raddraaien: The Supremes

Nét op tijd! Ik had al hoesje en info verzameld om met nummer 19 uit bak 1 te beginnen en later nog eens nummer 59 uit bak 2, maar... er is een beller! En dus doen we op verzoek nummer 39 uit de eerste bak. Dat is wederom een Blauwe Bak, de laatste van de vier om precies te zijn, beginnende bij Nina Simone. De negentiende zou 'I'm A Man' van The Spencer Davis Group zijn geweest, de 39e brengt ons tot 'The Happening' van The Supremes. Een vrolijk, ongedwongen, plaatje uit een nogal turbulente periode voor The Supremes. Een groep die dan, in vroeg 1967, al zoveel hits heeft gescoord dat ze dan al de bestverkochte damesgroep van Amerika zijn. Een titel die 45 jaar later nog fier overeind staat. In 1967/68 rommelt het helemaal een beetje in Hitsville U.S.A., het hoofdkwartier van Motown in Detroit, Michigan. Niet alleen lopen enkele artiesten en songwriters de deur uit omdat ze zich financieel benadeeld voelen, ook is er nogal wat te doen om naamsveranderingen. Die naamsverandering, dit zou de laatste single als The Supremes zijn, brengt de nodige frictie met zich mee.

De oorzaak van die ellende is in 1963 begonnen als Berry Gordy Diana Ross aanwijst als leadzangeres van de nieuwe Supremes. The Supremes heetten voor die tijd The Primes en bevatte drie zangeressen met elk hun kwaliteit. Mary Wilson was geknipt voor de ballades, Florence Ballard deed de snelle uptempo liedjes en Ross voelde zich het beste thuis in middle-of-the-road. Door de nadruk op dat laatste te leggen, moest The Supremes geschikt worden gemaakt voor een gemengd publiek, iets dat ze in 1968 parten zou gaan spelen. The Supremes zijn, voor Motown-begrippen, geen 'overnight sensation'. Er gaan een handvol flops vooraf aan 'When The Lovelight Starts Shining Through', de eerste bescheiden hit voor het trio in 1963. Dan krijgen ze 'Where Did Our Love Go' aangeboden, een liedje dat al is afgewezen door The Marvelettes en ook The Supremes zien het aanvankelijk niet zitten. Het lot bepaalt dat ze het tóch op de band zetten en tot grote verbazing van de groep zelf wordt het een vette nummer 1-hit. De singles 'Baby Love', 'Come See About Me' en 'Stop! In The Name Of Love' herhalen het succes en halverwege 1965 is The Supremes een ware topattractie. Evenals bij The Beatles genieten The Supremes individueel evenveel bewondering van fans, die alles willen weten van hun favoriete Supreme. Binnen Motown is de keuze echter snel gemaakt en wordt er in 1966 zelfs even aan gedacht om Diana maar een solo-carriére te gunnen. Haar opvolger zou al in de coulissen staan, Barbara Randolph zou haar plaats moeten innemen. Intussen gaat het voor Ballard evenmin over een leien dakje. Jaloezie en de onmacht om meer druk uit te oefenen binnen de groep, doen haar grijpen naar fles en koelkast. Haar gewicht neemt zo drastisch toe dat ze al spoedig niet meer in de toneelkleding past!

Ook voor Ballard is al een vervangster op het oog, dit zou Cindy Birdsong moeten worden uit The Bluebelles van Patti Labelle. Omdat deze nog aan een ander contract moet voldoen, blijft Ballard tot 22 februari 1968 deel uit maken van The Supremes, hoewel haar gedrag steeds meer onvoorspelbaar wordt. Marlene Barrow van The Andantes vervult nog wel eens de vervangende rol van Ballard bij optredens. Wie nu altijd aanwezig zijn bij de plaatopnames is een ander verhaal. Gesuggereerd wordt dat vanaf 1968 Diana Ross met The Andantes de studio-opnames maakt.

Nadat Martha & The Vandellas in 1966 is omgedoopt tot Martha Reeves & The Vandellas en The Miracles spoedig Smokey Robinson & The Miracles gaan heten, wordt als eerste voorgesteld om van The Supremes 'The Supremes & Diana Ross' te maken. David Ruffin probeert tevergeefs om zijn band te doen veranderen in 'David Ruffin & The Temptations'. Het idee van Berry Gordy om de leadzanger (m/v) persoonlijk in de bandnaam te verwerken, is zodat ze twee acts kunnen aanbieden. Vanaf eind 1967 is Diana Ross & The Supremes een feit, nadat Gordy toch maar heeft afgezien van het idee om Diana geheel solo te laten gaan. De komende jaren zullen benut worden om Ross steeds verder van The Supremes af te laten staan, teneinde haar in 1970 een succesvolle solo-carriére cadeau te doen. Dit zal echter ietsje anders lopen, want de eerste solo-platen van Diana halen bij lange na niet het succes van The Supremes, bovendien loopt die groep in 1968 tegen een gigantisch probleem aan. In 1964 was het noodzakelijk geweest om The Supremes te laten slagen bij een gemengd publiek, waardoor het regelmatig 'blank' repertoire opnam. In 1968 was dit al zover gevorderd dat 'Let The Sun Shine In' puur voor de blanke markt werd gemaakt. 1968 is in meer dan één opzicht een revolutionair jaar. 'Say it loud, I'm black and proud', scandeert James Brown. De Black Panther-beweging wordt actief. Aretha Franklin klinkt overtuigender 'zwart' dan dat The Supremes ooit heeft gedaan en de groep wordt daarop afgerekend door het zwarte publiek. Een stijlverandering kan daar weinig meer aan veranderen.

The Supremes zullen altijd worden herinnerd dankzij de klassieke hits uit 1964-67. 'The Happening' is het titelnummer van een Columbia-film die, in tegenstelling tot de single, genadeloos flopt. Het nummer is geschreven door Holland-Dozier-Holland samen met Frank De Vol. De laatste is de arrangeur van de filmsoundtrack. In Nederland bereikt de single een vijfde plek in de Top 40. Lange tijd was dit de hoogste notering voor een Supremes-single in ons land, totdat 'Reflections' in 1989 er over heen ging.

Het is opvallend dat de Blauwe Bakkers die middels het raddraaien aan bod zijn geweest allen niet bepaald representatief zijn voor die categorie. Hoewel ik altijd een goed humeur krijg van 'The Happening' is het niet bepaald dé parel van The Supremes en van wat er zoal verkrijgbaar is op Motown!