Raddraaien: Donovan

Een turbulent weekend en dan heb ik het niet alleen over het weer. Ik ben doorgaans niet snel tevreden over mijn uitzendingen en zou bijna kanttekeningen plaatsen bij 'Floorfillers' totdat ik een hartverwarmende reactie kreeg van de radiobaas. Bleek dus helemaal niet zo slecht te zijn... 'Do The 45' was al in een sneltreinvaart gegaan en ook 'The Vinyl Countdown' was wederom dikke pret. Het speelt mee dat ik een nieuwe webcam heb, de vorige kon ik maar niet scherp krijgen en dit is een heel groot verschil. Na de fietstocht van gistermiddag was ik dan helemaal klaar voor 'The Vinyl Countdown' toen ik opeens hoorde over het verscheiden van Lou Reed. Gelukkig heb ik 'Transformer', 'Berlin' en zelfs het rampzalige 'New Sensations' binnen handbereik en moest 'Loaded' van Velvet Underground ook nog ergens staan. Ik ben maar voor 'Caroline Says II' en 'The Kids' van 'Berlin' gegaan en afgesloten met 'Perfect Day'. Dat laatste had beter gekund... 'Goodnight Ladies' bijvoorbeeld. Maar nu, Raddraaien met een hippie-relikwie die ook niet het eeuwige leven heeft en waarvoor we dus alvast een 'laatste plaat' kunnen gaan bedenken: Donovan. Het zal wel niet 'Catch The Wind' worden, ook al sluit het nummer prachtig aan op de weersomstandigheden.

Het KNMI had vooral in de kustprovincies een weeralarm afgeroepen, maar in de Drentse hoek wil het nog wel eens 'spoken'. Vandaag was dat niet anders. Tussen Nijeveen en Meppel heb ik vijf bomen geteld: Een enkele die preventief naar beneden was gehaald, maar ook eentje vlak aan het fietspad die met wortel-en-al was gegaan. Ik was zo verstandig geweest om pas om twee uur van huis te gaan, toen was het inmiddels een stuk rustiger en was in twintig minuten (mét tegenwind!) op de zaak. Soms doen we daar langer over, maar het was niet bepaald weer om even stil te staan en een 'sjekkie' te draaien, dus daar zit de tijdwinst. Toch was het vanavond om half acht nog wel even onverwacht woest om het huis en het heeft gebliksemd. Nu is het echter rustig, tot zover ik kan nagaan, ook al houdt het even niet op met de regen. Dat is niet erg, want ik hoef er niet meer uit...

Donovan Phillips Leitch is een lentekind, geboren op 10 mei 1946 in het Schotse Maryhill, Glasgow. Zijn ouders luisteren graag naar folkmuziek en het is daardoor dat Donovan op veertienjarige leeftijd de gitaar in de hand neemt. Hij wil echter kunststudent worden, maar laat dit al snel vallen. Donovan is een late 'beatnik' en wil dus zoveel mogelijk 'onderweg' zijn met zijn kunstuitingen. Door de polio uit zijn jeugd heeft Donovan enige tijd in Hatfield, Hertfordshire doorgebracht en als tiener keert hij terug naar die plaats. Hij leert van lokale muzikanten de 'crosspicking'-techniek: Enerzijds de melodie bepalen en tegelijkertijd het ritme voorzien. In 1964 reist hij met Gypsy Dave, genoemd in 'Hey Gyp (Dig The Slowness), naar Manchester en legt zich korte tijd later toe op het schrijven en spelen van folksongs. Bob Dylan is aanvankelijk zijn voorbeeld en Donovan wijkt op geen enkel vlak af van zijn meester. In 1965 tekent hij een wurgcontract met Pye en wordt Donovan met 'Catch The Wind' als de Engelse Dylan gepresenteerd. De hits zullen volgen: 'Colours', 'Turquoise' en 'Universal Soldier', maar Donovan raakt al snel vermoeid van zijn ingeslagen weg. Hij wil andere invloeden toevoegen, maar van zijn 'begeleiders' wordt hij strikt in de folk gehouden.

In 1966 tekent Donovan bij Epic en weet zich te bevrijden uit de verstikking van Pye. Hij gaat werken met Mickie Most, een onafhankelijke producer die eerder met The Animals en Herman's Hermits heeft gewerkt. Invloeden uit de Indiase muziek, maar ook jazz en psychedelica klinken door in de 'output' van Donovan in de tweede helft van de jaren zestig. Hij scoort enkele grote hits aan beide kanten van de oceaan en is een 'allemansvriend'. Hij is vaak te zien met Brian Jones, maar is in 1968 met The Beatles bij de Maharishi in India. In de zomer van 1966 is Donovan de eerste muzikant van betekenis die wordt gepakt met marihuana op zak. Het zal niet de laatste keer zijn. Naast gedroogd gras is Donovan ook een stevig afnemer van mescaline en LSD. Vooral het laatste middel inspireert veel van zijn werk uit de jaren 1967-68. In 1969 breekt Donovan met Most, die in de jaren zeventig lauweren zal oogsten met het Rak-label.

Donovan blijft vooral in Nederland en directe omgeving in de schijnwerpers tijdens de eerste helft van de jaren zeventig, maar de opkomst van de punk doet hem de das om. Donovan schaamt zich er niet voor een 'hippie' te zijn, maar hij moet het vooral van de waardering van de muziekpers hebben en in het licht van de punk krijgt hij dat niet meer. Hij blijft onregelmatig platen maken. Als in 1991 de Golfoorlog tot een hoogtepunt komt, wordt 'Universal Soldier' opnieuw uitgebracht. Bij de Sneker platenzaak Looper hebben ze dan nog een oude Eric-heruitgave liggen, eigenlijk de keerzijde van 'Catch The Wind'. Die koop ik later dat jaar als Looper stopt met de vinylplaten. En dat is het fysieke exemplaar van deze Raddraaier. In 1993 heeft Rick Rubin de eerste 'American Recordings' opgenomen met Johnny Cash. Even later praat Rubin met Tom Petty en laat weten dat hij graag nog eens met Donovan zou willen werken. Op aanraden van Petty neemt Rubin contact met hem op en hij heeft Donovan's laatste platen geproduceerd. Donovan zat in 1993 overigens helemaal zonder contract, hij had toen een demo-cassette in eigen beheer uitgebracht.