Vanmiddag heb ik opnieuw gekeken in de lijst en dit gaat voorlopig de laatste aflevering worden van 'Het zilveren goud' met zes singles. Als ik terug ga naar vijf dan kan ik de singles uit mei 1999 vrij evenredig uitsmeren over maart, april en mei. Op Facebook ben ik een week geleden begonnen met een serie van invloedrijke albums op mijn muzieksmaak. Een Amerikaanse radio-collega doet eentje van twintig dagen waarbij de intro-tekst een 'copy-paste' is welke verbiedt om méér te schrijven over het album. Dat is voor mij natuurlijk onmogelijk en ik heb inmiddels ook al feedback gekregen dat de verhaaltjes bevallen. Ik heb 24 dagen als target gesteld maar zou moeiteloos dagelijks over een elpee kunnen schrijven. Tegelijk is het in juni 35 jaar geleden dat ik mijn platencollectie ben begonnen en ik heb al iets laten doorschemeren om iets dergelijks te doen met een hoofdrol voor de 45-toeren 7"-single. In 2020 heb ik ook zo'n plan maar dan breekt de pleuris los, of eigenlijk een ander virus, en vind ik het wel fijn om zo nu en dan even helemaal afstand te nemen van social media. Op Soul-xotica vier ik dat al bijna drie jaar met 'Van het concert des levens'. En dan nu verder met 'Het zilveren goud' dat inmiddels dan ook al tien jaar voorbij de kaartenbak gaat. Zes singles die ik in Engeland heb gekocht plus eentje die ik, achteraf gezien, in de zomer van 1997 in Denemarken heb aangeschaft. Deze mag vanavond alsnog mee.
Het is pas na het weekend als ik me besef dat ik in meer dan een week niet 'Het zilveren geheugen' heb gedaan. Dat is op zichzelf niet erg want jullie hebben immers twee verhaaltjes kort na elkaar gehad. Januari 1999 loopt niet over van de herinneringen maar toch vindt rond deze tijd de geboorte plaats van een idee. Een idee dat me meer dan een jaar in de macht zal houden en ik zou al bijna eens de reis zijn begonnen. In de aflevering van vanavond wil ik even resumeren waar ik sta in januari 1999 en tevens dit plan delen. Over twee weken is de 'Eindstreep' op woensdag en ik hoop dat ik volgende week de dagen nodig zal hebben voor de 'Singles round-up'. Het wordt weer eens hoog tijd dat ik in een fysieke winkel met mijn vingers door een stapel singles ga glijden. Na vanavond ben ik in principe dus wel klaar met de januarimaand.
De Prozac heeft me in november en december flink onder de duim gehouden. Dan besluit ik van het ene op het andere moment met het medicijn te stoppen want ik moet juist weer wat actiever worden. Iets dat er helemaal bij in is geschoten is om te vermelden dat ik tussen kerst en oud en nieuw in 1998 eerst ook nog flink door mijn rug zal gaan. De bovenste verdieping van Longlands Mill met de voormalige winkel in bric-a-brac en de kledingsorteerhoek moet worden ontruimd omdat hier in de toekomst nieuwe kamers gaan komen. Dat is het klusje in de periode na kerst als ik word gevraagd om mee te helpen een zware kast te verplaatsen. Ik ga niet door mijn knieën maar buig voorover om de kast van de grond te krijgen. Krak en Gerrit ligt in bed. Ik heb echter al wel het treinkaartje gekocht om naar Newcastleton te gaan en ik ben vrij op oudejaarsdag. Twee nachten slaap en een dag rustig aan doen en de rug doet het weer. Het avontuur met de rug maakt dat ik voorlopig even niet op de bus hoef. In plaats daarvan draai ik winkeldiensten. Eerst in de meubelzaak maar begin 1999 krijg ik het vertrouwen van de leiding om de vaste man te worden van Manchester Road. Het winkeltje zit schuin tegenover het treinstation van Mossley en op de hoek van Queen Street, de straat waaraan de Emmaus is gevestigd. De etalage is voor de absolute collectors' items waaronder een incompleet servies dat ze waarschijnlijk nog steeds hebben als ze niet in prijs zijn gezakt of de bende hebben weggegooid. Mensen komen letterlijk de winkel binnen om te vragen of het goed gaat met het servies om vervolgend luid lachend de deur uit te lopen.
In april ben ik het helemaal zat en besluit het dan over een andere boeg te gooien in de winkel. Over drie maanden meer daarover. Het is wachten, wachten en wachten. Op de drie klanten die uitgesmeerd over de week gaan binnenkomen en Mrs. Hadfield natuurlijk! De vrouw is dik in de zeventig maar altijd heel actief geweest en een fervent wandelaar. Een ongeluk heeft ervoor gezorgd dat ze in de lappenmand ligt en ze loopt tegenwoordig met een stok. Het bezoekje aan de Emmaus is een uitstapje en ze is daarbij vooral 'fan' van Gareth, de boomlange Nederlandse gast. Ze is oorspronkelijk uit Wales en ze is de enige die me Gareth mag noemen. Als ik Manchester Road overneem, komt ze regelmatig 's middags langs, op het laatst zelfs tweemaal per week. Ik maak dan een kopje thee voor haar met een koekje erbij en hebben we gesprekken over van alles en nog wat, waarbij ze me soms laat zoeken naar woorden voordat ze het woord zegt. Daarna moet ik het net zo lang herhalen totdat ik het onder de knie heb. Ofwel: De beste manier om een taal écht te leren. Ze koopt vrijwel nooit iets maar stopt me wat geld toe. 'Go and have yourself a drink in the Tollemache tonight'. Het is vaak vijf of tien pond.
Maar het idee... Waar is het vandaan gekomen? Ik denk ik in eerste instantie uit een lijst van Emmaus-genootschappen en waarschijnlijk gelezen in een papieren nieuwsbrief. Het vermeldt alleen een emailadres van de Emmaus in Lublin. Ah, dat is Ierland! Oh wacht, dat is Dublin. Nee, Lublin is in Polen en op ene of andere manier heeft dit meteen mijn interesse. Samen met Paul zet ik een email op en ik zie water branden als ik zie hoe het wordt verzonden. Een paar weken later heb ik bericht terug. Internet is nog dermate nieuw in 1999 dat de mail maar eens per week hoeft te worden gecheckt? 'Tink you for your interest. We always need volunteers'. In 1999 is een website ook nog platte tekst en (vrijwel) geen foto's of zelfs een video. Ook al lopen de verhalen uiteen over wat de Emmaus in Lublin nu precies is, een ding staat voor mij als een paal boven water: Het gaat het volgende adres worden waar ik mijn idealisme ga uitventen! In de komende weken meer daarover.
3174 The House That Jack Built - Alan Price Set (UK, Decca, 1967)
3175 Virginia Plain/Pyjamarama - Roxy Music (UK, Polydor, 1973, re: 1977)
3176 Sugar Town - Nancy Sinatra (UK, Reprise, 1966)
3177 One More Time - Them (UK, Decca, 1965)
3178 Telstar - The Tornados (UK, Decca, 1962)
3179 Happy Jack - The Who (UK, Reaction, 1966)
'Virginia Plain' heb ik al in de Nederlandse persing met fotohoes maar deze Engelse persing mag blijven vanwege 'Pyjamarama' op de keerzijde. Leuk popfeitje is dat Bananarama haar naam heeft ontleend aan 'Pyjamarama'. Nancy Sinatra ligt op de foto op een fotohoesje. Dat fotohoesje heb ik een paar jaar geleden gekregen van Peter van de voormalige Singlehoesjes-site waarvan ik in het begin regelmatig hoesjes heb 'geleend' voor Soul-xotica. Op het hoesje van Them heb ik geschreven dat ik het in augustus 1997 heb gekocht in het Deense Skive. De single staat overigens eerst genoteerd voor oktober 1998. The Tornados heb ik in 1992 al gekocht in een Amerikaanse persing en reken januari 1999 als de eerste keer dat ik een Engels origineel heb gevonden. Tot slot het prijsnummer van The Who. Een plaat die ik in de lunchpauze soms wel drie of vier keer achtereen draai voordat ik weer terug ga naar Manchester Road. De Engelse uitgave heeft 'I saw ya' in het outro dat eruit is gemixt bij de Nederlandse persing. Pete Townshend en Keith Moon spelen een soort verstoppertje tijdens de opnames van 'Happy Jack'. Keith probeert zich te verbergen achter de drums zodat Pete hem niet kan zien en andersom gaat Pete schuil achter een versterker. Bij de laatste noten is Keith bijna op zijn knieën gegaan, maar toch kan hij zich niet helemaal verbergen. 'I saw ya', roept Pete terwijl de band nog draait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten