,,Bij ons gebeurt alles in de verkeerde volgorde", stelde Bias Boshell bij zijn terugblik op Trees. Bij mij gaat dat bijna ook zo met Marissa Nadler. Al bijna vijf jaar is ze mijn ultieme favoriete zangeres, hield het twee maanden vol niet over haar te schrijven en begin vervolgens met mijn meest recente ervaringen. Nu dan het ontbrekende eerste deel.
Dat is eind september 2005. Bij Minstrel haal ik behalve de 12"-EP 'Tyst Minut' van Dungen en het debuut van Spires That In The Sunset Rise de laatste Gonzo Circus, een Vlaams cult-underground-magazine met een gratis cd. Op deze cd, 'Mind The Gap', staat elke keer een bloemlezing van artiesten die ze behandelen in het tijdschrift of waarvan een interview in de peiling is. Ik heb middels die cd al 'Tekno Love Song' van Cocorosie in mijn hart gesloten. Een bus- en treinreis naar mijn ouders wordt benut om hem eens integraal op de discman te draaien.
Ik heb al een fraaie soundscape gehoord en ook de rest valt niet tegen. Totdat ik een intro hoor van akoestische gitaar. Nee! Niet nu! Geen afgezaagde singer-songwriter! Haastig zoek ik naar de skiptoets. Te laat! Een stem dringt mijn oren binnen. Bam! Daar zit ik! Ik kan mijn vingers niet meer bewegen. Het lijkt alsof ik bevroren ben. Een lieflijke hoge stem streelt mijn trommelvlies.
's Avonds heb ik een reünie in Het Bolwerk in Sneek en lopend terug naar Jutrijp spookt steeds dezelfde gedachte door mijn hoofd. Ik moet die stem weer horen. Thuis bij mijn ouders besluit ik, terwijl het meisje 'The Little Famous Song' zingt, dat als zij vinyl uitbrengt om kost wat kost haar elpee te kopen.
En ja hoor! Marissa Nadler zit net als Fursaxa bij Eclipse en dat betekent in de eerste plaats vinyl. Minstrel heeft haar debuut 'Ballads Of Living And Dying' nog liggen, maar Marissa neemt in het Gonzo-interview enige afstand ervan. Het spijt me nog steeds dat ik die plaat niet heb gekocht. Wel koop ik haar nieuwste, 'The Saga Of Mayflower May' en draai hem in enkele maanden helemaal grijs!
Een jaar gaat voorbij. Ik ontdek vrij laat dat ze in Gent optreedt en moet het missen. Begin 2007 raak ik verliefd op 'Fifty Five Falls' van haar debuut. Kort erop verschijnt het album 'Songs III- Bird On The Water' met het huiveringwekkend mooie 'Diamond Heart', dat mij in december zelfs een kortstondige depressie instuurt. De hoop op een vinyl-exemplaar is dan al opgegeven.
Ook flauw: Ze had in oktober 2007 een Europese tournee gepland, waarbij ze ook Utrecht zou aandoen. Via de Anciennes Belgique verneem ik dat ze haar tour heeft gecancelled. Achteraf bezien heeft ze tóch wél in Utrecht gespeeld. De recensent aldaar spreekt van een magische ervaring.
Dat mag ik op 23 maart 2008 zélf beleven in Haarlem. Tot ieders verrassing verkoopt ze 'Songs III' op vinyl, al laat ik mijn exemplaar in de trein liggen. Gelukkig bemachtig ik nog een nieuw exemplaar bij Minstrel. Die moet nu wel 35 euro kosten tegenover de 12 in Haarlem. Qua concerten staat deze in mijn top vijf!
Dan komt ze in 2009 met 'Little Hells'. Een plaat die anders moet zijn dan haar vorige. Dat valt reuze mee. Of het moet de drumcomputer in het Kate Bush-achtige 'Mary Come Alive' zijn. Verder is het vooral haar eigen herkenbare stijl.
Ze hekelt zelf de term 'folk'. Haar gitaarspel is afgekeken van John Fahey, ze beschouwt Neil Young als haar idool en 'covert' ook Leonard Cohen, Cat Stevens en Kris Kristofferson. En hoewel ze het zelf niks vindt, noem ik het 'darkdreamfolk'. Lekker puh!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten