Toont 2017 reeds een vriendelijker gezicht dan 2016? Als je in de jaren vóór 2016 er op had gelet, was ook iedere dag wel een popmuzikant te betreuren. De afgelopen week hebben we echter afscheid moeten nemen van twee mannen die, voor het grote publiek, nooit echt op de voorgrond zijn getreden, maar op de achtergrond zéér actief zijn geweest en beide de popmuziek een ander gezicht hebben gegeven. Dan begin ik als eerste bij John Schroeder, de man die hier ooit zijn standbeeld in ontvangst heeft mogen nemen. Kijk maar bij het bericht van 29 oktober 2014. Die hoeven we dus niet nogmaals te belichten, toen is alles wel geschreven over de man! John Schroeder is vorige week dinsdag overleden op 82-jarige leeftijd. Vanmiddag zie ik dat een vriend zijn verzameling David Axelrod-elpees voor het oog van de camera heeft gebracht met 'RIP The Ax' als onderschrift. En jawel... David Axelrod is ons gisteren ontvallen. Ook niet één van de jongste: Hij is maar liefst 83 jaar oud geworden. Axelrod doet nergens onder voor Schroeder, maar toch is de eerste niet zo'n idool van mij dat ik hem een standbeeld gun. Axelrod verdient dus een plekje in de 'Dodenrit'. Net zoals Schroeder niet een tot de verbeelding sprekende naam totdat je zijn wapenfeiten onder ogen krijgt.
Het is een vrijdagochtend in 1992. Veronica heeft haar beschikking over Radio 3. Ja, pas over een half jaar gaat het 3FM heten en zet de teloorgang in. Na de ontbijtshow van Jeroen Van Inkel (of zou die het niet meer hebben gedaan in 1992?) is het drie uren 'Goud Van Oud'. De NCRV-gids publiceert de speellijsten van 'Arbeidsvitaminen', 'Muziek Terwijl U Werkt', 'Gouden Uren' en 'Goud Van Oud' vooraf (alsook een aantal programma's op Radio 4) vooraf en dat is erg handig voor de mixtape-verzamelaars. Deze specifieke Goud Van Oud-uitzending ziet er 'anders' uit dan normaal. Het blijkt dat Veronica eenmalig het stokje heeft gegeven aan een medewerker van het Veronica-blad om een lijst van drie uren samen te stellen. Dat wordt smullen! Ik zit met de cassette in de aanslag en mis een stukje van het intro van de plaat, maar hetgeen dat ik hoor maakt dat ik hem meteen van de 'pause' overzet op 'rec'. Het is 'I Had Too Much To Dream Last Night' van The Electric Prunes en zal in de jaren daarna uitgroeien tot een 'alltime favourite'. In 1997 ben ik in de gelegenheid om de elpee te kopen voor vijfentwintig gulden en doe het meteen. Misschien dat die een beetje duur is geweest voor een jaren tachtig-heruitgave, maar ik ben zeer in mijn nopjes met de plaat. Ik denk dat dit mijn eerste kennismaking is geweest met David Axelrod, ook al is het slechts een 'credit' op de hoes en plaat en weet ik niet wat zijn invloed is geweest op het geluid.
De muzikant David Axelrod wordt geboren op 17 april 1933 in Los Angeles. Niet te verwarren met de consultant uit het kamp van de voormalige president Obama, de vader van 'onze' David is echter wel politiek betrokken maar dan binnen de vakbond. David begint zijn loopbaan als bokser, maar vindt al snel werk in de film- en muziekwereld. In 1959 verschijnt zijn naam voor het eerst op een album-hoes. Het is voor de elpee 'The Fox' van jazz-saxofonist Harold Land. Eind 1963 komt Axelrod terecht bij Capitol. Behalve producent is hij ook A&R-manager hetgeen betekent dat hij iets in de melk eheft te brokkelen voor wat betreft de catalogus van het label. Nu heeft dat goede zaken gedaan met Nat 'King' Cole, maar Axelrod blijft van mening dat het aanbod bij Capitol 'té blank' is op dat moment. Op zijn aanraden neemt Capitol bijvoorbeeld Lou Rawls op in het assortiment en Axelrod schrijft en produceert het meeste werk van Rawls voor het label. Axelrod houdt zich in eerste instantie op het vlak van jazz en soul, maar staat eveneens klaar als om popbands te begeleiden. Hij doet dat met een vaste groep van sessie-muzikanten: Howard Roberts op gitaar, Carol Kaye op bas en Earl Palmer op drums. Reprise tekent in 1966 een band welke wel wat hulp kan gebruiken: The Electric Prunes. Axelrod's invloed is al te horen in de eerste twee singles van de groep: 'I Had Too Much To Dream Last Night' en 'Get Me To The World On Time'. David schrijft vervolgens 'Mass In F Minor' voor de groep, maar dat is niet capabel genoeg om het uit te voeren. De originele The Electric Prunes valt uiteen en Axelrod en zijn mensen voldoen aan het platencontract. Zowel 'Mass In F Minor' als 'Release Of An Oath' heeft buiten de naam niets van doen met de hitgroep. In 1968 mag Axelrod voor Capitol zijn eerste solo-album opnemen, gevolgd door nog een paar. 'Songs Of Innocence' en 'Songs Of Experience' zijn gebaseerd op de schilderijen van William Blake. De albums worden nauwelijks verkocht in die jaren, maar het geluid zal jaren later nog erg invloedrijk zijn.
In 1970 verlaat hij Capitol. Hij maakt een rock-uitvoering van Händel's 'Messiah' en werkt met Cannonball Adderley tot diens' dood in 1975. Eind jaren zeventig dreigt Axelrod even helemaal in de vergetelheid te raken. Hij maakt drie albums in de jaren tachtig die op de plank blijven liggen. Het is pas in de vroege jaren negentig dat we zijn naam regelmatig tegenkomen, maar niet in een hoek waar je het zou verwachten: De hiphop. De La Soul is één van de groepen dat schatplichtig is aan Axelrod's werk uit de jaren zestig en deze lijst is lang. Het laat rappers zien van diverse pluimage, maar ook Manic Street Preachers maakt dankbaar gebruik van de revolutionaire beats en samples van Axelrod. In 2000 verschijnt het album 'David Axelrod' waarop tracks staan die oorspronkelijk zouden zijn bedoeld voor een volgend Electric Prunes-album. In 2004 verrast hij door een optreden op het Ether-festival in Londen waar hij bijval krijgt van Richard Ashcroft van The Verve. David Axelrod dirigeert een uitvoering van zijn werk en Ashcroft zingt het Electric Prunes-nummer 'Holy Are You'. Aan het einde van het optreden vertelt Axelrod aan het publiek dat hij ernstig ziek is en het zal zijn laatste optreden zijn. In 2006 verschijnt de gebeurtenis op een dvd. Hij tekent in 2005 nog wel bij Blue Note, maar er zullen geen platen meer verschijnen van de man. Gisteren is hij van ons heengegaan op 83-jarige leeftijd. Bij Axelrod kun je er zeker van zijn dat zijn muziek voort leeft, er valt immers nog zoveel te samplen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten