Het is later deze maand precies twee jaar geleden dat ik voor een tweede maal binnen een maand afreisde naar Keulen. De eerste keer had ik het feest niet gehaald vanwege een ingeslikte bankpas, de tweede keer heb ik het ruimschoots gehaald. Ik meende ergens gelezen te hebben dat de Soul Allnighter rond een uur of negen zou beginnen, maar dat bleek een paar uur later te zijn. Een gedenkwaardige avond. Ik was, evenals een maand ervoor, met frisse moed naar Keulen getogen. Ik was het helemaal 'het mannetje', want ik had een paar weken ervoor een paar gigantische Northern Soul-kneiters gekocht. Maar... dan sta je zo in die gigantische club, je bent helemaal vergeten dat je niet zo'n goede danser bent als de rest en bovendien (her)ken je geen enkele plaat die gedraaid wordt. Vervolgens geef je je toch maar over, maar bedenkt tegelijk dat je een 'groentje' bent. ,,Hier moet ik meer van weten", hoor ik mezelf zeggen. En dat doen we dan ook. In november stof ik mijn Ebay-account af en ik duik in de Northern Soul. Hoewel? We zitten nog steeds mijlen ver verwijderd van de Classic Week Spot van deze week, ook al koop ik die bijna een maand later: 'Please Forgive Me' van The Du-Ettes (1965).
Nee, ik blijf in eerste instantie aan het oppervlak, waar ik dan al een paar maanden zwem: 'If You Think You're Groovy' van P.P. Arnold is niet gebruikelijk in de Northern Soul, eerder in de Mod. 'Soul For Sale' van The John Schroeder Orchestra kan écht niet. 'Selfish One' van Jackie Ross heeft een fijne 'girl group'-sound, maar brengt de Northern Soul-dansers evenmin in extase. Dan zie ik de 'Northern Soul Jukebox' geadverteerd: '1500+ Northern Soul tracks on 1 dvd'. De prijs is billijk (achteraf gezien had-ie van mij wel het driedubbele mogen kosten, dat is het me inmiddels wel waard!), alleen 'vertrouwt' Paypal mij nog niet als nieuwe cliënt en dus duurt het ellenlang voordat ik het ding in mijn bezit heb. En dat gebeurt dan eindelijk op vrijdag 23 december. De dag dat ik voor het eerst mijn huisje in Nijeveen heb bezichtigd en 's middags een lange busreis van en naar Ruinen heb gehad om de papieren te tekenen. Ik heb bij terugkomst in Meppel even een mp3-speler gekocht met meer capaciteit en begin deze 's avonds meteen te vullen.
Er staan maar liefst 1986 liedjes op, maar niet alles is evenzeer de moeite waard en dus selecteer ik ze bijna stuk-voor-stuk. Na het weekend staan alleen de artiesten A tot en met D erop. Ja, dat schiet wel op zo! Dan is het zondag 25 december, eerste kerstdag, als ik op de trein stap naar IJlst om kerst bij de familie te vieren. Ik reis via Leeuwarden en heb de oordoppen van de 'verse' mp3-speler in. In Leeuwarden moet ik haastig wisselen van trein, maar ik hoor dan net een heerlijk uptempo nummer. Helaas is die afgelopen als ik tijd heb om op het display te kijken. Ik heb dan ook al ontdekt dat de mp3-speler, hoewel die op 'random' staat, toch enige tijd een bepaalde volgorde aan houdt. Er zit niks anders op dan uit- en aanzetten en jawel, hij begint waar die in Steenwijk was begonnen. Lopende van het station van IJlst naar mijn zus is het zover: De plaat 'kletst' opnieuw zalig in mijn trommelvliezen. Ik kijk snel op het display: 'Please Forgive Me' van The Du-Ettes. Die avond druk ik zo vaak op het 'next'-knopje dat ik hem nog eens krijg te horen. En dan doe ik iets, wat in de daaropvolgende maanden héél gewoon zal worden: Ik zoek op Ebay. Ik vind een exemplaar in nieuwstaat, nog maar net aangeboden, en een erg fijne startprijs. De plaat zal me uiteindelijk ook worden gegund voor die prijs. Dan hebben we het over de originele Amerikaanse One-derful. Ik heb over het algemeen een zwak voor Engelse persingen, rond dezelfde tijd ben ik echter erin getuind met 'Do The 45' van The Sharpees. Latere Engelse uitgaven op President klinken erg zwak in vergelijking met de One-derful's. The Sharpees, alsmede ook The Du-Ettes, zijn in Engeland pas in 1969 verschenen met dit President-label.
The Du-Ettes is, hoe kan het ook anders met zo'n naam, een duo. Over Mary Francis Hayes is helemaal niks te vinden, van Barbara Livsey weten we iets meer. Het zijn nog tieners als ze in 1963 debuteren voor een veelvoud van platenmaatschappijen, allen eigendom van George Leaner uit Chicago. Dave Rimmer vermeldt ook een single van The Du-Ettes uit 1959: 'Donny Ugly' met het instrumentale 'Wild' op de flip, uitgebracht op Mecca. Dat lijkt me stug, want toen was Barbara nog maar dertien jaar oud. Ik vermoed dus dat dit een andere groep is. Livsey is overigens geboren op 27 mei 1946 in Atlanta, Georgia. Van Hayes is opnieuw weer helemaal niets bekend. 'Mister Steel' is in 1963 de eerste single op M-Pac!, voor dat label zullen ze nog twee maken. Dan komt de Classic Week Spot als enige op One-derful! en nog eentje op Mar-v-lus. Die laatste twee: 'Please Forgive Me' en 'Every Beat Of My Heart' zijn tegenwoordig het meest populair onder de liefhebbers, hoewel 'Please Forgive Me' officieel de b-kant is van 'Lonely Days'. 'Lonely Days' verschijnt na 'Every Beat Of My Heart' nog eens, maar nu op het Lost Nite-label, maar The Du-Ettes kunnen op geen enkele manier een succesje in de wacht slepen. Terwijl de groep wordt omringd door niet de minsten: Otis Hayes, André Williams, Verlie Rice en Monk Higgins. Verder dan wat lokale bekendheid komt het niet.
Barbara heet inmiddels Barbara Livsey-Bates als ze in 1970 opduikt met Barbara & The Uniques. De andere twee Uniques zijn Barbara's zusje Gwen Livsey en Doris Lindsey. In 1970 wordt Livsey geholpen door Eugene Record, niet alleen frontman van The Chi-Lites, maar als songschrijver en arrangeur ook in de weer voor mensen als Jackie Wilson en Barbara Acklin. 'There It Goes Again', de eerste vrucht uit de samenwerking met Record, verschijnt op New Chicago Sound, maar dat label is geen lang leven beschoren. Het doet echter regionaal wel het nodige werk, zodat het Arden-label maar weinig hoeft te doen om de plaat een nationale hit te maken. De opvolger van 'There It Goes Again' flopt genadeloos en de derde is een 'rip-off' van het hit-succes. In 1972 brengt de groep 'He's Gone' voort, een nieuw geluid op een nieuw label: Abbot Records. Succes brengt het niet en Gwen en Doris hangen de microfoon in de wilgen. Barbara zet door en wordt omringd door een groepje mannen, dat de naam The Uniques overneemt. Deze formatie maakt drie singles voor 20th Century Fox, wederom geen succes. Op de laatste platen heet de groep overigens Barbara Blake & The Uniques. In 1975 verloopt haar contract en zegt ze de showbiz na twaalf jaar vaarwel. Voorgoed! Of toch niet?
Ik kom de naam Barbara Livsey na 1975 nog eenmaal tegen en die bron koppelt haar aan The Uniques en The Du-Ettes. In 1993 neemt Tears For Fears-zanger en -bassist Curtis Smith zijn eerste solo-album op. Op 'Soul On Board' staat het nummer 'Wonder Child' dat hij samen met Barbara Livsey heeft geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten