zaterdag 1 maart 2014

Dagplate: zaterdag



Met de laatste Dagplate mogen mijn gedachten even afdwalen naar de twee jaar dat ik in Engeland woon. Toch probeer ik, over het algemeen, niet teveel te praten over Engeland. Het is zeker een enerverende periode geweest en de tijd waarin 'Saturday's Child' van The Spectrum speelt, is zelfs eentje waar ik met genegenheid naar terug kijk. Maar toch valt er in het heden ook genoeg te beleven en ook daarbij is The Spectrum aanwezig. Over de band en plaat zélf kan ik heel erg kort zijn. Ik hoopte nog ergens wat informatie vandaan te kunnen trekken, maar helaas: De Engelse groep The Spectrum is slecht gedocumenteerd. Wel is er de Australische progrock-band Spectrum waar Wikipedia een pagina aan heeft gewijd. Er staat me ook iets van een 'protestsong' uit de jaren tachtig bij die onder de naam Spectrum is verschenen. De plaat becommentarieert het Engelse belastingstelsel en ex-Small Faces-leider Steve Marriott heeft daar iets mee van doen. We hebben het in de Dagplate over een Engels groepje dat tussen 1967 en 1972 enkele singles maakt voor RCA en eveneens een paar verzamelelpees haalt. 'Saturday's Child' is geschreven door David Gates, die later furore zal maken met Bread, en hij schrijft het in eerste instantie voor The Monkees.

Na bijna een half jaar Mossley heb ik de hospitaliteit geaccepteerd, dat heeft in het begin nogal wat moeite gekost. Ik zal niet tot in details treden, ik wil per slot van rekening de eetlust niet bederven, maar de roerige maanden in York houden me voor een groot gedeelte van 1998 in de ban. In september 1998 loop ik aan tegen een tijd van depressie. Dat houdt in eerste instantie in dat ik hele dagen in bed blijf liggen, maar dat kan natuurlijk niet. De huisarts schrijft me Prozac voor, maar legt tegelijk de vinger op de gevoelige plek. Het is allemaal leuk, best en aardig. Ik leef in een woon-werk-gemeenschap. Na het werk kom je nog steeds dezelfde koppen tegen en ik kan het me niet veroorloven om iedere avond naar de pub te gaan. De huisarts verstrekt me de medicijnen onder één beding: Ik moet op donderdagmiddag naar de MIND in Ashton-under-Lyne. De MIND is een dagopvang voor mensen die, om wat voor reden dan ook, in een sociaal isolement zitten. Je kan naar hartelust theedrinken en kleppen met zowel vrijwilligers als andere gebruikers. Er staat een poolbiljart. Daarnaast worden er workshops georganiseerd. Ik herinner me nog een middag met een relax-oefening: Languit op een kussen, new age-klanken vanuit de cassetterecorder en 'opdrachten' van een aardige jongedame. Het gaat ons goed af en zijn zowaar in een trance als het new age-gepiel verstomd en de cassette plots de herkenningsmelodie van Eastenders speelt. Natuurlijk lagen we allemaal in een deuk en is de relax-therapie niks meer geworden.

Ik leer middels de MIND een meisje kennen uit Mossley, ook muziekgek. Wij zoeken samen (en met haar vriend) al snel het vertier buiten de MIND. Zij leert me een aantal adres kennen in Ashton waar ze singles verkopen. Ik ga trouw iedere donderdag naar Ashton, maar de MIND krijg ik vaak niet meer te zien. Het is rechtstreeks naar de antiekzaakjes om te snuffelen tussen de singles en na afloop een paar 'pints' te drinken in The Witchwood. Misschien had de huisarts dit ook wel voor ogen, ik moest er gewoon even uit en buiten het barpersoneel ken ik dan nog niemand in The Witchwood. The Witchwood heeft iedere dag live-muziek en vooral in 1999 ga ik geregeld naar de concerten. Op zo'n donderdagmiddag, grijs en mistig, ga ik toch eens het winkeltje binnen waarvan het meisje had gezegd dat ze soms leuk spul hadden. Het is een antiekwinkel en de platen zijn maar bijzaak en voor 30 pence spotgoedkoop. Ik heb voor tien pond een doos vol. Veel gokwerk en nog goed ook! Ik zie een single op Decca voor Them aan, maar ken de titel niet. Dat blijkt 'Each And Every Day' van Thee te zijn, geschreven door Jagger en Richards maar niet door The Stones opgenomen. Twee singles van The Spectrum. 'Glory' uit 1971 heeft me nooit kunnen bekoren en is eind 1999 in Mossley achtergebleven. 'Saturday's Child' krijgt een plekje op een cassettebandje en groeit uit tot een favoriet. Hoewel... Ik bedenk me net: Ik heb 'Saturday's Child' in 1999 ook achtergelaten in Mossley, maar is bij mijn bezoek in februari 2001 nog steeds aanwezig en neem ik hem dan alsnog mee.

De plaat verdwijnt evenwel twaalf jaar uit het zicht. Dan is het 15 juni 2013: De eerste dag dat ik 'live' ga op Wolfman Radio. Ik heb een week eerder, als stok achter de deur, collega Joel beloofd zijn show waar te nemen. Ik wil die avond woeste garagerock draaien, maar kan die platen niet vinden. Het wordt een uiterst gevarieerde show en zal de basis leggen voor The Vinyl Countdown. Die middag vis ik 'Saturday's Child' van The Spectrum uit een bananendoos en vind de titel wel passend om daarmee de show te beginnen. In de daaropvolgende weken draai ik het vaker en heb het zelfs vanavond nog gedraaid in The Vinyl Countdown. Ik draai er niet omheen, zonder Wolfman Radio was mijn leven beduidend minder fleurig geweest. De radioshows slepen me er doorheen. Als het op woensdag tegen zit, heb ik altijd nog Floorfillers op donderdagavond om naar uit te kijken. De reacties die ik krijg op The Vinyl Countdown doen iedere strubbeling op maandag en dinsdag verbleken. Mossley is een hoogtepunt geweest, ik zou niet weten wat ik zonder die leerzame periode had gemoeten, maar die 15e juni is eveneens een memorabele dag.

'Saturday's Child' is voor beide gevallen een prachtige soundtrack: De messcherpe harmony-zang van de groep, de quasi-psychedelische effecten en het onweerstaanbare refrein maken het tot een feestje op de draaitafel. Zelf heb ik 'Saturday's Child' altijd als a-kant beschouwd en daarin ben ik niet de enige. Ik leer echter via 45cat dat 'Samantha's Mine' de eigenlijke a-kant is. 'Saturday's Child' is desondanks de grote hit in Spanje, verder is de plaat een regelrechte flop.

Morgen 4-en we de 4e verjaardag van Soul-xotica met een Schijf van 4. Voor maandag staat een aubade aan mijn fiets op de rol, want deze wordt die dag na slechts 2,5 jaar vervangen door een andere.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten