Ik moest de poster voor mijn radioshow in mijn Picasa-album voordat ik het kon delen in de chatroom, vandaar dat jullie vandaag in eerste instantie hebben gekeken naar de poster van de 'Sunday Session'. Wellicht nog eens een show als deze in de toekomst, maar beslist niet iets dat ik wekelijks wil doen. Op zo'n zondagmiddag kun je namelijk heerlijk oude gospel draaien en dat inspireert me ook tot het bericht van vandaag. Omstreeks Pinksteren heb ik 'In de Geest van/met Sister Rosetta Tharpe' gedaan en zoiets moest een regelmatige rubriek worden. Echter, als ik genoeg informatie kan vinden over een groep of gospel en de plaat bevalt me wel, dan is het al snel een Week Spot en reserveer ik het bericht daarvoor. Net zoals met Sister Rosetta Tharpe durf ik het wel aan met The Staple Singers. Vanmiddag heb ik hun antieke 'Gloryland' gedraaid, een opname uit 1962, maar er is een tijd geweest dat het album 'Be Altitude: Respect Yourself' bijna vaste prik was op zondagmiddag. Mavis Staples is al eens aan bod geweest in 'Raddraaien', maar over de groep kan ik weinig terug vinden in de archieven. Er is niet veel te vertellen over 'Gloryland' en dus zet ik gewoon The Staple Singers centraal.
Als op zondagmorgen de kerk in gaat, lig ik vaak nog op een oor. Buiten de begrafenis van heit ben ik in 2003 voor het laatst in de kerk geweest en kan prima zonder leven, te meer omdat mijn geloof sterk afwijkt van datgene dat in de kerk wordt verkondigd. Maar toch...? Als ik zou horen dat Mavis Staples volgende week de liturgie zingt in de kerk in Havelte, dan zet deze jongen zijn wekkertje en zit hij vooraan. Zoals ik eerder heb geschreven in 'Raddraaien' kan ik een telefoonboek schrijven vol met superlatieven wat betreft de stem van Mavis Staples. En ze kan het nog steeds! Recent heeft ze een nummer opgenomen met Arcade Fire welke ik dinsdag in 'Tuesday Night Music Club' heb gedraaid. Een stem die ik uit miljoenen herken en een stem die me telkens weer uit mijn stoel doet springen. Helemaal geknipt voor de swingende gospel van The Staple Singers. Niet zo gek dus dat Mavis ongetwijfeld de gangmaker is binnen de groep?
De familie draagt de naam Staples, maar het kiest in de groepsnaam voor The Staple Singers. Roebuck 'Pops' Staples staat aan het roer van de familiegroep die in 1948 officieel gestalte krijgt. Roebuck is dan 34 jaar en zijn kroost bestaat uit zoon Pervis en dochters Cleotha, Mavis en Yvonne. De laatste treedt pas toe tot The Staple Singers als Pervis in militaire dienst moet. In 1948 doet het enkel optredens in kerken in de regio van Chicago. Roebuck's broer, dominee Chester Staples, preekt in The Mount Zion Church in Chicago en laat de familie daar opdraven. In de goegemeente bevinden zich verschillende handige contacten welke in 1952 zullen leiden tot het eerste professionele contract. Pops kan het smerige werk in metaalfabrieken en in slachthuizen achter zich laten en zijn leven verder opdragen aan de Heer. The Staple Singers maakt in de eerste dertien jaar een rondgang langs diverse platenmaatschappijen: United Records, Vee Jay, Checker, Riverside en Epic. De groep maakt dan gebruik van een akoestische setting welke hen de hoek van de folk in duwt. 'Uncloudy Day' en 'Will The Circle Be Unbroken' zijn grote hits op het Vee Jay-label en van invloed op een latere Nobelprijs-winnaar. Bob Dylan raakt geinspireerd door de eerste titel en voelt vlinders in zijn buik als hij Mavis op een foto ziet. Dylan zélf citeert de plaat als één van de meest invloedrijke platen op zijn latere muziekstijl.
Het genoemde 'Gloryland' stamt uit de periode bij Riverside. In Nederland verschijnt het in 1968 andermaal als single op de markt als b-kant van 'Hammer And Nails' en in die hoedanigheid staat die bij mij in de bakken. In 1965 voelt The Staple Singers toch dat de bakens moeten worden verzet. In 1967 breekt de groep door op de hitparade met het meer toegankelijke 'Why? (Am I Treated So Bad' en de cover van Buffalo Springfield's 'For What It's Worth'. In 1968 komt de groep bij Stax onder contract en produceert Steve Cropper twee albums. 'Soul Folk In Action' heb ik eveneens in mijn bezit en zou ik willen scharen onder de 'overgang-elpees'. De basis is nog wel erg folky, maar Cropper maakt er een soul-feestje van. De tweede heet 'We'll Get Over' en voor deze albums wordt vader met zijn dochters bijgestaan door zoon Pervis. Als Cropper Stax verlaat, is het de beurt aan Al Bell welke de Muscle Shoals-studio's aanwendt om The Staple Singers van een 'fris' geluid te voorzien. De folk verdwijnt naar de achtergrond, het wordt meer soul en funk en tekstueel is het meer levensbeschouwing dan prediken uit de Bijbel. Met 'Be Altitude: Respect Yourself' heeft The Staple Singers een bestseller te pakken. Zowel het titelnummer als 'I'll Take You There' gooien hoge ogen op de singles-hitparade en, geloof mij maar, het is de ultieme zondagmiddag-plaat. Ik gebruik hem vóór 2009 regelmatig om de kater van de vorige avond te verwerken. Het is opgewekt zonder luid te worden en de prachtige stem van Mavis maakt het voor mij helemaal 'af'. In 1975 tekent de groep bij Curtis Mayfield en scoort een grote hit met 'Let's Do It Again'. Dat heeft niets meer met gospel van doen.
Hoewel Mavis een succesvolle solo-carrière tegemoet kan zien, zijn de publieke bijeenkomsten van The Staple Singers steeds minder voorkomend en maakt de groep in 1984 haar laatste plaat. De groep doet mee op 'The Weight' in de film 'The Last Waltz' van The Band en scoort in 1984 een hitje met een cover van 'Slippery People' van Talking Heads. In 1999 wordt de groep bijgezet in de Rock & Roll Hall Of Fame, 'Pops' overlijdt een jaar later aan de gevolgen van een hersenschudding. Hij is 85 jaar geworden. Cleotha krijgt kort daarop te maken met Alzheimer en overlijdt in 2013 aan de gevolgen daarvan. Zij is dan 79 jaar. Mavis is inmiddels 77 en voorlopig nog niet toe aan pensioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten