Vandaag dus de officiële start van de Nederlandse week op Soul-xotica. Intussen beraam ik nog om The Vinyl Countdown komende zondag van een heuse speellijst te voorzien en dus twee uren lang de beste Nederpop te draaien. Ik moet dan wel zorgen dat mijn stem tiptop is, want met zoveel Engelse en Amerikaanse luisteraars moet her en der wel iets worden uitgelegd. Net zoals ik het erg leuk vind om zo'n week te doen op Soul-xotica, spreekt dit voornemen mij opeens ook weer aan. Do The 45 en Floorfillers hou ik gewoon in de oorspronkelijke vorm, hoewel ik morgen een 'Classic Week Spot' van eigen bodem ga presenteren. En vatte ik eerder vanavond op om 'Nobody Wants You/ Spooky's Day Off' van The Swinging Soul Machine in de Do The 45-rubriek 'Beside The A-side' te behandelen. Even de agenda doornemen: Vanavond zitten we in de jaren zestig, morgen de Classic Week Spot, woensdag de 'seventies', donderdag de 'eighties', vrijdag de 'nineties', zaterdag de 'noughties' en tenslotte zondag een artiest of groep van de afgelopen drie jaar. Voor vanavond had ik enkele kandidaten op het oog, waaronder Dragonfly, maar volgens mij heb ik daar al eens over geschreven. Ik hou het vanavond dus bij een band met een persoonlijke herinnering: Q'65.
Het is augustus 1991 als ik plotseling binnenval in een praatprogramma op Nederland 3. Een zondagavond, dus één van die kleinere omroepen. Denk aan Ikon etc. Het praatprogramma gaat over popmuziek en een van de gasten aan tafel is Peter Vink, de bassist van Q'65. Zijn optreden brengt een glimlach op mijn gezicht als hij vertelt hoe de primitieve liedjes van Kjoe in deze beginjaren werden gecomponeerd. Een jaar later koop ik bij een 'nieuwe' platenzaak een tweedehands elpee, voor een rijksdaalder mag ik 'Greatest Hits' van Q'65 (Decca, 1972) meenemen. Intussen heb ik 'The Life I Live' al op single gekocht. Kan ik ook meteen met het schaamrood op de kaken bekennen dat dit de enige platen van Kjoe in mijn verzameling zijn gebleven. Ik kom ze gewoon niet tegen voor een leuke prijs! Ten tijde van de aankoop van 'Greatest Hits' is het de zomer van 1992 en in de daarvoor liggende maanden heb ik menigmaal de namen van Q'65 en The Outsiders doen vallen. Ik ben dan namelijk net een half jaar recensent bij het Sneeker Nieuwsblad en leer via Het Bolwerk de Amerikaanse hardcore-bands kennen. Ik ben in die tijd nog wel eens uitgelachen vanwege mijn vergelijkingen, maar zeker de laatste tien jaren gaan die geluiden steeds vaker op. Het was dus zo gek nog niet!
Zes jaar later heb ik het ouderlijk huis al verlaten en ben na een kleine omzwerving in het Engelse Mossley uitgekomen. Ik ga echter sinds 1994 jaarlijks naar het Dicky Woodstock Popfestival en die 'heimwee' is ook in Engeland aanwezig. Ik neem royaal vakantie (meer dan dat ik eigenlijk recht heb) en kom voor Woodstock terug naar Nederland. De heenweg was niet helemaal naar wens gegaan: Ik mis in Oldham de bus naar Hull, terwijl de boot naar Rotterdam reeds is betaald. Ik moet, kost-wat-kost, in Hull komen en anders is mijn vakantie voorbij. En dus met de taxi naar Manchester Piccadilly en vervolgens met de peperdure Virgin-trein naar Hull. Het eerste weekend in Jutrijp vieren we de zestigste verjaardag van ons moeder, maar de week erop krijg ik zorgen. Ik heb immers helemaal geen geld om naar Woodstock te gaan. Als ik die Solex in de schuur nu eens even snel kon verkopen? De scooter wil ik houden! Woodstock komt met rasse schreden dichterbij en mijn financiële situatie verslechterd. Uiteindelijk schieten mijn ouders te hulp en leveren me op woensdagavond af op de Baarse Vrijstaat. Daar ontmoet ik in Des en Kees twee bijzondere vrienden. De eerste is op de Solex vanuit Vianen gekomen om Armand te zien optreden, Kees komt uit Spijkenisse voor Armand en Q'65. Het is de jubileum-editie van Woodstock (de tiende) en ze hebben in 1998 fors uitgepakt. Woensdag tot en met zaterdag en twee podia met diverse grote acts. Naast de 'nepperds' van Madness hebben we Chuck Berry, Normaal en Jovink & De Voederbietels. Q'65 staat beduidend kleiner vermeld op de poster, zij spelen op donderdagavond voor een nagenoeg lege tent.
Het is een unieke gebeurtenis om de heren eens in levende lijve te zien en het zal achteraf gezien ook één van de laatste keren zijn. Toch hebben de keyboards naar mijn smaak wat teveel de overhand en dat verwatert het rauwe geluid. Ik ben met Kees en deze waant zich helemaal in de jaren zestig en dat is dus fijn gezelschap. Verder niet kniezen of zeuren! Iets meer dan twee jaar na dit optreden op Dicky Woodstock overlijdt een ernstig zieke Wim Bieler in de wachtkamer van de dokter aan een hartstilstand. Zijn uitvaart is passend voor het leven van Bieler: De luidsprekers kunnen nauwelijks de oorverdovende muziek aan!
De Kjoe heeft in eerste instantie slechts 2,5 jaar bestaan, dit is de meest klassieke periode van de groep. Naast zanger Bieler en bassist Vink bestaat deze uit gitaristen Joop Roelofs en Frank Nuyens en drummer Jay Baar. Over de naam bestaat nogal wat verwarring, maar 'officiële' bronnen houden het simpel: Gewoon het 'hippe' Q en het jaartal van oprichting. In 1966 laat Peter Koelewijn hen tekenen bij Phonogram en verschijnt 'You're The Victor'. Wellicht één van de meest ongepolijste nummers uit de geschiedenis van de Top 40, de opvolger heet 'The Life I Live' en klinkt al stukken beter. De groep maakt als promotiestunt voor de single een oversteek naar Engeland per rubberboot, maar daar aangekomen hebben ze geen werkvergunning voor een optreden en kunnen ze huiswaarts. De rit gaat naar Radio City en vanuit daar moeten de mannen aan boord van de volgboot. Even voor de Scheveningse kust gaat men weer aan boord van de rubberboot, tot groot amusement van de drommen fans op het strand. Voor het internationale aanzien doet het weinig, maar in Nederland is Kjoe nu een feit. Het zijn echter de verhalen over drugs die roet in het eten gooien, want daar is Nederland anno 1967 nog niet zo aan gewend. De hits drogen op en in 1968 eist Defensie Willem Bieler op.
Peter Vink gaat met Big Wheel aan de slag, Nuyens en Baar stromen door naar Circus. Die laatste band maakt nagenoeg geen opnames, die paar liedjes verschijnen in 1969 als Q'65 op de elpee 'Revival'. In 1970 komt de groep bijeen, nu echter zonder Baar. Deze is achtergebleven in The Tower, de supergroep van Boudewijn De Groot en Eelco Gelling. Voor Negram wordt twee albums gemaakt, 'Afghanistan' en 'We're Gonna Make It', en is 'Sexy Legs' in 1970 twee weken de hekkensluiter van de Top 40. 'Hoo Na Na' verschijnt in 1972 als Kjoe, intussen heeft Nuyens al een soloplaat gemaakt als Rainman. In 1974 ligt de groep op zijn gat, alleen de Haagse Beatnach brengt hen bijeen. In 1997 zendt de NCRV een serie uit van 'Classic Albums' en Q'65 is te gast met 'Revolution'. Van daaruit verschijnt de nieuwe cd 'Trinity' en ook de optredens die hen onder andere in Steenwijkerwold brengen. Waarmee het balletje rond is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten