In navolging van vorig jaar gaan we in oktober op Soul-xotica weer op de 'klassieke' toer. Vijf dinsdagen presenteer ik jullie een 'Classic Week Spot', dat is de eigenlijke 'Week Spot' van deze week, maar dan een plaatje dat ik niet bepaald recentelijk heb gekocht. Ik heb buiten die van vandaag en volgende week nog geen concrete plannen gemaakt, maar ik vermoed dat de meeste Week Spot-kandidaten van de komende weken uit de uitbreiding van begin 2012 zullen komen. Ik was eind januari begonnen met de 'Tune Of The Week', maar per week kwamen er soms wel twintig platen binnen en ze konden onmogelijk allemaal de 'tune' worden. De Week Spot van deze week stamt zelfs nog van even vóór de 'Tune'. We gaan in gedachten even terug naar zondag 18 januari 2012. Trek maar een extra trui aan, want toen was het k-k-k-koud! De Classic Week Spot van deze week is wellicht mijn 'favoriet-aller-tijden' als het tot Northern Soul komt, een plaatje waar ik maar niet genoeg van krijg: 'I Don't Want To Talk About It' van Nancy Ames (1966)
Over de 'Northern Soul Jukebox' ga ik het volgende week uitgebreider hebben, want de Classic Week Spot van volgende week is één van de allereerste aankopen naar aanleiding van dat schijfje. Ik wilde me, na het soulfeest in Keulen, meer gaan verdiepen in de Northern Soul en toen, pats-boem, kon ik me ineens verdrinken in een bad van bijna tweeduizend liedjes. Ruim negentienhonderd plaatjes die ik nog nooit eerder had gehoord. En tot op de dag van vandaag leer ik nog steeds nieuwe deuntjes kennen ('You Just Don't Know' van The Broadways is een hit van het moment). Bij de titel van Nancy Ames moet ik eerst denken aan Rod Stewart. Ja, die man heeft natuurlijk alles gecoverd was los en vast zat, dus zou dit niet zomaar een 'origineel' kunnen zijn? Nee, het heeft niets met de gelijknamige song van Rod Stewart te maken, maar de aandacht is wel gevestigd. Díe drummer! Dat maakt het meteen een favoriet voor mij. Maar ook de rest: Ik mag het stemgeluid van Nancy en het liedje is té kort. Ik draai hem vaak driemaal achtereen en heb dan nog niet genoeg. Wat iemand anders bereikt met een blikje Red Bull, dat effect krijg ik met driemaal Nancy Ames.
Ik heb in december mijn Ebay-account opnieuw leven ingeblazen en neem dus snel een kijkje of ik aan Nancy Ames kan komen. Er wordt een gele Epic aangeboden, niet het origineel (want die is ondanks alles best een beetje 'holy grail'), maar een officiële heruitgave uit 1971. Lijkt wel sprekend op het origineel en zal, evenals alle persingen van de plaat, wel even minimalistisch mono klinken. Ebay is een spel, daar ben ik in bijna twee jaar wel achter gekomen. Je 'speelt' met het maximumbod. Té vroeg 'knallen' vergroot de kans dat je wordt overboden en dat een plaat buiten je bereik valt. Zeker met 'sniping software' als dat momenteel gebruikelijk is. In de laatste drie seconden van een veiling wordt je dan overboden. Als je echt met een 'sniper' van doen hebt, kan deze je nog in de laatste seconde overbieden, dat heb ik inmiddels ook al vaker meegemaakt, maar soms heb je mazzel. Bij Lillian Dupree weet ik dat ik heb 'gewonnen' van een 'sniper', dat maakt de overwinning alleen maar fijner! Terug naar Nancy Ames en dat gele label. Ik ben gedurende negen dagen de hoogste bieder. Mijn maximumbod? Vijftien pond. Ik kan het zo nog herinneren, want ik heb deze oranje gezien voor een 'Nu kopen'-prijs en die hou ik met een schuin oog in de gaten. Op zondag 18 januari gaat het ding aflopen en ik ben, geloof ik, bij Marianne als het gebeurt. Negen dagen, drieëntwintig uur, negenenvijftig minuten en dertig seconden is de veiling niet spannend geweest. Die laatste dertig seconden is een gekkenhuis. Ik verlies hem al snel en dat exemplaar gaat voor 35 ponden de winkel uit. Ik klik meteen door naar de 'Nu kopen'-advertentie en koop deze oranje Epic voor vijftien pond. Een heruitgave van omstreeks 1978, de tijd dat Nancy Ames een danskraker is in The Wigan Casino. Hetzelfde minimale geluid en met nog wat extra gekraak van het styreen. Maar net als 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum met die kras (zoals ik die in 1989 van mijn zakgeld heb gekocht), is deze niet-smetteloze Nancy Ames inmiddels de 'definitieve versie' geworden voor mij.
Northern Soul is niet bepaald stijlvast: Nancy Ames is een hoogblonde, melkfles-blanke, folk- en latin-zangeres uit Amerika. Ze is in 1937 geboren als Nancy Hamilton Alfaro. Haar grootvader is Ricardo Joaquin Alfaro en deze is in 1931 en 1932 de president van Panama. Bij het grote publiek is ze het beste bekend als de 'TW3-girl', 'That Was The Week That Was'. Ze zingt buiten de herkenningsmelodie regelmatig andere liedjes in deze populaire televisie-show. Ze tekent in de vroege jaren zestig bij Liberty en heeft een succes met de latin-hit 'Cu Cu Ru Cu Cu La Paloma'. In 1966 komt ze uit voor Epic en zingt ze 'He Wore The Green Beret', een antwoord op Ssgt. Barry Sadler's tenenkrommende 'The Ballad Of The Green Berets'. Het wordt een hit in Amerika, maar ja... daar staat Sadler wekenlang bovenaan. Daarna verschijnt 'Cry Softly', waarvan ik tijden heb gedacht dat het een 'cover' was. Integendeel: Nancy Ames is het eerste met het betreffende nummer. Andy Williams zal in 1975 een hit hebben met 'Cry Softly'. Op het b-kantje van de single staat een apart ding: Een blanke folk-zangeres met een luidruchtige band die haar vingers brandt aan Motown-sound en meidengroepen. Het resultaat is een bom: 'I Don't Want To Talk About It' klokt uit op twee-minuten-en-vijf-seconden. Nancy is niet het enige voorbeeld van een folkrock-tune die uiteindelijk populair wordt in de Northern Soul, wat te denken van Dana Valery's uitvoering van Paul Simon's 'You Don't Know Where Your Interest Lies'?
De nacht valt in en ga aan de slag met de opnames van de Blauwe Bak Top 40. The Mirettes is nog niet gearriveerd, maar ik heb toch maar een lijst samengesteld. De Italiaanse zending valt spijtig genoeg buiten de Top 40. Donderdag trap ik af met het eerste deel van de lijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten