Eretitiel: 'For Whom The Bell Tolls'

De serie is nog maar net begonnen of het lijkt erop alsof er een kleine onderbreking komt in de 'Eretitel'. Over twee weken bestaat Soul-xotica zeven jaar en in het verleden heb ik dat een paar keer gevierd met een 'Weekplate'. De afgelopen paar jaar had ik steeds weinig inspiratie voor iets dergelijks, maar nu zie ik het weer helemaal zitten! Dat betekent dat volgende week vrijdag de eerste 'Dagplate' wordt geserveerd. Ik moet nog een paar dagen opzoeken, maar heb alle vertrouwen in een geslaagde 'Weekplate'. Voor wie het niet begrijpt: Even terugbladeren naar de laatste week van februari in 2011 en 2012. Ik weet niet zeker of ik hem nog in 2013 heb gedaan, maar dan is de koek al een heel eind op! Vandaag een 'Eretitel' waarop ik best een beetje trots ben. Je zou shows kunnen vullen met eenvoudige woorden als 'Tonight', 'Freedom' en ga zo verder, maar een mysterieus aandoende volzin als 'For Whom The Bell Tolls'? Toch weet ik hiervan drie voorbeelden. Drie zéér uiteenlopende platen die in de verste verten niks met elkaar van doen hebben. Behalve dus de titel. Het is niet al te lastig om hieruit een top drie samen te stellen, dus dat ga ik nu doen.

'For Whom The Bell Tolls' is de titel van een boek van Ernest Hemingway dat de schrijver in 1940 publiceert. Welke muzikant pronkt er niet graag mee dat hij Hemingway in de boekenkast heeft staan? Het oeuvre van de schrijver inspireert heel wat albumtitels en liedjes, maar zo overduidelijk als 'For Whom The Bell Tolls' zal het nimmer worden. Van een groepje zweverige hippies via ongedwongen popmuziek naar heavy metal, deze 'Eretitel' is in de genoemde genres gebruikt. Omdat het bed roept, trap ik meteen af met de nummer drie in deze 'Eretitel'.

3. Bee Gees (1993)
Ze lopen kwaad weg uit een televisieshow als de host hun herinnert aan The Tosseurs, een vroege naam van de gebroeders Gibb. ,,You have always been a pair of tossers to me", valt niet in goede aarde bij Barry en Robin, hoewel Maurice een glimlach niet kan onderdrukken. 'Size Isn't Everything' zou kunnen slaan op een geslachtsdeel, maar hee... we hebben het hier over de immer keurige Bee Gees. Barry kon wel héle hoge noten bereiken in een strakke lycra broek, dus wellicht vertelt ons dat meer over de albumtitel. De Bee Gees heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn platenverzameling. Met name hun werk uit de jaren zestig en zeventig, hoewel vanaf 1989 de nieuwe singles eveneens worden aangeschaft. Mits ze voorradig zijn! Met 'Secret Love' in 1991 lukt dat nog wel, maar eind 1993 is er geen zaak meer in Sneek welke vinylsingles in het assortiment heeft. 'Paying The Price Of Love' en 'For Whom The Bell Tolls' moeten dus ontbreken in de verzameling. Dan heeft ECI een enquete voor klanten en als dank daarvoor kunnen we een gratis boek of cd uitzoeken. Het enige op het gebied van de popmuziek is het album 'Size Isn't Everything', maar volgens mij zit die nog ongedraaid in het hoesje. 'For Whom The Bell Tolls' is een sfeerrijk nummer, maar geen reden voor mij om de cd uit te pakken.

2. Metallica (1984)
Komen we weer bij dat malle ECI uit. Wie herinnert zich nog de advertenties? 'Drie boeken of cd's voor tien gulden'. Ook ik trap erin, want 'er intrappen' is voor menigeen dezelfde ervaring. In het begin heb je nog volop keus, maar dan wordt het zó zwaar en wil je, kost wat het kost, het 'kroonboek' ontwijken en koop je een verschrikkelijke cd ter compensatie. Mijn kennismaking met ECI levert de cd's. Je moet ook meteen een boek of cd bestellen en ik weet niet welke ik 'gratis' heb gehad. Ik koop 'We Can't Dance' van Genesis, het debuut van The Doors en het zwarte album van Metallica. Toch raak ik ieder enthousiasme kwijt in het begin van de nieuwe eeuw als een gast in De Buze alléén maar Metallica draait. Het heeft trouwens voor mij ook de deur dicht gedaan voor Red Hot Chili Peppers, maar dat is iets anders. Toch kan ik inmiddels het 'oldschool'-Metallica-spul weer iets beter waarderen en dat maakt dat Metallica in de 'Eretitel' boven Bee Gees komt te staan. Klop niet bij me aan met het laatste Metallica-album. Ik heb het geprobeerd maar het 'wil' niet meer...

1. Simon Dupree & The Big Sound (1967)
In Nederland staat alleen 'Thinking About My Life' een tijdje in de Tipparade en dat is het hoogst haalbare voor beide groepen in ons land. In Engeland heeft Simon Dupree & The Big Sound maar liefst twee hits. 'Kites' komt in de top tien en 'For Whom The Bell Tolls' doet het een stuk minder. De groep zal omstreeks 1970 grotendeels opgaan in de progressieve groep Gentle Giant, maar dat blijft in Nederland ook 'ondergronds'. Van de drie is dit mijn favoriet, hoewel ik toch liever 'Kites' hoor.