kouwe drukte

Met het besluit om een beetje afscheid te nemen van 20 Years Ago Today ontstaat er meteen een zekere rust. Het was anders wel héél erg druk geworden en zoals ik al vaker heb gezegd, is mijn collectie tot 1992 het meest interessante. Daarna is er veel 'rommel' bij gekomen. Neem nu afgelopen zaterdag. Ik ben de jaren zestig-singles aan het categoriseren en zo kom je een vijftiental singles tegen van Willeke Alberti. Draaien? Daggutnie! Wat is het toch dat ik deze platen heb gekocht en dat ik het niet over mijn hart kan halen om ze de deur uit te smijten? Het antwoord komt nu: Vanmiddag was ik even bij de kringloopwinkel in Meppel en zag daar 'Spiegelbeeld'. Die had ik nog niet! En al helemaal niet in het Favorieten Expres-hoesje. Dat moest een euro kosten en... we hebben hem gekocht! Het al even spectaculaire 'La Mamma' van Corry Brokken erbij. Ook met Favorieten Expres-hoes en ook een euro. Was ik bij de toonbank net een beetje te eerlijk. ,,Heb je wel gecontroleerd of de juiste platen in het hoesje zitten?". Ja, dat had ik ditmaal gedaan en gezien dat er een andere single in het hoesje van 'Limbo Rock' van Chubby Checker zat. ,,Dan mag ik hem niet verkopen". Lang genoeg zeuren, want ik wilde het redelijk gave fotohoesje niet in de Kliko zien verdwijnen en toen mocht ik hem toch nog hebben! Hieronder de vangst van deze dag en gaan we dan snel verder met Betty Everett, een nieuwe Blauwe Bak-resident.

* Willeke Alberti- Spiegelbeeld (1963)
* Average White Band- Cut The Cake (1975)
* Corry Brokken- La Mamma (1964)
* Sammy Davis Jr.- Baretta's Theme (1976)
* Janis Ian- Miracle Row (1977)
* Amanda Lear- Enigma (1978)
* Charlie McCoy- Play It Again Charlie (1976)
* Lloyd Price- Staggerlee (1959)
* Sunny- A Warm And Tender Romance (1974)
* Monty Sunshine- Burgondy Street Blues (in het hoesje van Chubby Checker)

Hoewel The Casino in Wigan de meest bekende northern soul-club zal blijven, ging deze pas in 1973 open. De fundamenten voor de 'scene' waren toen al lang gelegd. Met name The Golden Torch in Stoke-On-Trent draaide vanaf 1967 'anders'. Niet de geheide hits, maar het minder populaire uptempo werk. Een plaat werd beoordeeld op de dansbaarheid, niet omdat het toevallig in de hitparade stond. The Twisted Wheel in Manchester begon in mei 1969 met dergelijke avonden. Eén van de eerste plaatjes die het goed deed in Stoke-On-Trent was wél een hit geweest, maar stond in de schaduw van een groot succes: 'Getting Mighty Crowded' van Betty Everett had in Engeland de rand van de top 20 gehaald. De titel zou profetisch zijn voor beide clubs. Ze verloren hun vergunningen doordat de maximaal toegestane capaciteit bezoekers fors werd overschreden. In 1972 was er heel even een club in Sheffield, Samantha's, die een bovenzaaltje van een pub afhuurde voor feestjes. Bij Samantha's hebben de latere deejays van The Casino hun huiswerk gemaakt, daar zijn veel onbekend gebleven oudjes herontdekt. In 1973 opende The Casino haar deuren (toen in 1981 de vergunning werd ingetrokken, had dat eveneens met overcapaciteit te maken) en de rest is geschiedenis?

Het begin van een biografie van een gemiddelde zwarte zanger of zangeres is nogal een cliché. Het blijkt andermaal weer hoe diep de kerk geworteld is in het leven van de zwarte gemeenschap, want ook Betty Everett leerde zingen in een gospelkoor. Als zestienjarige had ze toch wel genoeg van het lofprijzen van de Heer en ging de seculiere muziek in. Seculier? Dat is de populaire muziek, bekeken vanuit een christelijk oogpunt. Liedjes over en geadresseerd aan mensen in plaats van de Oppermachtige. Haar gouden tijd breekt echter pas in 1963 aan als ze een contract tekent bij Vee-Jay Records, een onafhankelijke maatschappij die toen erg in de lift zat. Zo deed Vee-Jay in den beginne de distributie voor The Beatles, maar daar heeft EMI in 1964 een stokje voor gestoken. Ik ontdekte afgelopen weekend dat de singles van The Beatles op het Oldies-label uit 1964 zijn. Vee-Jay bracht de opnames uit 1963 een jaar later uit als 'Oldies' om zo toch nog een graantje mee te pikken van de Beatlemania. Het contract bij Vee-Jay levert Everett eveneens een 'sparring partner' op. Ze heeft menig duet gezongen met Jerry Butler. Een man van wie ik nooit echt een hoge pet op had, maar van wie ik recentelijk toch steeds leukere dingen ontdek.

Het grootste succes uit het oeuvre van Everett is 'It's In His Kiss', ook bekend als 'The Shoop Shoop Song'. Cher zou er jaren later nog een hit mee hebben. Maar het succes was niet van lange duur. 'Getting Mighty Crowded' behaalde in Amerika nummer 65 als hoogste positie. 'There'll Come A Time' zou in 1969 nog een flinke hit worden, na 1975 werd het nieuwe repertoire van Betty Everett al wat onregelmatiger. Het succes van Cher bracht haar, met name in Engeland, even terug in de schijnwerpers. Luisteraars van radiostations deden een oproep om Betty Everett's origineel te draaien in plaats van de zouteloze cover van Cher. Hoewel haar eigen carriére ook nog enigzins van de grond dreigt te komen, zijn het gezondheidsproblemen die haar ertoe dwingen om optredens af te zeggen. Ze sterft op 19 augustus 2001, nog maar 61 jaar oud.

Sinds jaren heerst de discussie of 'Getting Mighty Crowded' wel northern soul genoemd mag worden. Waarom niet? Een barslecht instrumentaal nummer als 'Afternoons At The Rhino' van The Mike Post Coalition mag wél, het zielloze 'Never An Everyday Thing' van Eli Bonaparte eveneens en dan deze fijne danser van Everett niet? Nee, met die discussie ben ik snel klaar! Reden daarvoor zou zijn omdat het een hit is geweest en northern soul per definitie géén hits mogen zijn. Maar hoe vaak hij ook is gedraaid in de northern scene, 'Getting Mighty Crowded' is bij lange na niet zo bekend als 'It's In His Kiss', vandaar dat ik hem aan jullie voorstel als nieuwe klant in de Blauwe Bak! Honderd procent northern soul!