Singles round-up: januari 4

Na twee dagen aan het werk kan ik een resumé houden? Ben ik weer de oude? Het is een geluk dat het droog koud winters weer is want, hoe gek het ook mag klinken, dat geeft me altijd frisse energie. Ik kan ook niet zeggen dat ik me vermoeid voel tijdens het werk. Toch heb ik gisteravond de behoefte om even een oogje dicht te doen voordat ik verder ga met Soul-xotica en dergelijke en... ik ontwaak twaalf uren later. Blijkbaar is het energie-level nog niet op de oude stand maar ik ga desondanks toch gewoon even door beuken. Thuis rond hangen betekent extra tijd voor Discogs, Bandcamp en wat dies meer zij. Buiten de platen om heb ik ook nog een andere verleiding waarvan ik reeds eentje heb. Ik blijf het uitstellen totdat het (hopelijk) uitverkocht is. Enfin, ik heb er al eentje en die zal ongetwijfeld voorbij komen in een foto als het voorjaar weer aanbreekt. Intussen is er ook een nieuwe plaat gearriveerd. De laatste in de vorige 'Singles round-up' is van Mathilda Jones, de eerste in deze aflevering zou Liz Lands zijn. Omdat MT Jones perfect past in het alfabetische overzicht heb ik nieuwe foto's gemaakt en krijgen jullie nog twee afleveringen van acht. Ik trap dus ook af met de hagelnieuwe single.

* MT Jones- I'd Be Lying (UK, Creative Soul, 2023)
Alex Subinas runt niet alleen de Soul4Real- en Jai Alai-labels maar zorgt her en der ook voor de distributie van andere platen. MT Jones is daar een voorbeeld van. Facebook laat me opeens een bericht zien van Alex van voor de kerst waarbij hij deze plaat aanbiedt. Hij heeft dan nog zeven exemplaren. Ik stuur hem een berichtje maar zie dan onderaan de reacties staan dat het is uitverkocht. Ik ga naar Discogs en vind een exemplaar bij een Spaanse dealer. Wat blijkt? Dat is Alex en hij heeft een nieuwe voorraad. Hij maakt de Discogs-bestelling ongedaan en we doen het gewoon de ouderwetse manier waardoor het mij zeven euro scheelt. Samen met Jalen N'gonda is MT Jones één van die namen die blijft gonzen in de soul-scene van 2023. 'I'd Be Lying' heeft een lekkere retro-soul gevoel en MT een opvallende stem waar de soul vanaf druipt. De hoestekst noemt 'I Caught You In A Lie' van Robert Parker en het schijnt dat het slagje op de gitaar geleend is van deze plaat. Het is eigenlijk ook het enige dat het 'retro' maakt want voor de rest is het een erg fijne en tijdloze soulvolle releas. 'In My Arms' moet ik ook even checken want dat wordt geroemd omdat het een 'builder' zou zijn en daar ga ik op af! Tja, de 'builders' waar ik de voorkeur aan geef, hebben al een solide basis en bouwen van daar verder uit tot een kasteel met torens en ornamenten. Dit begint klein en bouwt zo verder op. Ik vind het gewoon niet zo sterk als 'I'd Be Lying'.

* Liz Lands- Don't Shut Me Out (US, One-derful!, 1967)
Het is een beetje 'random' maar het schiet me ineens te binnen. Tien jaar geleden heb ik 'I Feel An Urge Coming On' van Jo Armstead als Week Spot. Hoe ik dat weet? Het is komend weekend tien jaar geleden dat ik in Watford heb opgetreden en bovendien de laatste keer dat ik buiten mijn huis heb gedraaid. Wellicht dat ik hier in het weekend nog een klein verhaaltje over ga schrijven. Jo Armstead heeft 'Don't Shut Me Out' geschreven met Eddie Silvers en dat maakt dat ik dit opeens voor de geest weet te halen. Een klassieke beat ballade met een 'big city sound' op het prachtige One-Derful!-label. Hoewel het klinkt alsof het een grote hit had moeten worden, staat het in werkelijkheid op de flip van 'One Man's Poison'. Liz' stem slaat wel een paar keer over maar het is rauw genoeg om het draaglijk te maken. Het piept niet in de hoogte zoals bij Judy Street. Ik denk dat de schoonmaker met een dweil door de studio kon gaan na deze take. 'One Man's Poison' is andere koek, meer jazzy en upbeat, maar ik ga voor het drama van 'Don't Shut Me Out'.

*McArthur- It's So Real (UK, Soul Junction, 1975, re: 2016)
Het regent heruitgaven en het is bijna een business apart om deze allemaal op de voet te volgen. Ik weet wel af van het bestaan van Soul Junction en volgens mij heb ik ooit ook eentje gekocht (The Mighty Lovers' 'I Ain't Gonna Run No More'), maar ik ben anno 2015 nog teveel gefocust op het oudere originele werk om mijn zakgeld te steken in heruitgaven. Nu heb ik opeens twee Soul Junction-releases in de partij zitten. De plaat van McArthur is met omgedraaide kanten in 1975 uitgebracht op het Brown Dog-label en volgens 45cat zou een origineel 840 euro moeten kosten. Beide kanten zijn in het sweet soul-crossover-idioom waarbij de uiteindelijke a-kant muzikaal ietsje rijker is, maar de soul in 'It's So Real' klinkt meer vloeibaar. Ik zal beide kanten nog even op me in moeten laten werken voordat ik een favoriet kan kiezen.

* Mighty Sam- Sweet Dreams (US, Amy, 1966)
Niet te verwarren met Magic Sam, zoals ik ongetwijfeld wel heb gedaan. Mighty Sam mag wellicht niet bij Hans Kazan in de leer zijn geweest, je hebt met hem wel méér Sam? Ik heb van Mighty Sam 'Mr. And Mrs. Untrue' dat eigenlijk van iemand anders blijkt te zijn. Ook staat me iets bij van een andere jaren zestig-plaat waar ik niet zoveel waarde aan hecht. 'Sweet Dreams' is bluesy deep soul en met name in het refrein laat hij zijn stem overslaan en dat is een moment waar ik tijdens de coupletten stiekem naar uit kijk. Oh, wat kan oude rhythm & blues toch héérlijk zijn!

* The Nu-Rons- All My Life (UK, Soul Junction, 1972, ,re: 2018)
Vorig jaar juni heb ik een 'pre-order' geplaatst voor een toekomstige release op Cannonball van The Nu-Rons. Als ik in september nog niets heb gehoord over een mogelijke release-datum, leg ik contact met de administratie. Helaas, deze release gaat niet door. De 'licensing' heeft toch meer voeten in de aarde. Wel levert het onder andere de release op van Carolynn Porter want dit alles is afkomstig uit dezelfde studio. De Cannonball zal ongetwijfeld een 'outtake' zijn geweest, hier hebben we de originele Nu-Rons-single uit 1972 welke zijn gewicht in goud waard is. Een essentieel stuk gereedschap voor crossover- en Modern Soul-dj's hoewel ik een Northern dansvloer ook niet zal zien protesteren. Wat moet ik zeggen over 'All My Life'. De klasse druipt ervan af en het is in onze minuscule crossover-soul-scene een 'musthave' maar origineel is die niet te betalen. Dit is dan de enige optie, ook al is de geluidskwaliteit een beetje summier. De b-kant heet 'Disco Hustle' maar die sla ik liever over.

* David Oliver- Ms. (US, Mercury, 1977)
Dit is een dj-promo met op het eerste gezicht het nummer in stereo op beide kanten. Ik kan me herinneren van een paar weken geleden dat één kant niet zo fris klinkt en ik hem dus omdraai. Het is pas deze week als ik me realiseer dat één kant een 'edited version' is en de ander over de vijf minuten in klokt. Afgaand van hoe ik de plaat in het hoesje heb gestopt, moet de lange versie het beste klinken? Het is fraaie midtempo met de nodige synthesizer-effecten want, hee, het is 1977. 'Star Wars' in de bioscoop en meer van dat. Het is een prachtig eerbetoon aan zijn lief die ongetwijfeld eens een 'Missus' gaat worden als ik het zo hoor. Het is inderdaad de 'edit' die het meest lijdt onder het styreen en deze kant heb ik helemaal niet nodig. Een geslaagde aankoop!

* The Paragons- Oh Lovin' You (US, Buddah, 1975)
Vervolgens weer een tradtionele promo met hetzelfde nummer in mono en stereo. Ook weer onvolprezen styreen ('said no one ever'). Styreen scheelt aanmerkelijk aan fossiele brandstoffen, dus niet aan Extinction Rebellion vertellen! 'Oh Lovin' You' maakt dat de zon spontaan gaat schijnen, ook al trapt de warmtebron er vandaag even niet in en blijft het grijs in Uffelte. Een écht lekker 'feelgood'-nummer, niets bijzonders, maar een goed gevoel gaat immers nooit vervelen?

* The Realistics- How Can I Forget You (US, Brunswick, 1973)
Als ik naar het label kijk, is de volgende gedachte de rode cassette walkman die ik in 1988 of 1989 heb gekocht. Wanneer is Ceaucescu vermoord? Oh, op 25 december 1989. Ja, dan heb ik mijn Realistic walkman in 1989 gekocht. Hij heeft het jaren gedaan! Niets mis met het huismerk van Tandy. 'How Can I Forget You' begint met hemelse acapella voordat de band losbarst. 'Gritty crossover' als het bestaat. Hoewel het duidelijk over een 'you' gaat, stopt de zin na 'forget'. Prachtige harmoniezang verpakt in een zeer aanstekelijke hybride van rock, funk en iets daar tussenin. Precies het soort van crossover waar ik warm voor loop.