Raddraaien: The Rolling Stones

Gezien ik al besloten heb om de Blauwe Bak Top 40 na het weekend te doen, kan ik ook net zo goed de schade inhalen. Omdat ik donderdag niet heb gepubliceerd en vrijdag slechts één bericht heb gedaan, hebben jullie nog eentje te goed. Ik herhaal het nog maar eens: Ik probeer in Raddraaien zo weinig mogelijk 'dubbele' artiesten te doen. Ik heb zojuist een bericht gepubliceerd over 'Like Flames' van Berlin, een bericht over 'Take My Breath Away' is daarbij meteen uitgesloten. Toch zijn er een aantal groepen en artiesten waarvan één plaatje zoveel stof tot schrijven geeft, dat deze van mij gerust in iedere serie van Raddraaien mogen voorkomen. The Rolling Stones is zo'n voorbeeld. Over deze serie gesproken: Ik heb nog tien plaatjes te gaan en dan maken we ons op voor de zesde of zevende serie van Raddraaien. Ik ben de tel inmiddels kwijt, maar de serie is na bijna twee jaar nog altijd ontzettend leuk om te doen. De tweede Raddraaier van deze maandag is zo gezegd van The Rolling Stones: 'Honky Tonk Women' (1969).

Kort na zijn vertrek uit de Stones schrijft Bill Wyman de autobiografie 'A Stone Alone'. Wyman is sowieso de beste archivaris op het gebied van The Rolling Stones en zijn boek biedt niet alleen een prachtige inkijk in een vriendengroep die uiteen wordt gescheurd door sensatie-beluste managers, tevens gaat Wyman dieper in op het ziektebeeld van Brian Jones. Hij heeft daarvoor gebruik gemaakt van interviews met de anonieme, maar genetisch bewezen, dochter van Brian. Ze is geboren als gevolg van een 'one night stand'. Essentieel leesvoer! Wyman sluit het verhaal in juli 1969 met het openluchtconcert in Hyde Park. Niet alleen een fraai eerbetoon aan Brian Jones, maar ook omdat voor The Stones in de zomer van 1969 het monster op de loer ligt. Dat monster heet het festival van Altamont.

Een dag na de mysterieuze dood van Jones verschijnt 'Honky Tonk Women' als single in Engeland en verblijft vijf weken op nummer 1. In Amerika komt het op een week later uit dan in Engeland, 11 juli 1969, en klimt het in zeven weken naar de eerste plek. Het staat vier weken bovenaan en verschijnt gelijkertijd op de Amerikaanse verzamel-elpee 'Through The Past Darkly'. In Nederland komt het niet verder dan een vierde plaats. Hier hebben ze teveel last van Robin Gibb, de overgebleven Bee Gees en het notoire duo Tom & Dick.

Mick Jagger en Keith Richard brengen in december 1968 en januari 1969 hun vakantie door in Brazilië. Ze verblijven daar op een ranch en geïnspireerd door de gaucho's schrijft het duo 'Honky Tonk Women'. Naast de rocksong componeert het duo een boogie woogie-versie met afwijkende tekst, 'Country Honk', dat later op de elpee 'Let It Bleed' terecht komt. Op 'Get Yer Yaya's Out', het live-album uit eind 1969, speelt de groep een versie die tekstueel van beide afwijkt. 'Honky Tonk Women' en 'Country Honk' beginnen beide al met een setting in een andere plaats. Op de single zitten we in een bar in Memphis, terwijl 'Country Honk' zich in Jackson afspeelt. De groep legt als eerste de hand aan 'Country Honk', deze wordt in maart 1969 in Londen opgenomen. Brian Jones is sporadisch aanwezig bij deze sessies en heeft op een paar vroege demo's meegespeeld, maar er is niemand die weet te herinneren of deze zijn gebruikt voor de uiteindelijke track. Het is echter wel de laatste keer dat Jones bij zijn oude maten in de studio is. Mick Taylor wordt in de lente van 1969 aangesteld als de opvolger van Jones en hij brengt de riff van 'Honky Tonk Women' mee. Het is aan hem te danken dat we het nummer hebben gekregen. Taylor zélf is een stuk bescheidener en zegt dat het nummer al 'af' was toen hij bij de band kwam.

Tegen die tijd is Brian Jones al weggestuurd bij Decca als die zijn 'tegoeden' komt innen. Jones is al een jaar een onzekere factor binnen The Rolling Stones en er wacht nu eenmaal geen geld voor hem. Waar ik 'A Stone Alone' van harte aanbeveel als essentieel leesvoer, daar is de film 'Stoned' een slappe hap waarvoor ik liever waarschuw. In deze film worden de laatste weken van Brian Jones bekeken door de ogen van de tuinarchitect, die middels de film 'claimt' dat hij Jones in een jaloerse bui heeft omgebracht. De Stones-personages en ook het overige 'acteerwerk' is zo ongeloofwaardig, dat ik niet veel waarde hecht aan zijn visie op het verhaal. Of het moord is geweest, zelfmoord (onwaarschijnlijk, want ondanks de financiële misére ziet Jones het leven rooskleurig in) of stomweg een ongeluk (meest waarschijnlijk): Op 3 juli 1969 wordt het levenloze lichaam van Jones aangetroffen in het zwembad. De release van 'Honky Tonk Women' is dan al gepland voor 4 juli 1969 en dit vindt doorgang. Met 'Honky Tonk Women' getuigt The Stones van een groep die weer redelijk met beide benen op de grond staat. De muziek is minder gecompliceerd dan op eerdere albums en het speelplezier is hoorbaar.

Het blad Rolling Stone zet 'Honky Tonk Women' op nummer 116 van de 500 beste rock'n'roll-songs aller tijden. Over de riff wordt nog jaren nagepraat. Zo heeft Ry Cooder beweerd dat hij het heeft bedacht, terwijl ex-pianist en roadie Ian Stewart duidelijk Keith Richard kan horen in plaats van Mick Taylor.