raddraaien: Robert Knight

Omdat ik snel uitgepoept ben met de meest recente single-aankopen, doen we vandaag weer een aflevering van raddraaien. Afgelopen vrijdag ontving ik 'Gone With The Wind Is My Love' van Rita & The Tiaras, een dubbel-single van P.P. Arnold uit 1980 met haar Immediate-hits (waaronder 'Everything's Gonna Be Alright', nu eens in een puike conditie!), 'Tainted Love/ Come Go With Me' van Gloria Jones en de enige artieste die ik nog niet recent heb behandeld: Ann D'Andrea. Hoewel haar 'Don't Stop Lookin' uit 1965 een eersteklas dijenkletser is en ze in die jaren nog enkele kantjes heeft uitgebracht, is er weinig over haar persoon te vertellen. Ik had vorige week op Golden Beat Years een oproep gedaan om cijfers om mee te raddraaien en opnieuw meldde zich iemand met het geluksgetal 13. Van hem moest ik maar eens een berichtje schrijven over de 130e plaat uit bak 13. Hoewel de bakjes keurig in alfabetische volgorde staan en gesorteerd zijn, heb ik een nieuw systeem bedacht om mee te raddraaien. Bak 13 is in dit geval de tweede 'blauwe bak', nummer 130 geeft ons 'Everlasting Love/ Love On A Mountain Top' van Robert Knight.

Waar gespaanderd wordt, valt gehakt. Ook ik sla de plank wel eens mis! Neem nu twee jaar geleden, toen meende ik dat ik wel even hier op Soul-xotica kon schrijven dat 'Everlasting Love' van The Love Affair een cover was van The American Breed. Hoezo een 'slip of the keyboard'? Ik had toen nog maar één volger en die meldde zich meteen gewapend met een mp3 van Robert Knight. Vanaf toen ben ik voorzichtiger geworden en doe ik soms nog wel eens huiswerk! Robert Knight nam intrek op de telefoon en was anderhalf jaar lang de 'soundtrack' voor allerhande festiviteiten: Van reisjes per trein tot volledig uitgedost op de Woldberg, 'Everlasting Love' stond wel ergens in de speellijst. Het was dan ook één van de meest gedraaide mp3's op mijn telefoon, dus dit had ook een posthuum 'telefoontoppertje' kunnen zijn?

Knight begint al vroeg met zingen. Als vijftienjarige krijgt hij een platencontract bij Dot Records met zijn groep The Paramounts, niet te verwarren met de voorlopers van Procol Harum. De Amerikaanse Paramounts hebben in 1961 een hit met 'Free Me', dat eveneens door Johnny Preston in het vinyl wordt geperst, maar Knight en zijn kameraden winnen de strijd op de hitladder. De opvolgers floppen echter genadeloos en rond 1963 verlaat hij de groep en sluit even zijn professionele muziekcarriére af. Hij gaat terug de schoolbanken in en formeert The Fairlanes. Bij een optreden van die groep is toevallig ook een talent-scout van het hagelnieuwe Rising Sons-label aanwezig. Knight verlaat The Fairlines en pakt de draad als professioneel zanger weer op. Zijn eerste plaat wordt geschreven door de eigenaars van het platenlabel, Mac Gayden en Buzz Cason. Het is aanvankelijk een bescheiden succes, de plaat behaalt maar liefst een dertiende plaats in de Billboard Hot 100. Maar het is niets vergeleken met de zegetocht die de plaat in Engeland tegemoet gaat. Daar wordt het arrangement van 'Everlasting Love' 'opgeleukt' door arrangeur Keith Mansfield, worden kosten nog moeite gespaard om de beste studiomuzikanten in te zetten. Hoewel de plaat als The Love Affair zal worden uitgebracht, is alleen zanger Steve Ellis op de plaat te horen. De uitvoering van The Love Affair bereikt de eerste plaats in de Britse single-lijsten, Knight's versie krijgt ook nog een 'release' in Engeland. Die moet het met een bescheiden veertigste plaats doen in de top vijftig.

Hoewel Knight's 'Everlasting Love' en in mindere mate 'Love On A Mountain Top' beide meer rhythm & blues en 'mod' zijn, profiteren deze twee platen in 1973 mee van de opleving in de northern soul. Beide platen bereiken dan alsnog een respectabele plek in de Engelse hitparade.

Van de talloze uitvoeringen van 'Everlasting Love' zou je gemakkelijk een Schijf van 50 kunnen maken. Is er al een boek a la 'Summertime' geschreven? Hoe dan ook, 'Everlasting Love' is een liedje dat voor iedere tussenliggende generatie steeds weer een nieuwe hit is geweest en het zou me niks verbazen als er morgen een nieuwe coverversie uitkomt. Jamie Cullum is per slot van rekening ook alweer een paar jaar geleden... Ik heb Robert Knight als een Engelse heruitgave op Monument uit de late jaren zeventig. Deze is op blauw vinyl. Hoewel die nog steeds op het territorium van de 'blauwe bak' is, heb ik hem nog nooit in dat kader gedraaid. Hij past gewoon niet, 'Mountain Top' is me té midtempo en die van The Love Affair is gewoon stukken beter, maar ook verschrikkelijk 'not done'!