geniaal gekkenhuis

Gek en geniaal liggen zo dicht bij elkaar, dat je soms kwalijk verschil merkt. Denk aan Albert Einstein, maar ook aan Frank Zappa. Iets nieuws proberen, iets dat volledig afwijkt van het bestaande. Van sommige gekken blijkt de genialiteit pas later. Neem nu The Asylum Choir. Die kreeg toen niet bepaald lovende kritieken. Hitweek waarschuwde er zelfs voor, net zoals dat bij Laura Nyro was gebeurd (zie 23 april). En nu komt de waardering mondjesmaat op gang.

Leon Russell had, ondanks zijn drankzucht, blijkbaar meer dan een paar dubbeltjes overgehouden van zijn sessiewerk, want hij liet in 1968 een hypermoderne thuisstudio bouwen. Om zelf de studio zo goed mogelijk te leren kennen, nodigde hij vrienden uit een weekend op zijn ranch te komen en een plaat op te nemen. Zo komen we nog even bij het trauma Daughters Of Albion. Ik kende 'Well-Wired" van hen, een inventief psychedelisch popliedje. Toen kwam ik op Marktplaats hun elpee tegen, 'Near Mint' en de zeldzame Nederlandse stereo-persing.

Na enig geharrewar betaalde ik ruim dertig euro voor de plaat. Eenmaal thuis bleek 'Well-Wired' het enige échte psychedelische nummer te zijn. 'The Story Of Sad' en 'Hey You Wait Stay' zijn ook juwelen, maar de rest, buiten het lollig bedoelde '1968', riekt erg naar The Carpenters. En waar heb ik een uitgesproken hekel aan?

Zanger Marc Benno komt ook een weekend langs en samen met Leon maakt hij een album waarop de 'flower power' op de hak wordt genomen. 'Met de kennis van nu' klinkt Benno als Robbie Williams en de fratsen zouden de laatste ook niet misstaan.

Vereiste voor een 'hippe' groep is enige Indiase invloed. De rust van de meditatie, niet de slagvelden. Maar The Asylum Choir lardeert 'Indian Style' met vuurwapengeluiden. Het verhaal van 'Henry The Flea' is een speeltuin van Russell met bizarre effecten. Of neem 'Death Of The Flowers' net het Beatleske tussenstuk. Er staat praktisch gezien geen enkel slecht nummer, mits de luisteraar gespeend is van enige Zappariaanse humor.

Benno en Russell doen het in 1971 nog even dunnetjes over, maar de laatste ging het erg druk krijgen. Dat begon met het 'Mad Dogs And Englishmen'-circus van Joe Cocker. Van alle 'sidemen' is Russell wellicht de beroemdste. Is het niet een geluk dat hij 'Look Inside The Asylum Choir' toen al had gemaakt? Ik weet het niet. Als je alle gekheid weglaat, blijft nog altijd een geniale plaat over!