Ik durf ervoor mijn handen in het vuur te steken om te stellen dat Rob Hoeke de eerste Nederlander was die niet alleen de term 'soul' bezigde, maar ook begreep waar het over ging. Rob zat erg dicht bij de haard van de zwarte muziek tijdens zijn opvallende carriére. Ontdekt op het Loosdrechtse jazzfestival als boogie woogie-pianist bracht hij in 1968 bijna gelijktijdig twee elpees uit: 'Robby's Saloon' met boogie woogie-stukken en het miskende 'Celsius 232,8' met psychedelische soulbeat, waarvan 'Lying In The Grass' op single uit kwam. Een vergeten hoogtepunt uit de Nederpop!
Want met zijn Rhythm & Blues Group schipperde Hoeke ook nog tussen verschillende stijlen. Mede door hippe jongens als Wil De Meyer en John Schuursma pikte Hoeke ook het een en het ander mee van de Amerikaanse underground. En zo kom ik bij deze single, welke ik zelf in 1992 voor een kwartje kocht en sinds 2008 een residentie in het befaamde houten koffertje heeft. Zal ik die hier ook nog eens een plaatsje gunnen?
'Lying In The Grass', geschreven door Hoeke en De Meyer, klinkt niet alsof uit de polder komt, maar eerder uit San Francisco. De gitaar klinkt fel en psychedelisch, het ritme stampt en de harmonieën in het refrein, allemaal ongehoord in Nederland en wellicht helemaal in kringen van de soul. Helaas zijn nogal veel blanken overtuigd dat een toeter en een gilletje al soul is, dus goede soulstampers als deze zijn er maar weinig!
Als het nummer afgelopen is, blijkt pas hoe hard hij werkelijk is, door een geweldige echo op de drums. En het feit dat er maar weinig platen lekker klinken na 'Lying In The Grass'. Want ondanks de vaste plek in de koffer draai ik hem bij optredens enkel in 'the northern soul barstool session', een verzameling flitspaalgevoelige klappen in het gezicht.
Rob is al enkele jaren niet meer onder ons, maar zijn zoon Ruben zet de goede traditie voort. Geen verwaterde Westerse interpretaties, maar blues, soul en boogie waar het vandaan hoort te komen, namelijk de ziel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten