Het is even een tijd voor mij waarin zelfs een boterhan 'luxe' is, dus de 'Singles round-ups' liggen helemaal stil. Waar is het nu eigenlijk ook goed voor? Nou, voor deze tijden bijvoorbeeld. Nog steeds nieuwe platen kunnen 'ontdekken' in datgene dat je de voorgaande maanden hebt gekocht. Het draagt eveneens een steentje bij in het 'Raddraaien', de serie die door de vele 'Round-ups' van vorig jaar een beetje ondergeschikt is geraakt. We zijn per slot van rekening al sinds 3 juni bezig met deze serie en zoals het nu lijkt, is het einde in zicht. 'Raddraaien' had er vanavond ook anders uitgezien zonder de verzameldrift van het afgelopen jaar. Ik gun mezelf drie kansen per bak en moet dan een keuze maken. De achtste single uit de achtste jaren tachtig-bak levert eerst Kelly Page op, een single die ik vorig jaar april heb gekocht. Daarvan weet ik nu alleen de échte naam en dat ze uit Amsterdam afkomstig is. Niet genoeg voor een verhaal. Voor alle zekerheid check ik ook de derde mogelijkheid: Maarten Peters. Ook die heb ik vorig jaar mei gekocht. De uiteindelijke 'Raddraaier' woont ook sinds april 2016 in mijn bakken en deze plaat mag het gaan doen vandaag: 'Enchanted Lady' van The Pasadenas (1988).
Wat ik een jaar geleden doe? Wel, tweemaal in de week kijken op de website van Actium voor het actuele woningaanbod. Hopende op een huis in De Wijk of Ruinerwold. In het laatste dorp wordt eenmaal een huis aangeboden dat té hoog is qua huur. Havelte heeft ook mijn interesse maar zie daar al snel dat het vaak oudere, grote, woningen zijn waar je jezelf het armenhuis in stookt. De bejaardenwoning in Koekange gaat even spelen, maar gelukkig verschijnt dan Uffelte. Koekange is immers écht het voeteneind van de wereld. Drie kilometer naar de dichtstbijzijnde bushalte richting Meppel. Nee, ik heb nóóit aan Uffelte gedacht, het is als een lot uit de loterij. Ik heb nog vaak met weemoed terug gedacht aan Mossley, maar sinds ik in Uffelte woon, zijn alle vroegere woonplaats 'tweede keus'. The Pasadenas heeft heel veel met het stulpje in Uffelte te maken. Op woensdag 6 april kan ik de sleutel in ontvangst nemen. De Pioneer krijg ik pas over twee dagen en dus moet ik op de 'gewone' fiets. Ik merk meteen dat ik snel gewend ben geraakt aan het ligplezier. Nijeveen naar Uffelte is nog best een hele onderneming als het hard waait. In Havelte heb ik, in principe, twee boodschapjes die ik op de terugweg doe: Ik wil boodschappen doen bij de Albert Heijn en wil een fietshelm kopen bij Vredenburg. Op de route tussen beide ligt de kringloopwinkel. De laatste keer dat ik er was, een jaar eerder, waren de platen niet veel soeps maar heb ik vooral dvd's gekocht. Vandaag val ik met de neus in de boter. Héél veel 1969/1970, maar ook enkele uit de late jaren tachtig. The Pasadenas zit daar eveneens bij en mag dus mee.
The Pasadenas. Meteen ben ik dertien en zit in de brugklas van de LEAO. Zelf draai ik een cassettebandje van The Moody Blues dol en ben niet erg geïnteresseerd in de popmuziek van dat moment. Achteraf gezien? Ja, 1988 is een prachtig muziekjaar geweest! Ook een mooi jaar om te herinneren. Ik heb evenmin met nieuwe popmuziek als met het voetballen, maar de EK-finale maakt dat de zomer van 1988 in mijn geheugen is verankerd. Midnight Oil, Toto, Fleetwood Mac, zelfs die afschuwelijke Glen Medeiros... Allemaal geluiden die voor mij synoniem staan aan 1988. Ik moet als dertienjarige bekennen dat er beslist mindere nummers zijn dan 'Tribute (Right On)' van The Pasadenas, maar om mezelf fan te noemen? Dat zou ik liever over laten aan de dames, maar kan me niet een meisje uit de klas herinneren dat een liefde koestert voor een Pasadena. Of is het niet een groep met 'mooie jongens', zoals ik het altijd heb begrepen? ,,The Pasadenas passen niet in hun tijd", meent de schrijver op Allmusic. Net zoals een paar jaar geleden met Amy Winehouse, Duffy en soortgelijk materiaal, is het in 1987 ook even enorm 'hip' om te refereren aan de soul en funk uit een grijs verleden. Denk aan de funky beat in 'Dance Little Sister' van Terence Trent D'Arby, maar ook aan de fraaie harmonieën van Wet Wet Wet welke zijn afgekeken van de zanggroepen op Motown. Toch hebben de meeste tijdgenoten de neiging om het iets 'op te leuken' waardoor de jaren tachtig duidelijk herkenbaar blijven. Dat is, volgens Allmusic, het grote verschil met The Pasadenas. Als voorbeeld wordt onze 'Raddraaier' aangehaald. Geënt op The Temptations en Smokey & The Miracles uit de jaren zestig zou je The Pasadenas bijna kunnen aanzien voor een groep uit die tijd. Het heeft niet specifiek een geluid uit 1988. Tja, zo heb ik het tot vanavond nooit bekeken, maar ik hoef me niet te schamen. Naast 'Enchanted Lady' heb ik 'Tribute' op 12"-single en 'Riding On A Train' op de 'gewone' 7". Deze verzameling is dus compleet!
Ach vooruit, het is nog steeds erg prettige muziek om te draaien op een zaterdag- of zondagavond. Misschien juist wel geknipt voor een radioshow en dus kan ik ermee uit de voeten. Mike en David Millner komen beide oorspronkelijk uit het Californische Pasadena en geven hiermee de groep haar naam. Hoewel ze dezelfde achternaam hebben, kunnen het geen broers zijn. Mike wordt op 29 januari 1962 geboren en David op 7 augustus van hetzelfde jaar. Neven? Of heeft Allmusic gelijk en is het een tweeling? De overige leden zijn Andrew Banfield, Aaron Brown en Hamish Seelochan. Aanvankelijk werkt het als een dansgroep onder de naam Finesse. In 1988 tekent de groep bij Columbia en wordt The Pasadenas. 'Tribute' wordt een enorme hit in Engeland. Nederland volgt snel, maar voor de rest? In Amerika kan de groep geen deuk in een pakje boter slaan. 'Riding On A Train' doet het uiteindelijk nog het beste in ons land, want zelfs in Engeland daalt de belangstelling kort na het verschijnen van de debuutsingle. The Pasadenas maakt echter een comeback in 1991. Een cover van 'I'm Doing Fine Now' van New York City brengt de groep naar een vierde plek op de Engelse hitparade. Hun laatste hit aldaar is een cover van Al Green's 'Let's Stay Together' in 1992. In 2005 verschijnt de groep op televisie als onderdeel van een reality-show.
Volgens mij heb ik de naam sindsdien nog eens zien opduiken. Eén of andere opening van een discotheek waarbij de optredende artiesten een hoog 'schnabbel'-karakter hebben. Misschien heeft dat mede gezorgd voor mijn beeldvorming van 'jongensgroep uit vervlogen tijden'. Een bandje dat niet kon scoren met eigen werk en dus maar 'covers' ging doen. Ook ik heb het wel eens bij het verkeerde eind!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten