De afdeling 'weekendplanning' kan meteen worden ontslagen. Ik had grootse plannen voor vandaag op fietsgebied. Enerzijds werkt de fiets tegen. Het ketting voelt, ondanks een halve bus teflon, een beetje stroef aan en dat vertrouw ik niet verder dan Uffelte naar Meppel en terug. Verder houden de 'post-radioshow'-activiteiten me uit de slaap en dat moet ik overdag bezuren. Ik word erg laat wakker vandaag en dan heb ik eigenlijk al niet meer zoveel zin om te fietsen. Ik treuzel net zo lang om dat ik ook de winkel moet gaan missen en dat is niet handig. Ik heb per slot van rekening niks te eten in huis. Om zeven uur zal het dan toch gebeuren: Steenwijk is de laatste optie. Toch valt de kou me tegen en heb ik voor Havelte al een alternatief plan: De chinees. Gewoon even niet nadenken, vooral niet denken aan platen en vervolgens bami, foe yong hai en saté bestellen en thuis opeten. Ja, de singles zullen wel niets meer worden deze maand en dat is niet erg: Het zou wel erg krap worden op de 28e: Een Week Spot, een 'Eindstreep' én de 'Dagplate'. Zoals het nu lijkt blijft de teller voor een maand op nul, maar je weet het maar nooit? Vandaag dan een volgende 'Raddraaier'. Het einde van deze serie komt in zicht en dat mocht ook wel eens: Hij loopt al sinds 3 juni van het vorige jaar. Vandaag de negende single uit de tiende jaren zestig-bak. Ik ben al lang blij dat ik hem niet hoef te draaien, want dit is 'Tutti Frutti' van Little Richard (1956).
Niet dat ik een bezwaar heb tegen 'Tutti Frutti' of Little Richard! Allerminst, alleen ben ik tot dusver niet zo gelukkig geweest met deze plaat. Ik kom mijn eerste exemplaar in 2003 tegen in Leeuwarden. Zo krom als een hoepel en daardoor niet te draaien. Afgelopen september, de laatste warme woensdag van 2016, ben ik in de kringloopwinkel van Dieverbrug en zie ik een 'vlakker' exemplaar. Bij nadere bestudering blijkt deze ook ernstig te golven en zou net zo goed zó de kliko in kunnen. 'For the time being' staat die in de jaren zestig-bak, maar draaien lukt gewoon niet. In beide gevallen is de schade niet meer geweest dan vijftig cent en dus bekruipt me bij het schrijven over de single geen schuldgevoel. Gewoon jammer en niet meer dan dat.
Het Ronnex-label valt als eerste op bij deze single en laat me daar mee beginnen. Ronnex is een Belgisch platenlabel. Het wordt opgericht door Albert Van Hoogten in 1951. Het biedt plaats aan een keur van zowel Vlaamse als Waalse artiesten en groepen, maar ontwikkelt eveneens een deal met een paar Amerikaanse firma's. Zo verschijnen platen van The Righteous Brothers in België op Ronnex en dat geldt eveneens voor Bill Haley en Little Richard. Broer René, beter bekend als Ray Van Heights, start in de midden jaren vijftig het Moonglow-label en beide lopen parallel voor wat betreft de rock & roll. Moonglow zal later de platen van Little Richard uitbrengen in België. In de vroege jaren zestig zal Moonglow opereren vanuit Los Angeles. Bij 'Tutti Frutti', de tweede Little Richard-single op Ronnex, valt tevens op dat de b-kant niet van zijn hand is. 'Chop Chop' van The Chimes With The Bumps Blackwell Band staat op de keerzijde. Dat is aanvankelijk ook de kant die me het meest interesseert als ik de single in 2003 voor het eerst opduik. Toch is de plaat té krom om daar een naald aan te wagen.
'Old rockers never die'. Bij Little Richard zou je het bijna geloven. De man viert dit jaar zijn zeventigste jaar in showbusiness en heeft in december de fraaie leeftijd van 84 jaar gehaald. Hoewel hij niet meer avond aan avond optreedt, heeft hij evenmin afscheid genomen van het publiek. Die sterft vast nog eens in het harnas! Richard Wayne Penniman is de naam van de jongeman. Hij wordt geboren op 5 december 1932 in Macon in Georgia. Hij komt uit een gezin van twaalf kinderen. Zijn vader vervult een rol in de lokale kerkgemeenschap, maar als de Allemachtige even wegkijkt, vent hij zelfgestookte Moonshine uit en runt hij een nachtclub. Moeder is een devoot kerkganger. Het zal geen verrassing zijn dat Little Richard's vroegste aanraking met de muziek in de kerk is. In de buurt valt hem op dat mensen gedurende de dag lofprijzingen zingen om maar de sores van alledag te vergeten. Little Richard volgt dit voorbeeld en voert daarbij steeds meer zijn stem op. Totdat hij eens in de kerk tot zwijgen moet worden gebracht omdat hij domweg aan het razen en schreeuwen is. Iets dat hem later van pas zal komen!
Op 27 oktober 1947 verkoopt de jonge Little Richard flesjes cola tijdens een concert van Sister Rosetta Tharpe. Deze heeft de knaap horen zingen en nodigt hem uit op het podium. Een jaar later is Little Richard vastberaden om meer te doen in de muziek, maar moet daarvoor wel Macon verlaten. Hij gaat op tournee met Dr. West's Medicine Show en zingt 'Caldonia' in de revue, het eerste niet-christelijke lied dat hij zingt. Er staat een flinke straf op de 'duivelse' rhythm & blues binnen de Penniman-familie. Het leidt hem naar het orkest van Buster Brown en ook zien we Little Richard in deze dagen voor het eerst als travestiet. Hij gaat meer en meer luisteren naar de rhythm & blues en verkoopt daarmee, als het ware, zijn ziel aan de duivel. Het levert hem aardig wat centen op welke hij weer kan investeren in juwelen en andere 'vrouwelijke trekjes'. Little Richard is niet alleen producent van een aantal kolossale rock & roll-klassiekers als 'Tutti Frutti' en 'Long Tall Sally', hij is meest van allen een flamboyante podiumpersoonlijkheid die zijn weerga niet kent.
In 1958 heeft hij echter een paar momenten waarop de Heer in zijn leven komt en plots besluit hij een punt te zetten achter de showbiz. Hoezo op het hoogtepunt stoppen? Hij weigert na 1958 nog een dubbeltje in ontvangst te nemen van Specialty, het label dat zijn grote hits heeft vervaardigd. Little Richard gaat terug de gospel in en wordt in de vroege jaren zestig op pad gestuurd in Europa met Sam Cooke. Daar ontdekt hij dat de fans niet op de hoogte zijn van zijn gospel-platen en dat ze alleen maar komen om de rock & roll te horen. Dat geeft hij ze dan maar en vanaf dat moment knalt hij 'Long Tall Sally' en andere nummers weer van de bühne. Even later zijn er twee populaire Engelse bands welke beide schatplichtig zijn aan Little Richard: The Rolling Stones en The Beatles. Little Richard toert zelfs nog met de laatste en leert Paul McCartney een paar van zijn zang-gimmicks. In Amerika heeft Little Richard het moeilijker. De kerk oefent invloed uit op radio-dj's om Little Richard's nieuwe platen te negeren en dat slaagt deels. Pas in 1970 heeft Little Richard weer enig succes met de elpee 'The Rill Thing' en de single 'Freedom Blues'. Die laatste staat nog altijd op mijn verlanglijstje.
Laten we een sprongetje maken van 46 jaar en naar het heden kijken van deze kleine (qua lichaamslengte) grote (van daden) held. Als we de dokters moeten geloven, kan het elk moment zijn afgelopen. Maar, we hebben hier niet zomaar met iemand te maken, we hebben hier Little Richard. Hij overleeft in 2013 een hartaanval zonder bijkomst van medici. Alle lof gaat uit naar het kordate optreden van zijn zoon en, vanzelfsprekend, de Lieve Heer. In april van het vorige jaar bericht vriend Bootsy Collins dat het niet goed gaat met Penniman, maar die laatste wil er niks van weten. Ook zijn advocaat staat versteld. Iemand die ten dode is opgeschreven, gaat niet iedere week meer 'rocken' en zingt niet de sterren van de hemel. We zullen zien of hij zijn 85e verjaardag gaat halen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten