Van het concert des levens: 2016

Of ik nog toe kom aan een tweede bericht? Dat valt te bezien. Feit is wel dat ik beide berichten al eindeloos heb uitgesteld. Het tweede bericht zou de 'Honderd achteruit' moeten worden en volgens mij heb ik het fotohoesje al ergens in mijn foto-archief zitten. Het verhaaltje komt er echter niet meer van in december en dus ga ik dit jaar verder met de nummer 69. En dan is er nog 'Van het concert des levens'. Een rubriek welke me veel plezier heeft gegeven in de afgelopen jaren maar dan nu het einde nadert. Bovendien is 2016 een 'magisch' jaar in mijn boek en is het her en der zelfs pijnlijk om er al teveel aan terug te denken. Toch ga ik het vanavond andermaal doen. Een jaar dat 'spannend' begint en financieel gezien ook 'spannend' eindigt. Daar tussenin is het genieten met een hoofdletter G en is 2016 een jaar dat voor mij praktisch geen gelijke kent, hoewel 2018 een goede poging is. Ik ga echter beginnen bij de erg spannende oud en nieuw.

In 'Van het concert des levens' over 2015 in november is het vast ter sprake gekomen en heb ik misschien de uitslag ook al gegeven. Het postbedrijf wil me eerst in dienst nemen maar als we de gemeente Meppel als belangrijkste klant kwijt raken, staat dat opeens op losse schroeven. Tussen kerst en oudejaarsdag gaat het postbedrijf nog eenmaal rond de tafel met de sociale dienst. Ik hou angstvallig de telefoon in de gaten want eigenlijk verwacht ik wel een belletje met de uitslag van dit gesprek. Helaas, het telefoontje blijft uit en op nieuwjaarsmorgen weet ik niet wat ik moet denken van 2016. Blijf ik aan het werk in de post of niet? Zo gaan de dagen voorbij totdat mijn baas in Meppel me feliciteert met het contract. De gast van de sociale dienst belt me pas twee weken later en zegt dat hij het als 'een verrassing' wilde laten komen. Ik heb hem voor verschillende categorieën oud vuil uitgemaakt en niet veel later stuurt de gemeente hem ook naar huis. Totaal ongeschikt voor zijn functie. De eerste week van 2016 heb ik ook nog een andere zorg. Het huis in Nijeveen is een gatenkaas en deze week gaat het zeer hard vriezen. Ik heb twee weken vrij en blijf 's nachts op om spulletjes te redden, mocht de boel in de hens vliegen. Overdag slaap ik. Gelukkig gebeurt er niets, ook al heb ik de gereorganiseerde singles-bakken te danken aan de vrieskou. Ik voltooi dat karwei in deze nachten.

Het werk is dus geregeld, nu het huisje nog. Een ding is voor mij zeker: Het maakt niet uit waar ik de volgende winter woon, maar ik wil weg zijn uit Nijeveen. Als ik nog niet de extra punten heb, zie ik een fraaie woning in De Wijk. De Wijk lijkt even een serieuze optie te worden maar in de daaropvolgende weken komt er niets vrij. Hoewel we in 2016 nog hele gewone gasprijzen hebben, let ik heel erg op het energielabel. Ik wil wel weer eens een warm huis hebben zonder dat ik mezelf het armenhuis moet stoken. Ruinerwold is té duur qua kale huur en Havelte heeft lage energielabels. Geen haar op mijn hoofd dat aan Uffelte heeft gedacht. Ik ben op een bepaald moment geïnteresseerd in een seniorenwoning in Koekange. Gelukkig is dat hem niet geworden. Dan zie ik de boerderij en kan mijn ogen niet geloven. De huur is lager dan in Nijeveen! Als ik heb gekeken op de locatie ben ik euforisch. Dit móet ik hebben. Toch weet ik dat ik tegen een probleem ga aanlopen. Ik heb de benodigde papieren op dat moment niet voor elkaar maar door een niet functionerende fax bij Actium krijg ik het huis alsnog toegewezen en heb ik de papieren een week later wel voor elkaar. Ik kan in april de sleutels in ontvangst nemen en krijg alvast een voorschot op de verhuispremie. Omdat ik veel (houten vloer en vloerbedekking plus gordijnen) kan overnemen van de oude bewoners heb ik opeens wat geld te besteden. Dan lees ik ergens dat de eerste zaterdag van april Nationale Ligfietsdag is.

Ik heb dikwijls voor de etalage gestaan van de Nazca. Verder 'droom' ik al jaren om eens het ligfietsen onder de knie te krijgen. Nu heb ik dan de kans! Het evenwicht houden valt niet mee aanvankelijk en ik val eens met de trapper op mijn linkerscheenbeen. Toch heb ik de fiets al gehuurd voor de volgende dag en nu wil ik ook doorzetten. Het opstappen en wegfietsen ben ik op zondagmorgen alweer verleerd, maar... als ik eenmaal fiets? De tocht gaat helemaal over Sleen. Ik kan wel janken als ik hem de volgende dag moet inleveren. Dan stel ik de brutale vraag en het antwoord is bevestigend. Ja, de fiets is te koop. Niet goedkoop maar wel te koop. De verhuispremie komt goed van pas en zo koop ik de Pioneer. Deze zal me gedurende 2016 vergezellen op praktisch iedere fietstocht. Of het nu naar het werk is of op een zondag ruim 150 kilometer rond crossen. Ik zal de Multicycle vanaf dat moment geloof ik nog twee of drie keer gebruiken.

Uffelte voelt echt als een nieuw begin. Ik wil 'rust in de tempel' en daarmee bedoel ik dat ik rust in mijn leven wil. Daar draagt Uffelte in zekere zin een steentje aan bij. Het is overigens pas sinds 2021 sinds de gewenste rust helemaal is gekomen. Anno 2024 sta ik nog steeds op en denk als ik door het raam kijk: 'Is die vakantie nu nog niet voorbij?'. De nachten zijn hier donker en stil buiten de bosuil die zijn rondje komt maken en de enkele ziekenauto met sirene welke onderweg is van Meppel naar Assen of andersom. Ik hoef praktisch gezien niet eens met vakantie maar natuurlijk ga ik weer naar Sleen. Eerst de Pioneer naar Sleen brengen, met openbaar vervoer terug naar Uffelte voor de tassen en dan weer terug naar Sleen. Het is een gereis. In 2018 zal ik het opnieuw op deze manier doen, maar in 2017 en 2019 neem ik bewust vrijaf van dit avontuur en huur ter plekke een fiets. Op de zaterdagavond van de vakantie maak ik een heftig onweer mee op de camping maar verder is de vakantie om door een ringetje te halen. De reis terug smeer ik uit over twee dagen. Op woensdag fiets ik naar Uffelte en ga terug met de bus voor een laatste nachtje op de camping. Donderdag gaat de boel mee in de bus naar Uffelte.

Na de vakantie lig ik in onmin met de woningstichting dat me opeens nog extra geld in rekening wil brengen vanwege onderhoud aan het huis in Nijeveen. Het is een gevecht op zichzelf maar uiteindelijk vinden we een middenweg. Ik hoef niks meer te betalen. Het huis zou tijdelijk verhuurd gaan worden voor antikraak maar volgens mij heeft daar niemand meer gewoond. Ik heb in 2016 royaal geleefd en tegen het einde van het jaar begint het geld op te raken. Dan is er ook nog de raadselachtige bijeenkomst op het gemeentehuis in Diever waar we opeens krijgen te horen dat we in dienst komen van de sociale werkvoorziening. Huh? Ik ben nét in dienst bij het postbedrijf. Het blijkt een terugkeergarantie te zijn waar ik in 2016 geen oren naar heb. In 2021 maak ik dan toch gebruik van de regeling, maar dat is een ander verhaal. Dat er minder geld is dan voorheen ligt hem ook een beetje aan mezelf. In Meppel vult de sociale dienst me aan, maar in Uffelte moet ik opnieuw het hele proces door en... daar heb ik geen zin in. Voor een paar tientjes per maand weer mijn hele boekhouding achterlaten bij de gemeente? Gedurende 2016, 2017 en een gedeelte van 2018 zit ik onder het sociale minimum en maak ik geen gebruik van extra voorzieningen. Het is soms zwaar, maar ik heb altijd Uffelte en de Pioneer om een lange fietstocht te maken.

Dan krijg ik het aan de stok met de NS en zie weer een aantal tientjes van mijn bankrekening verdwijnen. Ik heb rond de kerst ook even malheur met de Pioneer maar dat is wel weer snel en goedkoop te repareren. 2016 is ook het jaar van 'Be The One' van Dua Lipa. De plaat is nog niet in de buurt van een Top 40 of Tipparade als ik het 'ergens' ontdek. Het klinkt me als muziek in de oren en draai het eens in 'Floorfillers'. Daarna een keer in 'Tuesday Night Music Club' en een tweede maal in 'Floorfillers'. Er wordt dan al 'TUNE' geschreven als ik het draai. Kort daarna zal het nummer opgepikt worden door de overige radiostations en zal het een héle grote hit worden. Ik grap wel eens dat Dua waarschijnlijk nu vakkenvuller bij de Aldi was geweest als ik haar niet in de shows had gedraaid. Feit is dat ik nog altijd kippenvel krijg van het nummer en dat ik net zo enthousiast raak als bij de allereerste beluistering. 2016 zal voor altijd 'The One' blijven voor mij en zal niet meer geëvenaard worden. Soms kun je vrede hebben met zo'n constatering hoewel de recente jaren ook vrij 'lief' zijn voor mij.