Zelf wijt ik het aan mijn Friese afkomst. Op jonge leeftijd werd ik gedwongen om een 'vreemde taal' te leren: Nederlands. Ik kan me nog goed de kleuterschool herinneren, het moet dus in 1980 zijn geweest. Er kwam een nieuwe jongen in onze klas. Waar Klaas precies vandaan kwam, weet ik niet meer precies. Er staat me iets bij van Rotterdam. In ieder geval kende Klaas geen Fries en dit betekende dat iedere zin die hij uitsprak door de juf vertaald moest worden. Het was als Pools voor ons! Gelukkig is dit in de loop der jaren wel veranderd, nu is Nederlands de voertaal in de klas, maar ik zeg vaak voor de grap dat 'broodje poep' het eerste Nederlands was dat ik heb geleerd. Want de televisie was meer van dat 'abracadabra'. Ik beet me in de eerste klas meteen vast in het Nederlands dat ik leerde en in de vijfde klas idemdito met het Engels. Op het voortgezet onderwijs deed mijn talenknobbel andermaal van zich spreken: Ruime voldoendes op Nederlands, Engels en Duits. Vooral dat laatste ben ik helemaal kwijt en ben ook al een jaar van plan om dit te gaan bijspijkeren. De vroegere klasgenoten die naar de Rijksscholengemeenschap waren gegaan, hadden wel Frans in hun pakket, maar bij ons op school was dat niet aan de orde. En dat betreur ik best wel een beetje. Je kunt me in het Frans van alles wijs maken. Dit heeft ook zijn weerslag op mijn interesse voor Franse muziek, deze is minimaal. Toch heb ik sinds 2005 een zwak voor een Franse zangeres en dan met name voor haar EP's in de kleurige klaphoesjes: Marie Laforêt. Ze staat vandaag centraal in Raddraaien met de EP 'Vol. IX' (1965)
Ik heb in het begin van de Rembrandtstraat nog wel een zwartwit-televisie gekocht, maar meer vanwege het design. Het stond goed bij één van mijn antieke batterij-pickups. Buiten 'Kopspijkers', dat ik middels 'toevallige bezoekjes' bij vrienden op zaterdagavond nog een beetje heb kunnen volgen, heb ik de kwelbuis nauwelijks gemist. Eind 2003 kwam daarbij de liefde voor de radio, aanvankelijk alleen nog het luisteren. Voor het Theater Van Het Sentiment kan ik overigens al terug naar oktober 2001, in 2005 switch ik een beetje tussen dat programma en de VPRO op 747AM (tegenwoordig Radio 5 Nostalgia). Het is de avond van Dodenherdenking dat ik een uurtje later plots opveer bij een spannende coverversie van 'Paint It Black'. Het blijkt 'Marie Douceur-Marie Colére' te zijn van Marie Laforêt. Die naam staat meteen in hersens gegrift, maar ik hoef niet lang te wachten. Twee dagen later vind ik een dubbelelpee met 'de grootste hits' van Marie Laforêt, waaronder ook 'Marie Douceur'. Sinds vorig jaar zomer heb ik het ook op single, eveneens in een kleurig fotohoesje. In die tussentijd vind ik eveneens twee EP's van Marie Laforêt. Beide uit 1965 met elk slechts één boeiend nummer, maar het zijn vooral de fraaie klaphoesjes waar de schijfjes in verpakt zijn. De lucht is net ietsje té blauw op 'Vol. IX'.
Marie had afgelopen zaterdag 74 kaarsjes op haar taart staan. Maïténa Marie Brigitte Doumenach, dat is haar werkelijke naam. Ondanks de fraaie betekenis van haar eerste voornaam, 'geliefde', en feitelijk een 'snelle samenvoeging' van de namen Marie-Therése, gaat ze vanaf de eind jaren vijftig optreden als Marie. Ze vervangt in 1959 op het laatste moment haar zus in het programma 'Naissance d'une étoile', goed beschouwd een voorloper op The Voice. Regisseur Louis Malle maakt opnames met haar voor zijn film 'Liberté', maar legt het werk uiteindelijk aan de kant. Laforêt heeft haar primeur op het witte doek in de film 'Plein Soleil' (1960), als tegenspeelster van Alain Delon. Haar tweede film is 'Saint Tropez Blues' en hierin zingt ze ook enkele liedjes. Ze begint meteen, parallel aan haar loopbaan als filmster, met de 'release' van talrijke grammofoonplaten. Haar eerste grote hit heet 'Les Vendanges De L'Amour' (1963). Frankrijk wordt dan, onder invloed van The Beatles, overspoeld met de zogenaamde 'Yé-Yé'-pop: Lichtvoetige tienerpop gespiegeld aan haar Engelse en Amerikaanse voorbeelden. Laforêt biedt hierin een alternatief met meer volwassen geluiden uit de folk. Ze neemt in 1963 haar versie op van 'Blowin' In The Wind', een tijd dat nog geen enkele Fransman van Bob Dylan heeft gehoord.
De tweede EP die in 1965 van Laforêt verschijnt, is deze 'Vol. IX'. Het absolute prijsnummer van deze EP heb ik zojuist nog even opgezet en ik heb een vermoeden dat ik hem morgen nog wel even in 'Do The 45' laat voorbij komen: 'A Demain My Darling'. Dat deuntje is beter bekend als 'The Sha La La La Song' en uitgevoerd door Marianne Faithfull. Laforêt's benadering staat te boek als 'girl group', maar dat is een tikkeltje overtrokken. Het is wel een erg gezellig plaatje. Ik heb ook de vorige EP van Laforêt, die heet 'Vol. VIII' en heeft 'Katy Cruelle' als het meest bijzondere nummer. De overige liedjes op 'Vol. IX' zijn 'Viens' en twee André Popp-composities: 'Ah! Dites, Dites' is het 'topnummer' en 'Julie Crevecoeur' is de herkenningsmelodie van het gelijknamige hoorspel op Radio Luxemburg.
In Nederland kennen we Marie Laforêt vanwege een piepklein hitje in 1977: 'Il A Neige Sur Yesterday' gaat over de split van The Beatles. Het zal voorlopig één van Laforêt's laatste platen blijken. Ze is teleurgesteld dat platenmaatschappijen en producers trachten haar geluid 'gelikter' te krijgen, terwijl Laforêt liever een buitenbeentje blijft. Buiten wat geflopte singles in de jaren tachtig en een album met eigen werk uit 1993, verhuist Laforêt in 1978 naar Zwitserland en richt sindsdien weer haar pijlen op haar loopbaan als actrice. Haar voorlopig laatste rolprent stamt van 2008 en heet 'Les Bureaux De Dieu'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten