Weer terug naar normaal... Zo besloot ik gisteren de Blauwe Bak Top 40. Dat ding zindert altijd nog minstens twee weken na en ook nu zit ik weer te zoeken naar 'vergissingen'. Nee, ze zijn er niet, deze lijst klopt gewoon helemaal. Okay, soms is het even stuivertje wisselen, maar de platen die er toe doen, staan allemaal erin. Bovendien hoort die Italiaanse zending nu ook al meer bij de herfst dan bij de zomer, dus het is goed geweest dat ik 'los' ben gegaan met de Blauwe Bak Top 40 en The Mirettes maar als mp3-tje voor lief heb genomen. De meest ideale manier van 'afkicken' van de Blauwe Bak Top 40 is wellicht deze vier singles even in het zonnetje te zetten. Er zijn inmiddels ook twee plaatjes gereserveerd op Marktplaats voor mij, die komen later wel eens aan bod. Eerst maar eens afwachten of ze te draaien zijn. Ze zijn echter zonnig geprijsd en het zijn, op zichzelf, erg leuke en redelijk zeldzame plaatjes.
Vijf sterren voor mijn Italiaanse vriend van de Facebook-groep. Puike conditie van de platen, prima ingepakt en een geschikte gozer. Alleen ja... het is een Italiaan. Ik heb hem bevriend op Facebook, maar ik kan geen macaroni maken uit zijn updates. En van dat Bing moet je het evenmin hebben, die vertaalt Italiaans met een Franse slag. En hoe zit het met The Mirettes? Tja, als ik een héle kritische verzamelaar zou zijn, had ik geklaagd over de verkleuring van het label (wat niet in de advertentie stond) en ik zou hem zelf niet geadverteerd hebben als 'Mint-minus', maar het ding klinkt HARD zonder mankementen, dus dan moet je ophouden met zeuren. Hierbij de laatste aanwinsten.
* Barbara Lewis- Don't Forget About Me (US, Atlantic, 1965)
Wie me een beetje kent, weet dat ik een heel groot zwak heb voor 'Make Me Belong To You' van Barbara Lewis (1966). Gewoon voor een gulden gekocht in 1993 (de nummer 1300), heeft deze bijna twintig jaar onopgemerkt in mijn bakken gestaan. Tot en met Pasen 2012. Pas een paar weken in Nijeveen en mijn singles-bakken aan het ordenen. Omdat ik even niet meer singles kon kopen als een paar weken ervoor, ging ik ook steekproefsgewijs 'oude' singles draaien. En zo kwam ik bij 'Make Me Belong To You' en wat smaakte deze fijn in het licht van de Northern Soul. Nu draai ik soms 'Make Me Belong To You' driemaal achtereen. Ik kan niet genoeg krijgen van die plaat, hoewel die sinds afgelopen weekend concurrentie heeft gekregen. Want ook 'Don't Forget About Me' is een plaatje dat om 'méér' schreeuwt en die ik ook al stiekem eens tweemaal achtereen heb gedraaid. Mijn fascinatie voor het stokoude 'Hello Stranger' en haar jaren zeventig-hitje 'Stars' brengt me tot de conclusie dat mijn hersenen de stem van Barbara Lewis erg goed kan waarderen. Zacht, maar met karakter, zonder dat het ergens scherp of schel wordt. 'Make Me Belong To You', is haar aardig goed gelukt, 'Don't Forget About Me' vergeten zal evenmin gebeuren...
* The Mirettes- He's All Right With Me (US, Mirwood, 1967)
Jaaa... daar is-ie dan! Deze oorspronkelijke Mirwood is in de minderheid, de meeste exemplaren hebben via het latere Soul Fox-label het licht gezien. Wat me meteen opvalt, is dat er op de labels nergens sprake is van The Mirettes. Maar ze zijn het honderd procent! Die Soul Fox is over het algemeen redelijk goedkoop, ik kon hem via een Engelse dealer voor tien pond krijgen, maar dan met de instrumentale versie op de b-kant. Op zichzelf geen rare 'coupling', maar ik had even daarvoor via Youtube een stukje gehoord van de andere kant van het origineel. En die vond ik zó lekker dat ik besloot nu eens wel voor het origineel te gaan. In Engeland liep toen een veiling van een redelijk gehavend exemplaar, waarop flink werd geboden en al dicht bij de twintig pond in de buurt kwam. Toen zag ik deze bij Craig Moerer, één van de grootste platendealers van de wereld. Moerer heeft een doorlopende voorraad van 40.000 titels en is vermaard onder grote deejays en verzamelaars. Hij wil soms flink aan de prijs zijn. Hij heeft een exemplaar van 'Hide And Seek' van Lillian Dupree staan, eveneens een beschadigd label en vraagt daar 175 dollar voor. Daar moet hij vast nog 175 jaar mee leuren, want die is té duur voor die conditie. Deze Mirettes in 'Mint-minus' (Mint = nieuw, 'minus' is dus met héle lichte gebruikerssporen, maar nog steeds geen krasjes of tikjes, maximaal vijf keer gedraaid) is zonnig geprijsd in vergelijking met de Engelse veiling, maar... eerst moet ik nog vakantie vieren in De Steeg. Daar blijft het mp3-spelertje me dagelijks trakteren op The Mirettes en ik controleer daarna wekelijks Moerer's site. The Mirettes blijft geduldig wachten. God mag weten hoe lang deze op zijn site heeft gestaan, maar twee weken geleden drukte ik dan toch op het 'nu kopen'-knopje. Geen spijt, want ook de andere kant, 'Now That I've Found You Baby', is een dijenkletser van dezelfde kwaliteit als 'He's All Right With Me' en de Belles-'cover-up' uit de Blauwe Bak Top 40.
* Azie Mortimer- Prove It (US, Okeh, 1969)
Een originele Amerikaanse Okeh is een soort van trofee in de Northern Soul. Misschien spreekt het beeldmerk van Okeh nog wel het meest tot de verbeelding, zelf ken ik de naam uit 1994 als G. Love & The Special Sauce van Sony het oude Okeh-label nieuw leven mag inblazen. Okeh staat in de jaren zestig voor rauwe, maar keurig geproduceerde, soul. Muziek die Motown menig grijpstuiver heeft gekost om dit van de radio te houden. Ik had overigens al een originele Okeh, maar dat is een demo-met-witte-labels: 'Something For Nothing' van Carl Dougls & The Big Stampede. Maar zo'n lila Okeh-label is het echte werk. Mijn Sandi Sheldon ('You're Gonna Make Me Love You') is een replica met dat label. Verder is 'A Little Bit Of Something' van Little Richard eigenlijk een Okeh, maar Artone gebruikte geen Okeh-labels en dus werd dat een Epic. Met Azie Mortimer heb ik de eerste échte Okeh in mijn verzameling. Mortimer's 'Haunted' is een gewild ding in de Northern Soul, 'Prove It' is eigenlijk meer 'crossover'. Een beetje drammerig, maar hij was erg goedkoop en ik ben uiteindelijk voor het Okeh-label gezwicht.
* Vicki Nelson- Stoney Face (US, Discovery, 1966, re: 1977)
De Northern Soul-handel is niet nieuw. Deze viert dit jaar eveneens zijn veertigste verjaardag, althans: In 1973 doken de eerste 'nepperds' op. Engelsen die de Northern Soul-clubs afschuimden met doosjes singles, zogenaamd 'gevonden in een Amerikaans magazijn'. Van enkele platen werd al heel snel bekend dat ze 'vals' waren, maar dat maakte de danser (m/v) niet uit. In een tijd zonder Youtube en Spotify was dit de enige manier om een plaat te leren kennen. Er was een ding waarmee enkele Engelse bootleggers door de mand vielen: Veel Amerikaanse platen uit de jaren zestig werden op styreen geperst en dit was in de late jaren zeventig niet voor handen in Engeland. Zo is 'Don't Bring Me Down' van Rita Dacosta in werkelijkheid een Amerikaanse persing op styreen, maar in opdracht van een Engelsman geproduceerd. Hetzelfde geldt ook voor deze Vicki Nelson. Echter... er is een opmerkelijk verschil. De originele Amerikaanse single werd namelijk niet op styreen geperst, maar... op vinyl! En laat deze bootleg dus geperst zijn op styreen... Vicki heeft voor dit plaatje muziek gemaakt als Vikki Nelson: Haar eerste plaat verschijnt reeds in 1952 op Brunswick. In 1957 neemt ze als Vikki Nelson & The Sounds 'Like A Baby' op, in 1960 zal ditzelfde nummer bekend worden in Elvis' uitvoering. 'Stoney Face' wordt ook opgenomen door Barbara & The Castles en die schijnt couranter te zijn dan deze van Nelson. Een Engelsman heeft een origineel in de handel voor 225 pond. Deze bootleg kostte me een tientje. 'Stoney Face' is een nummer dat barst van potentie, maar hij moet nog een beetje 'groeien' bij mij. De instrumentale b-kant heb ik afgelopen weekend al tweemaal gebruikt als slot-tune.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten