Wat had Lou Reed gemoeten zonder Benny. Iemand die zijn opgespaarde centjes bij de platenboer achterliet. Hij wist al dat dit 'wat anders dan normaal' was. En hoewel hij hem niet grijs draaide, bracht hij hem ook niet linea recta terug. Sterker nog: Toen de plaat in 1982 opnieuw werd geperst, kocht hij hem weer! Benny was een unieke fan voor Lou Reed. 'Metal Machine Music' was commercieel én artistiek een geslaagde zelfmoord zonder zelf het graf in te gaan.
'Metal Machine Music' was een manier van Lou om van zijn manager af te komen. Die man wilde ondermeer het drugsgebruik van Reed etaleren, wat uitmondde op de demonstratie 'spuiten' op het podium. Maar ook dat Lou make-up ging dragen, extravagante haarstijlen ontwikkelde en zich inschikte bij Bowie, Bolan en de glamrock.
Maar Reed wilde terug naar de essentie, de kop-staart-liedjes zonder opsmuk die hij schreef als lid van Velvet Underground. 'Metal Machine Music' moest dat bewerkstelligen, maar het werd voor iedereen een teleurstelling. In de eerste plaats voor zijn fans. Maar ook voor de president van RCA, waarmee Reed zeer goed bevriend was. Deze haalde zijn hand over het hart en liet Lou een jaar 'Coney Island Baby' opnemen, een puur popliedjesalbum zonder gimmicks.
'Metal Machine Music' bevat vier plaatkanten van elk zestien minuten en vier seconden precies. Verder een 'loop' van plusminus vier minuten met een minimaal verloop in mixage. Het wordt nu als de voorloper van de electronische noise beschouwd, maar in 1975 was het niet te filmen!
Een paar jaar geleden kwam het album ter sprake en kreeg ik de 1982-heruitgave van Benny. Ik heb hem prompt de dag erna het hele album integraal gedraaid. Je wordt horensdol! En in dat ruime uur verandert er dus helemaal niets. Ik ga neurotisch klinken als ik zeg dat kant 3 de beste is. Ik weet zelf de reden ook niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten