effe wachten nog

Ik heb momenteel ruzie met Google Afbeeldingen. Hij weigert halstarrig om foto's te laten zien na het invoeren van een zoekopdracht, waardoor de zoektocht moeilijk wordt. Ik was nu dus gewoon op zoek naar de Nederlandse, maar trof deze op Progarchives. Nog nooit gezien! Ik vermoed iets mediterraans. Dus doen we deze! Het is inmiddels een paar maanden sinds 'Nights In White Satin', dus snel weer een Moodies-single in de koffer stoppen.

Het was in december 1969 maar liefst 24 maanden nadat 'Nights In White Satin' de hitparade in ging. Qua singles was er geen succesvolle opvolger gekomen. In Engeland was 'Voices In The Sky' net als zijn voorganger op 19 gestrand. Ja! U leest het goed! In Engeland was 'Nights' in eerste instantie een matig succes en bereikte pas in 1972 de top tien. In Nederland was alleen 'Ride My See-Saw' nog een hit geweest. Wél had de groep drie zeer succesvolle albums gehad.

The Moody Blues had zoveel vrijheid gekregen bij Decca, dat ze in 1969 Threshold begonnen. Naast 'de Rolls-Royce van de platenlabels' hield dit ook een keten van platenwinkels in. 'To Our Children's Children's Children' was het eerste produkt van Threshold. Justin Hayward had te horen gekregen dat hij weer een 'Nights In White Satin' moest schrijven. Toen hij 'Watching And Waiting' met fluitist Ray Thomas had geschreven, wist hij het: Hij had het geflikt! De single verkocht drie-achteruit en hij heeft daarna geen pogingen gedaan.

De opvolger was wél raak. 'Question' werd hier nummer één, maar werd in Engeland van die plek gehouden door 'Back Home'. Niet van onze Earring, maar van het Britse voetbalelftal. Maar The Moody Blues had geen hitsingles nodig. Van de albums werd in Amerika al een miljoen in de voorverkoop verkocht.

Terug naar de single. Een zeer fraaie melodie, mooi orkest en dito tekst. Kippevelmomentje is wanneer in het refrein Ray invalt. Maar natuurlijk ook de mellotron in het intro. Ik krijg altijd kippevel van de mellotron. Geduld is een schone zaak. Deze single spreekt boekdelen!