okidoki?

Het zal ergens rond deze tijd zijn geweest, maar dan twee jaar geleden. Ook prachtig zomerweer toen, terwijl ik me angstvallig verschool achter gesloten gordijnen. Dat laatste is nu ook het geval, maar dan om mijn kostbare vinylcollectie van de zon te beschermen. Het was het laatste jaar dat ik actief was op het Steenen Forum van de Avro en ik was net gegrepen door het uitzonderlijke talent van de Libanese zangeres Taroub (ook wel Taruub) en zocht één nummer in het bijzonder van haar, maar helaas werd de titel in het Arabisch geschreven, dus daar werd ik niks wijzer uit. Rob, alias Burgundian, was enige maanden ervoor op het forum gekomen en hij heeft me op deze zonovergoten zaterdag geholpen met het zoeken van opnames van Taroub, maar ook, als ik me niet vergis, van de Japanse 'girl group' The Pinky Chicks. Enige weken later lag er een mp3-tje in mijn mailbox, afkomstig van Rob. ,,Ik was bezig met wat oude singles uit de tijd dat ik discjockey was en kwam deze tegen. Ik denk dat je het nummer wel leuk gaat vinden". Dat gebeurde niet in eerste instantie, maar liet het geduldig op me inwerken. Toen brak de periode aan dat ik regelmatig 'uitgedost' op stap ging, vergezeld door een speellijstje dat ik op de telefoon had gemaakt: Eén van de tracks was 'Ain't No Color To Soul' van Okie Duke en toen ben ik het gaan waarderen. Zoektochten naar de single leverden aanvankelijk niks op. Had ik maar geweten dat het een b-kant was?

Hoewel Ebay mijn 'main business' is (ik heb bij Marktplaats al vaker meegemaakt dat er niet wordt gereageerd op biedingen en dat dan opeens het product verwijderd is), kijk ik toch nog wel eens op Marktplaats. Zo kwam ik via een omweg terecht bij Jan Loos, een 'professioneel' platenhandelaar op Marktplaats. Dan stokt mijn adem even: Een single van Okie Duke! 'Chicken Lickin' ken ik niet en ik 'zoom' in op het hoesje om de b-kant te kunnen zien: 'Ain't No Color To Soul'! Meteen besef ik de fouten die ik heb gemaakt. Bij het zoeken zal ik menigmaal 'colour' hebben gedaan en bovendien wist ik niet dat het een b-kant was. Bieden vanaf zes euro. Nou, vooruit maar, ik plaats een tientje en ik mag hem hebben! Donderdag arriveerde Okie Duke, de originele Nederlandse persing op Ovation Records (gedistribueerd door CNR) in het bovenstaande fotohoesje. Nu ik weet dat 'Chicken Lickin' de a-kant is, zie ik dat hij vaker wordt aangeboden en dat ik hem wellicht ook wel onder de zes euro had kunnen krijgen, maar ach...

Zowel 'Chicken Lickin' als 'Ain't No Color To Soul' worden gedomineerd door werkelijk flitsend spel op de Hammond B3, gelardeerd met de 'redneck'-humor van Duke. Het is een 'novelty' en kan met het oog op het succes van 'Bridget The Midget' van Ray Stevens uitgebracht zijn in Nederland. Het Hammond-orgel gromt vervaarlijker dan op enige andere plaat en dat is geen toeval! Okie Duke mag met recht een groot 'innovator' worden genoemd. Hij stond in 1978, zeven jaar na 'Chicken Lickin', aan de wieg van het latere MIDI-systeem. De inmiddels overleden Bill Bear van Keyboard Products in Los Angeles, nam Duke's orgel danig onder handen en realiseerde naar het idee van Duke het instrument, opgebouwd uit een B3 en X77 en tal van nieuwe snufjes die het mogelijk maakte om vijftien verschillende synths aan mekaar te koppelen. Duke kon op een bepaald ogenblik 36 verschillende instrumenten tegelijk bespelen, waarbij hij direct met twee of drie tegelijk bezig was! Terwijl het Duke/Beer-principe in Japan door Roland wordt gekopieerd, gaat Duke met John Damon van Korg in zee. Met zijn eigen opvallende zang, een kruising tussen Ray Charles en Fats Domino, is hij in alle staten van Amerika een attractie in nachtclubs, alleen Palm Springs wil maar niet van de grond komen. De reden ervan is iets waar Duke mee is geboren en waar hij derhalve weinig aan kan doen: Zijn voornaam.

'Okie' herinnert ouderen in Palm Springs aan de invasie van bewoners uit Oklahoma die op de vlucht sloegen voor de stofstormen die hun oogsten hadden doen mislukken. We hebben het dan over de jaren dertig, in de Amerikaanse geschiedenis aangeduid als 'The Dustbowl Era'. Er zit voor Okie Duke niets anders op om maar een podiumnaam aan te nemen, maar ook daarvoor gaat hij diep het verleden in. Rechtstreeks vanuit een vaudeville-grapje ontstaat de naam Farley Parkenfarker. De grapjas vertelde menigeen dat Parkenfarker niet zijn echte naam was. Dat kon het publiek wel begrijpen, maar lag dubbel als Duke verklaarde dat hij 'in het echter' Farkenparkerski heette en hij dus de naam had ingekort. Amerikaanse humor heeft me nog nooit zoveel gedaan en ik denk dat dit wel schetst in welke hoek Duke/Parkenfarker zich bevindt. Tóch gun ik de man niet zijn bericht op Soul-xotica vanwege zijn grappen en grollen, het is dat buitengewoon groovy orgelspel dat de plaat maakt!

Morgen is de dag waar ik al twee jaar naar heb uitgekeken! Jullie Meester mag zich dan laten gelden, liefste onderdanige Volgers en toevallige passanten! Ofwel de sado-masochistische Schijf van 5. Bedacht me een uur geleden nog een leuk reserve-plaatje, want ja, volgens mij was het toch echt een dansje: 'Spank' van Jimmy 'Bo' Horne?