kortom...

Tijdens een reïntegratie-project in 2003 beschreef de consulent mijn taalgebruik als 'wollig'. Ik had toen een logische verklaring. ,,Ik ben van huis uit journalist en de krant moest vol". Toen ik in 1996 de cursus Journalistiek Schrijven volgde, bleek al dat ik niet uit blonk in het schrijven van analyses. Zodra het kort en bondig moet zijn, mis ik vaak de kern. Jullie als lezers weten dat net zo goed als ik, de enkele keer dat ik me schuldig wil maken aan een analyse, is de uitkomst maar 'zo-zo'. Mijn talent blijkt op een ander vlak te liggen. Zet een volslagen idioot tegenover me neer die Braziliaanse kuifkanarie's kweekt en ik schrijf een verhaal dat van acht tot tachtig kan boeien. Sinds ik Soul-xotica op de computer uitwerk, in plaats van de Nokia N95, heb ik mezelf nog maar wat meer ruimte gegeven en kan ik nóg wolliger communiceren als dat ik al deed. En toch wil ik dit bericht heel kort houden, want dat siert het onderwerp. De Nederpop-band die dit jaar de jaren negentig mag vertegenwoordigen, is De Raggende Manne.

'Crossover'. Wie anno 1996 nog met die term rond zeulde, werd meewarig aangekeken. Dat moest dan weer zo'n Red Hot Chili Peppers-imitatie zijn. Rond 1990 stond 'crossover' voor iets leuks. Groepjes die jazz, blues, soul en gospel in een punk- of hardrock-ketel gooiden. Met name in Friesland had je rond 1992 een paar erg leuke bandjes. Glasnost kan ik me nog goed herinneren. De Peppers waren inmiddels 'mainstream' geworden met 'Under The Bridge', toen liep opeens iedereen weg met Victims Family en dat type bands. De Raggende Manne is wat dat betreft altijd een eigen dimensie geweest. Er is in de loop der jaren veel imitatie gekomen, maar geen enkele groep die ook maar een beetje in de buurt kwam. En met zoveel 'grapjes' was na 1993 ook de lol van De Raggende Manne er wel af.

De groep komt in 1988 voort uit een jamsessie, waar de VPRO opnames van maakt. Deze is zo enthousiast over het resultaat dat Bob Fosko (Geert Timmers, 4 oktober 1955), Theo Slagter, Anthony Del Monte Lyon en Walter Langdon een groep formeren. In 1988 verschijnt hun eerste album 'Vijf Sessies' en daarna valt de originele bezetting uiteen. Langdon wordt binnen korte tijd door drie verschillende mensen vervangen en het is Louis Ter Burg die mag blijven. Palli Gudmundsson neemt de stokjes over van Del Monte Lyon. In 1990 verschijnt 'Nee's Niks' op single. Zes seconden en niks meer! De plaat krijgt overdonderende kritieken, binnen zes seconden kun je ook weinig mis doen, maar de bepalingen van de Top 40 zijn dat een plaat minimaal een minuut moet duren. Wel wordt 'Nee's Niks' een cult-klassieker waar de groep nog jaren op kan teren! Op 'Brandende Vlierbessen' (1991) staat nog zo'n ultra-kort nummer: 'Vind Je Leuk'. De groep beschrijft het zelf als hectische jazzpunk en voor eigen veiligheid, en ook die van het publiek, worden optredens na drie kwartier afgekapt. Oververmoeidheid zou om de hoek gluren.

Ik moet in mijn recensenten-bestaan de groep wel vaker hebben gezien, maar er staat me maar één optreden van bij. Toen besloot De Raggende Manne met een prachtige versie van 'De Fles' van Jan Boezeroen. In welk jaar? Ik denk in 1994 of 1995, volgens mij op een zondagavond. Of tóch eerder? In 1994 had De Raggende Manne immers een hit met 'Naar Vore' en waren toen, denk ik, al té commercieel voor Het Bolwerk. 'Naar Vore' was overigens ter ere van het WK voetbal. 'Dit Jaar Wil Ik Sneeuw, Begrepen?' is jaren lang, na Fay Lovsky, één van de weinige kerstliedjes van een 'alternatieve' Nederlandse pop-act. De bezetting blijft wisselen, in 1993 is zelfs Ro Krom (ex-Gotcha!) even lid. Jiskefet lanceert een oud nummer van hun: 'Poep In Je Hoofd'. Na 1994 raakt de 'crossover' hevig op zijn retour en is de puberale humor van De Raggende Manne even tenenkrommend als de 'blow-grappen' van Armand. In 1998 gaat de groep na zeven albums uiteen.

Fosko wordt in de jaren daarop het geluid van de Socialistische Partij. In die hoedanigheid heb ik hem ook nog eens gezien, Festival Tomaat in 2003, toen ik zelf ook even een overtuigd rooie rakker was. Fosko doet nog wel enige keren van zich spreken met opvallende projecten, maar een reünie van De Raggende Manne laat op zich wachten. Tot afgelopen april. In de hoofdstedelijke Melkweg speelt de groep in de originele bezetting.