Eretitel: 'Wild Horses'

Vooruit! Een extra 'Eretitel' op deze zondagavond. Geen 'Eretitiel', want dat viel me zojuist op bij het bericht van donderdag. Vrijdag start ik met de 'Weekplate'. Dat is goed om te herinneren want ik heb de dagen nog niet eens op papier staan. Iedere dag een plaat met de desbetreffende dag in de titel. Op donderdag 2 maart viert Soul-xotica dan haar zevende verjaardag en die dag zal ik geen 'Eretitel' doen, vandaar dat ik hem nu doe zodat ik niet het hele document hoef aan te passen. Oorspronkelijk had ik een '(Kn)uffelt(j)e' in gedachten gehad, maar ja... als je pas buiten komt als het donker is, dan valt er weinig meer op de camera te 'knuffelen' en is er verder ook niet zoveel zinnigs te vertellen over deze dag. Met deze 'Eretitel' kom ik weer op schema. De Week Spot van week 9 maak ik naar alle waarschijnlijkheid bekend op 3 maart, waardoor de deur wagenwijd open kan voor de 'Weekplate'. Nu ga ik een 'Eretitel' behandelen welke ik helemaal aan Wolfman Radio heb te danken: 'Wild Horses'.

Om hier een top drie uit samen te stellen, blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. Ik vind alle nummers eigenlijk steengoed. Hoewel er van dit trio maar eentje écht 'steengoed' kan zijn en die moest dan ook maar op nummer 1. De 'Eretitel' ziet er voor mij dan als volgt uit.

3. Gino Vannelli (1985)
Ik kan me het eerste televisie-optreden van Gino Vannelli nog wel herinneren. Althans, dan heb ik het over de jaren tachtig-comeback van de Italiaanse zanger. In 1984 voert hij 'It Hurts To Be In Love' uit bij 'Tineke' of een dergelijke talkshow. Ik vind het van meet af aan een erg vervelend nummer. Mijn mening is in de loop der jaren wat bijgesteld, maar deze eerste indruk zorgt ervoor dat ik Gino in de jaren tachtig nauwelijks serieus kan nemen. Ronduit zonde met zo'n prachtige opvolger als dit 'Wild Horses'. Dan herinner ik me ook een stagiare op school die ons assisteert bij de gymlessen. Zij heeft een cassettebandje meegenomen met muziek waarop wij oefeningen moeten doen. 'Wild Horses' zit daar ook bij en draagt erin bij dat ik nóg minder van die rare Vannelli moet hebben. Nogmaals: Het is allemaal goed gekomen! Met name een televisie-optreden van de man van een paar jaar geleden en de ontdekking van zijn elpees uit de jaren zeventig heeft mijn mening flink bijgesteld. Die stagiaire was zo gek nog niet. 'Wild Horses' is een en al optimisme en hierop wíl je gewoon bewegen! Behalve als je een dwarse puber van veertien bent. Het is een zware bevalling, maar Vannelli moet toch genoegen nemen met een derde plek in de 'Eretitel'.

2. Natasha Bedingfield (2004)
Het is eigenlijk best lachwekkend. Wij, mannelijke radiomakers, zijn eigenlijk best een beetje 'stoer'. We draaien graag muziek welke nog wel eens op 'het randje' wil zitten en kijken soms vol jaloezie naar de radiobaas die een punkshow-met-gevloek-en-getier van twee uren kan maken. Meer dan die twee uren wordt niet toegestaan voor de vergunningen die we hebben. Op donderdagavond hebben we vanaf elf uur de 'love songs' met de vrouw van de radiobaas. Het is altijd een drukte van belang in de chatroom en het merendeel is deze groep 'stoere' radiomakers. Emz doet week na week een fantastische show welke we graag een warm hart toedragen, ook al kan de muziek ons bij vlagen worden gestolen. Dezelfde Emz draait op een gegeven moment dit nummer van Natasha Bedingfield en ik ben meteen geïnteresseerd. Nee, het nummer zélf moet ik leren waarderen, maar de titel... Die komt me goed van pas voor de volgende 'Tuesday Night Music Club'. En zo gebeurt het dat Natasha op mijn mp3-stick terecht komt en ik langzamerhand steeds meer ga hechten aan het liedje. Ik heb zelfs getwijfeld om het op nummer 1 te zetten in de 'Eretitel', maar nee... tóch maar niet. Natasha is overigens de zus van Daniel Bedingfield, een naam die me aanvankelijk meer zegt dan die van Natasha. Ze heeft in Engeland echter een paar flinke hits gescoord en heeft recent gewerkt met P.P. Arnold. Niet de minste dus...

1. The Rolling Stones (1971)
'Steengoed'. The Stones. Dat bedoel ik dus... maar het is een erg lastige top drie. Beter dan Bedingfield en Vannelli? Wel op het moment dat ik het lijstje maak en dus doe ik het ook maar snel. Morgen of volgende week kan de volgorde heel anders zijn! Ik ken 'Wild Flowers' voornamelijk van 'Sticky Fingers', maar het blijkt ook als single te zijn uitgebracht. Een 'oud' nummer in vergelijking met veel ander materiaal op de plaat. The Stones werkt aan 'Wild Horses' als 'Let It Bleed' nog maar pas in de winkels ligt. In 1970 verschijnt alleen de live-plaat 'Get Yer Ya Ya's Out' en dus verschijnt het pas in 1971 op de elpee-met-de-rits van Andy Warhol. Persoonlijk ben ik niet zo'n hele grote fan van The Rolling Stones, maar reken 'Sticky Fingers' wel tot één van hun betere platen. Ofwel: Een plaat die ik van begin tot einde kan genieten en dat gaat een beetje lastig bij het merendeel. Of het is té experimenteel (zoals de Amerikaanse 'Their Satanic Majesties Request') of té saai ('Some Girls' en dergelijke bieden voor mij geen avontuur). The Stones staat dus niet snel op nummer 1 voor mij, maar in deze aflevering van de 'Eretitel' ga ik het doen.