Raddraaien: Technotronic

Ik ben te laat geboren. Natúúrlijk ben ik een jaren zestig-man. Het is voor mij begonnen met The Moody Blues en ik ben uiteindelijk steeds dieper gaan graven tot aan de obscure soul waarmee ik me vandaag-de-dag omring. Toch kan ik niet zo goed tegen mensen die doen alsof 'goede muziek' (en, interessante discussie, er bestaat geen 'slechte muziek', het is allemaal een kwestie van smaak) op een bepaald ogenblik is opgehouden. Zoals ik al tussen haakjes aan gaf, het is een kwestie van smaak en dit kan soms een vertekend beeld geven. Als iemand roept dat ALLES uit de jaren zestig té gek is, herinner ik deze persoon graag aan De Heikrekels, 1910 Fruitgum Co. en Soeur Sourire. Ieder tijdsvak heeft zijn populaire wansmaak en mag op dat moment een drama zijn, maar decennia later kan het wel weer goed smaken. We zullen het afwachten. Ik krijg tegenwoordig moordneigingen als ik 'Blurred Lines' van Robin Thicke hoor. Zou het betekenen dat ik er over twintig jaar mee weg loop? Ik hoorde laatst nog 'Soul Sister' van Train, maar daarbij geen resultaat. De radio lag al door het raam op straat, toen ik besefte dat het uit de computer kwam... Vandaag een Raddraaier die ik toen niet kon luchten, maar die ik na twintig jaar wel als 'leuk' kan waarderen: 'Get Up' van Technotronic (1990).

Het leuke is dat zowel Blogspot als de kappers in de regio Zwolle me een flinke reprimande geven als ik een dag niet heb gepubliceerd. De eerste 'kandidaat' in deze aflevering van Raddraaien is een spuugplaat van 25 jaar oud die ik waarschijnlijk over 25 jaar nog steeds 'bout' vind: 'Til I Loved You' van Barbra Drijfzand & Don Johnson. U begrijpt dat ik daar niet zo heel veel trek in had? Herinnert me altijd weer aan het feit dat ik hoognodig nog eens platen moet opruimen... De volgende is deze van Technotronic en ook die had ik anders vast aan me voorbij laten gaan, ware het niet dat ik gisteren iets op Facebook zag. Een Belgische vriend, het tweede nieuwe lid van mijn Northern Soul-groep op Facebook, deelde gisteren een bericht uit de Humo: Een 'no-budget' documentaire-film over de ontwikkeling van de dansmuziek in België. Van de kermis via de Popcorn naar de New Beat. Ik heb de 'teaser' bekeken en ik hoop oprecht dat ik de documentaire nog eens compleet kan bekijken, want dat is kwaliteit! Dansmuziek, New Beat en België: Dan kom je inderdaad ook al snel bij Technotronic uit.

Het woord 'popcorn' is al gevallen. Denk nu niet meteen aan gepofte maïs en al helemaal niet aan irritante deuntjes op de Moog-synthesizer. Nee, zoals in het noorden van Engeland heel eigenhandig de Northern Soul werd ontwikkeld, deed België rond dezelfde tijd hetzelfde met Popcorn. De naam heeft het te danken aan The Popcorn, de dancing waar het allemaal is begonnen. Waar het in Northern Soul om snel tot zeer snel gaat en individueel dansen, daar is het Popcorn-dansen meer geschikt voor koppels en is de muziek 'midtempo'. Net als bij Northern Soul laat de Popcorn zich ook moeilijk beschrijven, maar in beide gevallen is er sprake van een kleine subcultuur die op een bepaald ogenblik zal uitgroeien tot iets veel groters. In de nadagen van de Popcorn, eind jaren zeventig, gaan de dienstdoende discjockeys ongelooflijke toeren uit halen met de platen. Er wordt extensief gebruik gemaakt van de 'pitch control' om een plaat sneller of langzamer te draaien. DJ Marc Grouls is één van die gasten. Hij draait de single 'Flesh' van A Split Second op 33 toeren met de pitch op +8. Niet vermoedend dat hij daar een compleet nieuwe muziekstroming zal lanceren: New Beat.

Op de tijdslijn van de Europese popmuziek is New Beat de overgang van vroege New Wave naar het begin van de house-muziek. New Beat is aanvankelijk, evenals Popcorn, een typische Belgische aangelegenheid. In plaats van halsbrekende toeren met Popcorn-platen richten de deejays zich nu op actuele pop en rock. De platen worden worden vertraagd of versneld, de gemiddelde bpm ('beats per minute') ligt tussen de 100 en 115, de bassen opgeschroefd en niet zelden voorzien van een nieuwe 'zanglijn' met nogal opzwepende teksten. Hoewel binnen de New Beat ook een tegenbeweging ontstaat, moet deze het onderspit delven: Veel aanhangers van het genre stropen feest na feest af, op de been gehouden door drugs. Het is in de jaren zeventig al gebeurd in de Northern Soul en zal in de jaren negentig opnieuw zichtbaar worden in de hardcore. New Beat wordt een god voor menig dansliefhebber, maar een duivel voor de tegenstanders. Je zal maar naast zo'n mega-tent wonen.

Jo Bogaert is al actief tijdens de hoogtijdagen van de New Beat als hij in 1988 een nieuwe instrumentale compositie schrijft. Het nummer heet aanvankelijk 'Technotronic' en wordt al snel aangevuld met 'quotes' uit 'Raw', de conference van Eddie Murphy (ook al denk ik bij dat woord meteen aan Seth Gaaikema...). Hij blijft echter sleutelen aan het nummer en dan krijgt het plots een rap-tekst. In Chicago doet men dan al enige tijd aan hip-house, maar dat overschrijdt nergens de stadsgrenzen. Technotronic, het liedje gaat 'Pump Up The Jam' heten, is de eerste act van buiten Chicago die iets dergelijks voortbrengt. Technotronic wordt op het podium vertegenwoordigd door zangeres Felly (Kilingi), maar het is de stem van de Zaïrese Manuela Kamosi die we horen. Als Ya Kid K zal ze Technotronic blijven bij staan. 'Get Up' is in februari 1990 de opvolger van de monsterhit 'Pump Up The Jam'. Beide bereiken ze in Nederland een tweede plek. Had ik het in de inleiding over Soeur Sourire? Welnu, 'Pump' blijft ook in Amerika op 2 steken en daarmee is 'Zuster Glimlach' nochtans de enige Belgische act die daar op nummer 1 heeft gestaan. Technotronic is bij vlagen nog actief, vooral bij jubilea, maar Bogaert hoeft zich geen zorgen te maken. Hij heeft met Technotronic wereldwijd zo'n 14 miljoen platen verkocht...