raddraaien: Andy Kim

Ik ben in januari 2004 voor het laatst bij een kapper geweest, dus kan onmogelijk zeggen dat ik de deur plat loop, maar toch ben ik deze 'haarcriminelen' erg dankbaar als het komt tot Raddraaien. Ik kan natuurlijk oproep na oproep plaatsen voor cijfers, maar omdat nogal moeizaam ging en de postbode me trakteerde op tweemaal een Gouden Gids (beide regio Zwolle: eentje in Steenwijk en de ander in Nijeveen) kwam ik op het idee om huisnummers te gaan gebruiken. Omdat kappers doorgaans niet op een industrieterrein zitten en er ook nogal wat kappers zijn die vanuit huis werken en dus het adres op drie hoog in een flat kunnen hebben, leek me deze beroepsgroep het meest variabel qua cijfers. Natuurlijk ga ik hier geen reclame voor ze maken, maar de eerste kapper die me laat raddraaien bivakkeert op nummer 132. In bak 7 levert dat Andy Kim op met 'Rock Me Gently' (1974).

Wie wil er nu niet de eeuwige jeugd bezitten? Andrew Yoakim heeft in ieder geval goed zijn best gedaan om dat te bereiken. Hij liet zijn publiek in 1968 geloven dat hij zestien jaar ervoor was geboren, maar in werkelijkheid zat-ie in 1946 in de zak van Sinterklaas. Opgegroeid in het Canadese Quebec, maar met Libanese 'roots', beperkte hij na 1968 de openbare optredens tot een minimum en leerde een studiograpje om zijn stem 'jonger' te laten klinken. Dat hij het optreden liet schieten was omdat hij probeerde te klinken als een frisse blonde surfjongen en dat vooral zijn wortels hem nogal in de weg zaten. In 1968 maakt hij als Andy Kim zijn debuut, hoewel hij de vijf jaar ervoor onder eigen naam een rij flopsingles heeft afgeleverd. 'How'd We Ever Get This Way' is in 1968 zijn eerste plaat voor het Steed-label en mist in Amerika nipt de top twintig. De opvolger boert beter: 'Baby I Love You'. Intussen heeft Kim samen met Jeff Barry een aantal nummers geschreven voor de tekenfilmserie The Archies. Hoewel 'Baby I Love You' zo'n succes is dat die hem in 1970 een prestigieuze award in Canada oplevert, valt dit in het niets bij het record van de meest verkochte single aller tijden. Dat staat al bijna 43 jaar op naam van 'Sugar Sugar' van The Archies, geschreven door Jeff Barry en Andy Kim. Zijn eigen carriére zakt na 'Baby I Love You' even in, opvolgers als 'So Good Together' (hier nog een nummertje 33) en 'Be My Baby' (het oude Spector-succes) doen relatief weinig in de Verenigde Staten en Canada.

Als de singles zichzelf niet meer automatisch verkopen en de leugen rondom zijn leeftijd is uitgekomen, gaat Kim weer op tournee, vooral in Noord-Amerika. Na een paar jaar van relatieve rust is Kim in 1974 plotsklaps weer in de schijnwerpers. Zijn song 'Rock Me Gently' bereikt de eerste plek in de Billboard Hot Hundred en blijft op twee steken in Engeland. In Nederland geloven we het wel en gaat de plaat indirect de uitverkoopbak in. Nederland had het te druk met Ivan Heylen en Boer Koekoek, daar hebben wel meer artiesten last van gehad. Neem nu dat ongelofelijk leuke verhaal van Ivan Heylen: Die ontzettend hippe jongens van Sparks met hun lakschoentjes en maatpakken zien hem, ruige baard en gammel gitaartje, in de kleedkamer van Toppop en vragen: ,,What are you doing here?". Het antwoord van Heylen is kort: ,,I'm the number one". Er zijn dus wel meerdere platen die daar in 1974 het slachtoffer van zijn geworden en wellicht kunnen we daar ook Andy Kim tot rekenen.

Tussen 1976 en 1980 verdwijnt Yoakim even helemaal van de wereldbol, maar duikt dan plots op als Baron Longfellow, in de jaren negentig ingekort tot Longfellow. Hij heeft een paar bescheiden hits onder die naam en maakt een paar albums. In 1995 treedt hij met ondermeer The Barenaked Ladies op tijdens een festival, negen jaar later haalt de frontman van die groep Kim uit de vergetelheid en schrijft samen met hem het liedje 'I Forgot To Mention'. In Canada is Kim meteen weer terug aan de top en ontvangt zelfs een indie-award voor deze plaat. Vanaf 2006 organiseert hij jaarlijks een show in Toronto, waarbij een keur van artiesten met Kim en zijn band kerstliederen uitvoeren. Zijn meest recente plaat is van 2010, terwijl een iets versnelde versie van 'Rock Me Gently' in een Jeep-reclame heeft gezeten. Omdat die Amerikaanse 'trekkers' hier niet als zoete broodjes gaan, kunnen wij die 'commercial' wel eens gemist hebben?

Onder reacties staat weer de link naar de Soul-x-rated die ik vanochtend heb opgenomen (met de datum van gisteren): Drie ferme stappen vooruit ten opzichte van de laatste paar afleveringen. Twee platenspelers die ik kan scherpstellen en dat geeft veel rust en maakt dat ik qua presentatie dan ook een stuk minder nerveus ben. Ik ben er trots op!