Het kan me nog altijd verbazen als ik eraan terug denk. In augustus 2008 is de werkmoraal al flink gedaald bij mij. De alcoholische hobby gaat steeds meer in de weg staan en geestelijk trek ik de combinatie ook niet lekker. Toch laat ik in deze periode een onvergetelijk concert aan me voorbij gaan omdat ik de volgende ochtend vroeg aan het werk moet in Steenwijk. De zomer van 2008. Helemaal vanuit huis naar België gefietst en hoewel de Lokerse Feesten in volle gang zijn, laat ik dit jaar mijn gezicht niet zien op De Kaai. Wel zit ik op vrijdagmiddag redelijk gezellig een paar uurtjes in het café waar ik in 2005 tijdens de Feesten kind aan huis ben. De volgende dag zal ik weer terug moeten naar Nederland want maandagochtend heb ik de vroege dienst op de Dyka. Ik zal me die zondagavond dan ook nooit vergeten. Ik zit op het terras van mijn toenmalige stamkroeg in Steenwijk en bedenk me dat in Lokeren Alanis Morissette en Grace Jones het podium beklimmen. Tegen de tijd dat Grace klaar is, lig ik al gestrekt want om half vijf gaat mijn wekker. Had ik nu echt niet een lulsmoes kunnen bedenken? Na het publiceren van de derde 'Singles round-up' kijk ik even op 45cat en zie dan dat 'Sorry' ook een Nederlandse release heeft gehad. Een foto van een Engels Polydor-label kan altijd nog en dus ga ik vandaag voor het fotohoesje.
Hoe legendarisch is het concert van Grace Jones in Lokeren geweest? Welnu, de media schrijft over een 'once in a lifetime' en ik krijg spontaan zere ogen als ik dat lees. Ruim een half jaar later verblijf ik tijdelijk op de Paaz en hebben we ter ontspanning een knutseluurtje. O ja, het is wel verplicht en het is de bedoeling dat het therapeutisch moet werken. Ik wil leren breien maar daar denkt de begeleidster anders over. Als ik meteen al de mist in ga met mijn 'eenvoudige' breiwerkje krijg ik als opdracht om een collage te maken met een hoop tijdschriften. Ik weet niet meer in welk blad het is, maar daar tref ik opeens een recensie van het optreden van Grace Jones in Lokeren. De bijbehorende foto komt centraal op het werkstuk. Helaas zal ik het toch moeten met de muziek. Nu moet ik bekennen dat Grace Jones me vooral intrigeert. Ik moet in de jaren tachtig niet zoveel van haar hebben en vind haar, dankzij de videoclips, eerder eng dan aantrekkelijk. Als je me had verteld dat ik ooit een Grace Jones-plaat zou toevoegen aan de Blauwe Bak en dat ze een Week Spot zou hebben, had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Nu in de tweede week van 2024 heeft Grace Jones de Week Spot te pakken met 'Sorry'.
Grace Beverly Jones wordt geboren op 19 mei 1948 in Spanish Town in St. Catherine op Jamaica. Grace is het tweede kind van George en Marjorie als het echtpaar vertrekt naar Amerika. De kinderen worden groot gebracht bij de moeder van Marjorie en haar nieuwe echtgenoot. Grace groeit op in een strenge Apostolische omgeving waar huiselijk geweld aan de orde van de dag is. Intussen in Amerika onderneemt vader George een zelfmoordpoging welke hem een spirituele beleving zal opleveren waarna die zich laat inzegenen als predikant. Grace is inmiddels dertien als haar ouders de kinderen ophalen en het gezin neemt intrek in Lyncourt in de stad Salina in New York. Ze gaat al snel rebelleren tegenover haar religieuze familie. Ze gaat make-up dragen, alcohol nuttigen en samen met haar broer bezoekt ze de uitgaansgelegenheden voor homo's in New York. Op het hoogtepunt van de flower power verblijft ze in Philadelphia waar ze werkt als go-go danseres en waar ze haar eerste ervaring met LSD zal hebben. Na verloop van tijd gaat dit allemaal vervelen en keert ze terug naar New York. Hier krijgt ze een contract bij een agent en het is dankzij haar aparte 'looks' dat ze succes vindt op dat vlak. Ondanks haar vrouwelijke rondingen heeft ze mannelijke trekjes in haar gezicht en ook haar donkere huid zal bijdragen in haar stijl. Ze wordt al snel geboekt door Yves St.Lauren en prijkt niet veel later op de omslagen van Vogue en Elle. Billy Paul brengt in 1973 zijn elpee 'Ebony Woman' van drie jaar eerder opnieuw uit en geeft het een nieuwe omslag. Een jonge Grace Jones staat model voor de hoes van de nieuwe uitgave.
Volgens Wikipedia tekent Jones meteen een contract bij Island maar dat is niet helemaal waar. Haar eerste twee singles zijn op het Beam Junction-label dat geen vaste distributie heeft voor haar platen in Europa. In Engeland sluit het een deal met Polydor terwijl bij ons Dureco de plaat middels het Scramble-label aan de man mag brengen. Grace werkt meteen samen met Tom Moulton. Moulton is een begrip in Philadelphia dankzij zijn werk in de Sigma Studio's , maar zal ook de vraag naar 12"-singles doen stijgen dankzij zijn eigenzinnige remixen. In Amerika is 'Sorry' de a-kant van haar eerste single, in Europa wordt het op de b-kant gekwakt van 'That's The Trouble'. In Engeland geeft het 'Blues & Soul'-magazine haar ongezouten mening over de plaat. Het vergelijkt 'Trouble' met een soort van Gloria Gaynor, terwijl deze artieste niet hoog staat aangeschreven bij het tijdschrift. Nee, je zal de plaat toch moeten omdraaien om waar voor je geld te krijgen en dat is dus de track 'Sorry'. Anno 2024 zijn de meesten het daarover wel eens. 'I Need A Man' is in 1977 haar tweede en laatste single voor Beam Junction en tegen die tijd is de interesse gewekt bij Island. Ze debuteert op het label met haar eigenzinnige versie van 'La Vie En Rose' en... de rest is geschiedenis.
Aanvankelijk scoort ze als discozangeres maar in 1980 neemt ze afstand van de disco en komt de new wave om de hoek kijken. Ook gaat ze intensief samenwerken met het duo Sly & Robbie. Ik leer Grace vooral kennen in de periode dat ze een grote hit heeft met 'Slave To The Rhythm' en dankzij de 12"-single van mijn oudste broer een hele grote hit in huize Louwsma. Anno 1985 heb ik al geleerd dat een gedeelte van de wereldbevolking een donkere huid heeft, dus dat is niet meer het schrikeffect voor mij. Het is wel het hoekige gezicht, het korte kapsel en de opvallende make-up welke maakt dat ik onder de tafel wil kruipen als ik Grace op de televisie voorbij zie komen. Het zal ongetwijfeld erg 'sexy' zijn geweest voor mijn oudste broer (hij is dan 21), maar voor de jongste telg is het vooral 'eng'.
Haar meest recente studioalbum is van 2008, het jaar dat ze optreedt in Lokeren. Ze is echter nog altijd actief als live-act en heeft de vorige zomer op enkele grote Engelse festivals gespeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten