Vaste volgers van Soul-xotica kennen dit hoesje inmiddels al. Ik heb reeds in 2010 geschreven over dit plaatje, maar ik kwam vorige week bij de 'inventarisatie' van een jaar 'Do The 45' erachter dat ik nog nóóit 'Peanut Duck' had gedraaid in de show. Evenals bij 'The Slow Fizz' van The Sapphires was ik lichtelijk geschokt. Natuurlijk, ik heb het bij meerdere platen. Ik noem zelden 'Nights In White Satin' van The Moody Blues tot mijn favoriete platen, het nummer heeft welhaast de bijbelstatus gekregen. Zo is het ook met Marsha Gee en The Sapphires. Twee plaatjes die cruciaal zijn geweest in mijn Northern Soul-verzamelen en die ik met de introductie van 'Do The 45', voorlopig de kroon op het 'soul-vinyl jagen', gruwelijk over het hoofd heb gezien. In 2010 was het vrij eenvoudig een verhaaltje te schrijven over dit plaatje, want de berichten waren toen aanmerkelijk korter. Drie jaar later is nauwelijks iets nieuws over de plaat te melden, we weten nog steeds niet of het werkelijk Marsha Gee is en nu is inmiddels zelfs verwarring over de 'ontdekker' van de acetaat. Tja, zo zullen we het nóóit weten! De laatste 'classic' Week Spot van dit jaar is: 'Peanut Duck' van Marsha Gee (1965).
Northern Soul gaat volledig over exclusiviteit. Toen in de midden jaren zeventig de eerste bootlegs van Northern Soul-klassiekers verschenen, heeft dit een nadelig gevolg gehad voor deze platen. De bootlegs werden in eerste instantie gekocht door de dansers, maar je kon je eenmaal met zulke platen in de koffers ook als deejay gaan profileren. Zodra een plaat als bootleg in omloop kwam, werd zo'n nummer van de speellijst van de clubs geschrapt. De 'cover-up'-methode hebben ze niet in Engeland uitgevonden, het was al sinds de jaren zestig gewoonte bij Jamaicaanse 'sound systems' om het label van een plaat te verminken. Zo kon de 'concurrent' niet ontdekken wat voor plaat er gedraaid werd. Zo'n plaat was dus exclusief voor die deejay. In de tweede helft van de jaren zeventig gingen de Northern Soul-deejays regelmatig zelf naar Amerika, maar hadden ook 'mannetjes' rondlopen die op zoek gingen naar onbekend en onuitgebracht materiaal. Zo moet het ergens in de midden jaren tachtig zijn geweest dat plots deze stoffige acetaat werd opgediept. Hoewel Keb Darge over het algemeen als de ontdekker wordt beschouwd, wordt eveneens de naam van John Vincent genoemd. Hoe dan ook: In de late jaren tachtig is 'Peanut Duck' vooral de plaat van 'Top Of The World' (TOTW) in Stafford: Eén van de laatste echte Northern Soul-clubs in die tijd. Er zijn tegenstrijdige berichten over de instrumentale versie. Er zijn TOTW-bezoekers die menen te herinneren de instrumentale versie te hebben gehoord, maar feitelijk is die pas in de midden jaren negentig opgedoken.
Dan is er de legende omtrent de naam. De ontdekker heeft ooit gezegd dat hij de naam Marsha Gee heeft 'bedacht'. 'Baby I Need You' van Marsha Gee (1965) is in de jaren tachtig een grote hit in Northern Soul-kringen en dat zou de inspiratie moeten zijn. Of hebben we toch echt met dezelfde zangeres te maken? We zullen het nooit weten. Ikzelf denk toch dat we met iemand anders van doen hebben. Het is al menigmaal geopperd dat het waarschijnlijk een 'beroemde' zangeres is die de sessie in een dronken bui heeft voltooid en toen heeft tegen gehouden dat het zou worden uitgebracht. Tot de midden jaren tachtig ligt de acetaat (en enkele kopieën) stof te happen in een magazijn totdat die in Stafford op het publiek wordt los gelaten. Op een forum schetst iemand het mooi: ,,Het enthousiasme voor Peanut Duck toont de cirkel van Northern Soul-idioten binnen de grote Northern Soul-scene". In Stafford ontketent de plaat een revolutie, maar menigeen die is blijven 'hangen' in de Wigan-periode moet er niks van hebben. Rond die tijd verschijnt de eerste bootleg op het Joker-label. Marsha Gee op kant 1 en 'It Hurts Too Much To Cry' van H.B. Barnum en 'I'm In Love With Your Daughter' van The Enchantments op kant 2. Als met zoveel 'novelties' is ook hier snel de lol ervan af en de groep Northern Soul-'idioten' splitst zich op in de mening over de plaat. Duidelijk is: Of je vindt hem geweldig of je vindt het helemaal niks. En dat laatste mág...
'Peanut Duck' is een gigantische stamper met een kolderieke tekst. Het heeft een lekkere Detroit-dreun, hoewel het in Philadelphia is opgenomen, maar... het is meer bubblegum dan soul. De rare geluiden aan het eind verhogen de feestvreugde. ,,Eén van die plaatjes die ze hadden moeten laten liggen", meent een schrijver. ,,Het ding verdient om te verrotten onder de laag eendenpoep". De instrumentale versie toont andermaal aan dat de begeleiding ook niet veel soeps is. Dezelfde deun blijft zich eindeloos herhalen. In 2005 krijgt 'Peanut Duck' van het Spaanse Penniman-label een heruitgave met fotohoes. Nee, dat ondeugende meisje op de hoes is niet Marsha Gee, maar een onbekend gebleven naaktmodel uit de jaren zestig. Ik koop de single in april 2009, pas gestopt met de drankjes en sinds 19 uur ook met de rokertjes. Dat laatste hebben we alweer ruim ingehaald! Voor mij is 'Peanut Duck' de laatste impuls tot de heropening van mijn Ebay-account in 2011. Ik zoek dan alleen maar naar stampers van deze orde, maar heb ze, zoals Marsha Gee, niet meer gevonden. Hoewel... The Du-Ettes komt nog wel in de buurt. Het afgelopen jaar is er meer 'rust' gekomen in mijn Northern Soul-verzamelen en nu...? Tja, Marsha Gee mag van mij de Classic Week Spot zijn, maar ik draai hem zelf ook nauwelijks meer. Veel kabaal, weinig wol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten