Northern Soul. Binnen de Modern Soul zijn de prijzen voor 'originals' dubbel zo gek als in de Northern. Deze heruitgave kost in vergelijking geen drol en daarvoor heb je ruim drie minuten héle lekkere muziek!